Textures bewijst haar klasse in de Kleine Zaal

Progressieve metalband van eigen bodem zet een sterke en complete show neer

Sebastiaan Quekel ,

Vaandeldrager van progressieve metalmuziek in Nederland. Dat is Textures. Het Tilburgse quintet creëert al bijna dertien jaar een eigenzinnige mix van groove metal en ambient-achtige soundscapes. Doorgewinterde liefhebbers noemen het ook wel ‘avant-gardistische mathmetal’. Hoe dan ook: Textures is een grote naam in het progfirmament. En met een nieuwe zanger, toetsenist én vierde plaat in de gelederen is een tournee natuurlijk vanzelfsprekend.

 Hoe groot Textures ook is, in Nederland kent het Brabantse zestal weinig succes. In vergelijking met landen als de Verenigde Staten, Mexico en zelfs India is het bereik in ons kikkerlandje een peulenschil. De progressieve metalband had bijna vier maanden nodig om de show van vanavond in de Kleine Zaal (013) uit te verkopen. Aan Dualism, de meest recente plaat van Textures, ligt het in ieder geval niet. De band weet daarop feilloos verbinding te leggen tussen technische capriolen en sfeervolle passages. Zo ook vanavond.

Voordat Daniël de Jongh en consorten het podium betreden, mag de Britse metalband Sylosis uit Reading zijn plaat Edge of the Earth ten gehore brengen. Gitarist en voornaamste songwriter Josh Middleton neemt door het vertrek van Jamie Graham nu alle vocalen voor zijn rekening. Dit doet hij niet onverdienstelijk, ware het niet dat Graham een groter bereik had en daarmee Sylosis een melodieuzer randje gaf.
 
Met Middleton klinkt het allemaal wat vlakker. Toch doet dit geen afbreuk aan de live-ervaring. Het vierkoppige stel, allen gehuld in zwarte hemden, weet de Kleine Zaal in één grote mosh-pit om te toveren. De songs Empyreal en in het speciaal Teras vallen in goede aarde door de van de hak op de tak springende riffs in de allergekste maatsoorten. “We vinden het fantastisch om hier voor jullie te staan”, zegt Middleton. “En met Textures krijgen jullie één van de beste bands van Europa.”
 
Met die zin verlaat Sylosis de bühne, waarna de Brabanders de chaos van daarnet zullen moeten overtreffen. Althans, dat is wat menigeen in de zaal hoopt. Bassist Remko Tielemans opent de show echter kalm met het instrumentale Surreal State of Enlightment, waarin progressieve bassriffs de boventoon voeren. De song zwoegt zich naar een uitzinnige climax dat vervolgens ontspringt in een volgend bikkelhard nummer. Een grote kracht van Textures. Moeiteloos weten de mannen hun muziek van weelderig naar bikkelhard te transformeren. En omgekeerd.
Jammer genoeg wordt de show het eerste kwartier getergd door een wat doffig zaalgeluid. De plat klinkende drums van Stef Broks liggen hieraan ten grondslag. Naarmate het concert vordert wordt dit minder en klinkt Textures veelzijdiger en volwassener. Met complimenten voor zanger Daniel de Jongh, die zijn vocale arsenaal uitbreidt met licht nasale zang (vergelijkbaar met Shadows van Avenged Sevenfold), oorverdovend gebrul en een schurende gil. Zo nu en dan raakt de oud-vocalist van Smogus buiten adem, maar gezien zijn enorme bereik zien we dat door de vingers.
 
Eveneens nieuw in de band is toetsenist Uri Dijk. Het opvangen van het vertrek van Richard Rietdijk was van groot belang. Juist door de rijkgeschakeerde synths maakte Textures als progressieve metalband furore. Om die reden raakten de fans bezorgd. Een nieuwe keyboardspeler die al die ingewikkelde passages er maar eventjes bij moest leren terwijl er ook een nieuw album geschreven moest worden. Dijk geeft echter lik op stuk, want zowel in de studio als live is hij een ware kracht. En wanneer hij plotsklaps in het publiek springt, weet hij meteen de harten van de concertgangers te veroveren.

Vlak voor het encore bereikt de show zijn hoogtepunt met Consonant Hemispheres (ook gespeeld in DWDD) en het daaropvolgende Awake. Deze lijkt te beginnen als catchy meezinger, maar slaat na twee minuten radicaal om zonder te verzanden in een ongestructureerd zooitje. Zo kenmerkend aan Textures. Agressieve zang, onregelmatige ritmes, sfeervolle passages, fraai gitaarwerk, atmosferische sounds: het is het optreden van vanavond in een notendop. Metalluisterend Nederland kan trots zijn.