Voor het zover is, wordt het jeugdige publiek echter nog even vergast op de klanken van het Gelderse gezelschap In Halo. Allesbehalve tijdverspilling, zo blijkt al gauw, want hoewel dit prille viertal muzikaal uit een iets ander, meer progressief en op metal georiënteerd vaatje tapt dan het hoofdprogramma, gebeurt dit dermate goed dat zelfs mensen die niet direct van de stijl houden, zullen moeten toegeven dat hier een band met veel potentie op de planken staat. In de harde passages klinkt hier en daar wat Meshuggah door, tijdens de sfeervolle momenten voeren de gedachten eerder richting Cynic en Opeth: een technisch prima onderlegde groep kortom, die het echter zeker niet om virtuositeit als zodanig te doen is. Uitgangspunt blijft namelijk het nummer, dat steevast een evenwichtige, transparante opbouw en mooie heldere zanglijnen kent. Tegen het einde van de set krijgt het kwartet nog te kampen met uitvallende monitoren en een brommende bas, maar door die problemen slaat men zich voorbeeldig heen. Een uitstekend begin van de avond. (Volgend jaar zal de band trouwens weer in deze stad op de planken staan tijdens Emergenza: het zou werkelijk een aanfluiting zijn als men het daar niet ver zou schoppen.)
EP presentatie Cartographer in Cul de Sac stevig succes
In Halo blijkt verrassend goed voorprogramma
Het was zowaar even dringen geblazen bij aanvang van het concert van Cartographer in muziekcafé Cul de Sac. Over de steun van vriendjes en vriendinnetjes hadden de lokale instrumentale postrockers dus duidelijk niet te klagen bij hun feestelijke EP release, die zonder meer een veelbelovende indruk achterliet.
IN HALO
CARTOGRAPHER
Het leeuwendeel van de bezoekers is vanavond echter natuurlijk gekomen om getuige te zijn van de EP release van Cartographer. Dat deze band niet voor het gemakkelijke pad kiest, blijkt al uit het feit dat dit combo geen frontpresentie en derhalve geen vanzelfsprekende blikvanger voor de toeschouwer kent (hoewel de bassist met zijn opvallende Darth Vader shirt wel hoge ogen gooit voor die positie). Dat manco wordt echter in principe ruimschoots gecompenseerd door de grote vuurkracht van deze volledig instrumentale bende, die maar liefst drie gitaristen telt. Ampel gelegenheid voor het weven van ingenieuze texturen dus, waarvan de band dan ook dankbaar gebruik maakt. Maximale inzet van de grote dynamische contrasten die zo typerend zijn voor het postrockgenre blijft echter bewaard tot het slot van het optreden, wat weliswaar voor een duidelijk emotioneel crescendo in het concert zorgt, maar waardoor het eerste deel van de set soms nog wat lauw en onderontwikkeld klinkt. Dat deze groep echter een belofte voor de toekomst vormt, staat buiten kijf, en de presentatie van een speciale ‘jewel-case’ versie van de nieuwe EP aan ieder afzonderlijk bandlid na afloop van de performance is een hele leuke geste. Een geslaagd verschijningsfeestje.