Het is vandaag aan de Tasmaanse duivels van Psycroptic om het bal te openen. Als je een bewijs wilt voor het hondstrouwe karakter van de death metalfanaat, dan word je op je wenken bediend wanneer je een blik de zaal in werpt: ondanks het vroege uur staat die afgeladen vol. En die aandacht verdient deze band ook dubbel en dwars, met zijn afwisselende death metal met mooie sfeervolle intro’s, niet zelden ingevuld met flamenco-achtig gitaarwerk (elke death metal liefhebber houdt diep in zijn hart van flamencomuziek – het zijn warmbloedige types). De veertig minuten speeltijd die hen gegund zijn, worden ten volle benut door deze Australische snelheidsmaniakken met een voorkeur voor subtiele tierlantijntjes. Een zeer sterke opener van deze zaterdag. (MdW)

In de Kleine Zaal wordt het bal vandaag geopend door het Belgische Leng Tch’e, een oude bekende van het festival. Of het daardoor komt of doordat de band voor aanvang van het optreden al het nodige genuttigd heeft, blijft in het ongewisse, maar zeker is in ieder geval dat dit concert in opperbeste stemming verloopt. Zo is de frontman niet te beroerd zelf een makker uit het publiek op het podium te hijsen, die daar na wat handjes geschud te hebben rustig een tijdje rondhangt alvorens zichzelf door de zaal te laten vervoeren. De algehele gemoedelijkheid doet trouwens niet af aan de kwaliteit van het optreden, dat het programma alhier op fijne grindcore noot start. (WdW)

Vervolgens staan de Amerikanen van Acheron voor de taak om het publiek verder warm te draaien. Subtiliteit is aan deze jongens niet zeer besteed: hun ‘satanic blackened death metal’ raast over het publiek heen als een stoomwals, terwijl de symbolen op de achtergrond ons er ten overvloede van overtuigen dat de band weinig op heeft met de abrahamitische religies. Primitieve machtsverheerlijking is waar deze jongens voor staan en hun muziek roept vooral herinneringen op aan die oude tijden, toen mensen nog in het moeras leefden en elkaar naar het leven stonden in de strijd om een sappige boomwortel. Effectief, maar niet heel bijzonder. (MdW)

Werkelijk bijzonder is de muziek van Origin, of misschien meer nog de uitstraling van de band. Voor de prijs voor de meest technische performance zijn, zoals al eerder gezegd, veel mededingers, maar Origin mag in elk geval met drie andere prijzen naar huis: die voor de grootste publieksparticipatie, meest eloquente tussenpraatjes en vooral die voor de meest sympathieke band van het festival.

Voorman Jason Keyser weet hoe hij het publiek moet opzwepen en krijgt het zelfs voor elkaar een ‘circle pit’ gaande te krijgen zonder dat er ook maar een noot gespeeld wordt (de ‘silent circle pit’). En dan hebben we het nog niet eens gehad over de superstrakke, razendsnelle death metal met vele ingenieuze tempowisselingen die men ons voorschotelt. Eén van de hoogtepunten van de dag. (MdW)

Voor het optreden van Morgoth zijn we er even tussenuit geknepen om wat te eten, want de inwendige mens moet nu eenmaal ook verzorgd worden. “Wat hebben wij daar verdomme mee te maken?”, vraagt u zich misschien af, wat op zich een terechte vraag zou zijn, ware het niet dat dit mij de gelegenheid gaf om proefondervindelijk vast te stellen dat Morgoth ideale spijsverteringsmetal maakt.

Je kunt het ‘old school’ noemen, het rechttoe-rechtaan gebeuk van onze oosterburen, maar wat vooral opvalt is de wijze waarop de ritmische klanken van dit combo de darmperistaltiek bevorderen en een zeer bevredigende keutel in de endeldarm produceren. Had Origin op dit tijdstip gespeeld, dan waren we vast aan de schijterij geraakt, maar dankzij dit gestage gedreun op de achtergrond krijgen onze ingewanden de weldadige rust die ze zo nodig hadden. De juiste band op het juiste tijdstip dus, en al was het voor ons niet nodig om deze band tot het einde toe te bekijken, moeten we toch opmerken: Dankjewel, Morgoth! (MdW)

De eerste band waar uw recensent deze dag echt naar uitkeek, maakt al aan het begin van de set duidelijk geen standaardact op dit festival te zijn: We horen zelfs cleane zang, je houdt het niet voor mogelijk. Ook het obligate gescheld op religie blijft deze keer achterwege (hoewel dit voor de veelal uit Amerika afkomstige bands van vandaag goed te billijken valt, want de VS zijn op dat vlak ook werkelijk een kutland).

