De avond wordt echter afgetrapt door de schattige indiemannetjes van Pterodactyl, een viertal uit Brooklyn, New York. De groep heeft weinig op met opgefokte hardcore, maar des te meer met meeslepende, in een warm elektronisch bad gedompelde droomrock. Naar het schijnt is de Pterodactyl ooit begonnen als krakend herrie-ensemble, maar heeft de groep zich duidelijk in melodieuze richting ontwikkeld, en legt tegenwoordig een voorkeur aan de dag voor uitgesponnen, hypnotiserende nummers. Een relatief rustige start van deze vijftiende Incubated bijeenkomst.

Nadat artistiek directeur Vincent Koreman de eerste klinkende namen voor het Incubate Festival heeft bekendgemaakt, wordt het publiek ruw wakker geschud door een zichtbaar geïnspireerd Shining. De frontman merkt op dat het lang geleden is dat men voor het laatst in een jazzhonk heeft gespeeld, aangezien men tegenwoordig veelal in de metalen hoek wordt geplaatst.

Die ongewone omgeving heeft duidelijk invloed, niet alleen in die zin dat de grote bandbanier niet geheel tegen de relatief kleine achterwand past, of dat de aanwezige speakers duidelijk niet berekend zijn op zoveel herrie (aan de linkerkant valt een grote box lange tijd uit), maar vooral in de ongekende vrijheid die de groep zichzelf vandaag veroorlooft. De aanpak blijft weliswaar even strak als de kleding en kapsels van de bandleden, maar binnen die welhaast mathematische precisie vindt Shining ditmaal meer ruimte om van het vooraf gebaande pad af te wijken dan in de Kleine Zaal van 013 enige tijd geleden.