De dag start internationaal met een combo uit alle windstreken onder aanvoering van de vrolijke Serviër Olah Vince. Weliswaar wordt hij al na enkele nummers geconfronteerd met wegvallende versterking maar een beroep op de geest van zijn befaamde volksgenoot Tesla (gecombineerd met drukke bedrijvigheid achter de schermen) lost dat probleem gelukkig al gauw weer op. De groep leidt ons door een potpourri van populaire stijlen variërend van Balkan tot rock en pop, terwijl we en passant leren dat ‘Paint It Black’ eigenlijk een zigeunernummer is (een stelling die later nog ondersteund wordt door een muzikale echo bij de Basily’s) en dat we lief moeten zijn voor elkaar. Een ietwat zwalkende, maar opgewekte start van de dag.  

De lokale helden van Amariszi zijn de trotse winnaars van de Dutch Balkan Blues Contest van vorig jaar, en mogen daarom dit jaar op het festival aantreden met een speciale gast. Dat is Emrah Oğuztürk geworden, een Turkse virtuoos op de kaval, een soort herdersfluit. Voordat hij het podium betreedt, wordt dat al goed gevuld door de jonge band zelf die een zeer enthousiaste en meeslepende performance geeft. Met het aantreden van Oğuztürk wordt daar nog een Oosterse dimensie aan toegevoegd waarbij ook accordeonist Kay Krijnen even naar het exotische fluitinstrument grijpt voor een indringend duet. Heel mooi gedaan en buitengewoon bevorderlijk voor de feeststemming.

De Hongaarse violist en citerspeler Félix Lajkó krijgt vandaag instrumentale steun van een tweede viool, cimbalom en bas, waarbij hij dankbaar gebruik maakt van enkele leden van de openingsact van vandaag. Hoewel, dankbaar… Lajkó lijkt nogal nors en is aanvankelijk zichtbaar ontevreden met de geluidsbalans, die nochtans vanuit publieksperspectief niet zo slecht is. Het kwartet speelt zeker niet verkeerd, maar de in zichzelf gekeerde frontman doet geen enkele moeite contact te maken met het publiek; iets wat zeker bij zigeunermuziek, dat eigenlijk drijft op een levendige interactie met de luisteraars, een heel bizarre indruk wekt. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat veel toehoorders na verloop van tijd afhaken. 

 Dat de Joodse en zigeunertradities muzikaal nauw met elkaar verweven zijn, wordt vandaag geïllustreerd door Di Naye Kapelye en The Manyo Band. Eerstgenoemde groep heeft zijn kennis van traditionele Oost-Europese Jiddische liederen te danken aan laatstgenoemde, een illuster zigeunergezelschap dat deze van oudsher in zijn repertoire heeft. Dan weer apart, dan weer in combinatie met elkaar verzorgen ze vandaag een eigenzinnig optreden, waarbij naast de klaaglijke (maar tezelfdertijd feestelijke) toon van vele gezangen vooral de eigenaardige hoge tjilp- en fluitgeluiden die de zigeunertrommelaar met enige regelmaat uit zijn keel perst erg typerend zijn. De geinige anekdotes van de Amerikaanse frontman maken het geheel af.

Een Gipsy Festival is natuurlijk niet compleet zonder een representant van de flamencostijl, die deze keer de indrukwekkende gestalte van Amparo Cortés aanneemt. De vaste presentatrice verklaart dit concert favoriet en het is niet moeilijk in te zien waarom: tegen deze dansende en zingende Spaanse brok passie valt nauwelijks op te boksen. Ze krijgt vandaag steun van een jonge danser en danseres plus een reeks ervaren muzikanten, waaronder verrassend genoeg de veelzijdige Tcha Limberger op viool. Het ensemble lijkt als geheel een ad hoc karakter te hebben, wat zorgt voor een heel spontane manier van samenspelen. In combinatie met de tamelijk strikte vorm van deze vurige muziek leidt het tot een spannende botsing van vrijheid en gebondenheid.