Gelukkig druipt het publiek niet geschokt af, maar blijft geïnteresseerd toekijken hoe de band met de bijna niet te spellen naam de ene na de andere apocalyptische geluidsmuur optrekt. Op aandringen van de kale frontman wordt hier en daar zelfs wat gemosht, maar men maakt nu eenmaal geen muziek waar makkelijk op te dansen valt, wat op dit mosh-georiënteerde festival misschien een nadeel is. Even goed een bijzonder performance, al zou de goedbedoelende frontman de preken tussen de nummers door misschien iets hebben kunnen inkorten. Wel wijst hij het publiek terecht op de kwaliteiten van de band die hierna het grote podium onveilig komt maken: Gorguts. (MdW)

Het programma in de Kleine Zaal komt echt goed op dreef met het Amerikaanse Carnifex, een band die de kunst verstaat zijn stevige exercities met een bijna vanzelfsprekende vloeiendheid aan elkaar te rijgen en zo en passant het publiek moeiteloos om zijn vinger te winden. Je kunt niet bepaald zeggen dat er veel nieuws onder de zon te bekennen is bij deze lieden, maar wat men doet, doet men zodanig goed dat dit verder allerminst stoort. In tegenstelling tot de volgende act in deze ruimte beschikt men ook nog over genoeg publiek om een aardig doodspartijtje te bouwen. (WdW)

De Zweden van Coldworker verzorgen met hun uitermate gesmeerd voortdenderende death metal misschien wel het beste optreden van de dag in de Kleine Zaal. Ze hebben echter de pech direct voor de dagafsluiter op het hoofdpodium Suffocation geprogrammeerd te staan, wat overigens in principe tijdstechnisch geen problemen oplevert, maar in de praktijk toch zorgt voor een leegstromende ruimte aangezien iedereen een goed plaatsje wil veroveren in de grote zaal. Jammer, maar iemand moet deze ondankbare taak op zich nemen en je kunt niet zeggen dat deze mannen er met hun meeslepende muziek niet alles aan doen het tij te keren. (WdW)

Na het optreden van de geniale Canadezen gaan de gordijnen dicht en is het wachten op de band die in de absolute topklasse van de technische death metal meedraait, Suffocation. Dit is ongetwijfeld de band waarvoor veel van de bezoekers vandaag zijn gekomen en eigenlijk kan men dus al niets meer verkeerd doen. Wanneer de gordijnen opzij gaan blijkt men een hoop mensen backstage te hebben uitgenodigd, wat het ‘broederschapsgevoel’ dat toch al in de zaal hangt versterkt en het geheel het karakter geeft van een death metal familiereünie, een warm samenzijn van oude bekenden die elkaar al lang niet meer gezien hebben.

De zanger neemt tussen de nummers door uitgebreid de tijd om met ons, ‘zijn vrienden’, zijn kijk op de wereld te delen, waaruit blijkt dat hij geld uitgeven aan religie als een slechte en op zijn minst zeer risicovolle investering ziet (waarin we hem alleen maar gelijk kunnen geven), dat hij denkt dat pubermeisjes in de regel niet goed snik zijn, of dat dit in elk geval geldt voor zijn eigen dochter, dat hij een voorkeur heeft voor de opstandige tiener-Jezus die het gezag van zijn natuurlijke vader niet meer accepteert en door het gebruik van geestverruimende middelen op een spiritueel spoor terechtkomt, etc. etc. Vermeldenswaard is in dit verband misschien ook nog dat hij ons drie middelen aan de hand doet om te zijner tijd met ons ontzielde lichaam om te springen: We kunnen het laten begraven, cremeren (de ‘barbecue voor vrienden’), of we kunnen onszelf in de houtversnipperaar laten gooien, waardoor we al onze aanwezige vrienden met onze lichaamsdelen kunnen bespatten – een soort eucharistie dus.

Dat er genoeg mensen zijn die na Suffocation nog geen genoeg hebben van alle geratel, blijkt wel uit de volle zaal die Abysmal Torment trekt. De groep heeft op papier minstens twee opvallende kenmerken, namelijk dat ze met een tweetal zangers werkt en wellicht meer nog dat ze ontstaan is op het onwaarschijnlijke (want zwaar religieuze) eilandengroepje Malta. Wat live echter vooral telt, is dat deze mannen een groot talent hebben voor interactie met de zaal, waarbij een zangerduo overigens heel voordelig werkt. In combinatie met de aansprekende muziek zorgt het ervoor dat de band verdiend teruggeroepen wordt voor een toegift. Een sterk slotakkoord van de dag. (WdW)