De openingsavond wordt al om zes uur deskundig ingewijd door de mannen van Benighted, die ondanks het vroege tijdstip direct veel hoofdschuddend enthousiasme weten te wekken bij het reeds in aanzienlijke getale aanwezige publiek. Niet ten onrechte ook, want binnen de grenzen van het grindcore/death-metaldomein komt de groep behoorlijk gevarieerd uit de hoek. Het af en toe laten wegvallen en weer opnieuw inzetten van instrumenten plus tempowisselingen zorgt tegelijkertijd voor de nodige spanning en dynamiek. Verder betekent het optreden van de Fransen het feestelijke jaardebuut van die typische ‘charcuterie’ speenvarkenzang, die menig bezoeker zo graag hoort. Een doeltreffende start van dit festival. (WdW)
Neurotic Deathfest vrijdag: Napalm Death ouderwets op dreef
Benighted prima opener, Sonne Adam verrassing van de dag
Voor het eerst wordt de liefhebber van de extreme metalen niet twee, maar liefst drie dagen getrakteerd op afgrijselijke tyfusherrie tijdens Neurotic Deathfest in 013. De vrijdag van het festival zag onder andere de glorieuze terugkeer van Napalm Death, dat een primitief en chaotisch optreden gaf in beste sfeer van de begindagen van de band, en een verrassend slot in de Kleine Zaal door nieuwkomer Sonne Adam.
Benighted
Suffering Quota
Neurotic Deathfest is zowel qua bands als qua publiek een internationaal georiënteerd festival, maar dat neemt niet weg dat de organisatie sympathiek genoeg is om ook aankomende Nederlandse bands de mogelijkheid te geven zich voor deze zeldzame hoeveelheid death metal fans te presenteren. Een uitgelezen kans natuurlijk, en het is dan ook niet verwonderlijk dat Suffering Quota deze kans met beide handen heeft aangegrepen.
De Groningse band heeft hard- en grindcore roots, maar is zeker death metal genoeg om een plaatsje op het affiche te verdienen. De gezette frontman wil nog wel eens de hoogte ingaan met zijn gekrijs, wat je op een of andere manier meer van een mager menneke verwacht, maar voor de rest levert de band precies wat je van een jonge en hongerige hardcore-deathgrind act mag hopen. Een heel aardige opener van de dag hier in de Kleine Zaal, die het publiek al behoorlijk in beweging zet en de gast met het gasmasker de eerste gelegenheid geeft om te stagediven, wat hij gedurende de dag nog vele malen zal herhalen. (MdW)
Cerebral Gore
Ze waren helaas door omstandigheden niet in staat Hate Eternal te vergezellen op een stevige tour, maar de troostprijs voor de dame en heren van Cerebral Gore mag er zijn: een optreden op het hoofdpodium van Neurotic Deathfest. Meest opvallend onderdeel van deze woeste bende is voornoemde dame, - de enige Nederlandse in het gezelschap - de rest van de band stamt uit Schotland, die vocalen van dit smerige death metal zooitje voor haar rekening neemt, en dat werkelijk voorbeeldig en met veel afwisseling tussen laag gebrul en hoog gekrijs doet. Het viertal heeft een beetje pech in de set in de set vanwege een defecte snaar die vervangen moet worden, maar over het geheel genomen, vormt dit concert een geslaagde bandpresentatie. (WdW)
Blasphemer
Op zijn minst sinds Paganini, stellen Italianen er een eer in om zich op zo virtuoos mogelijke wijze met snaarinstrumenten in te laten en de mannen van Blasphemer laten zien dat ze zich graag in deze traditie plaatsen. De vingers vliegen over de halzen van gitaren en bas en hoewel de band op een of andere manier eerder een black metaluitstraling heeft, is de ritmesectie voldoende dominant en afwisselend om er geen misverstand over te laten bestaan dat we hier werkelijk met een stel dode metaalhoofden van doen hebben. Wel geeft de zanger aan niet bijzonder gesteld te zijn op zombies, maar liever te zingen over Satan en godslastering. Ieder zijn meug, zeggen we daarop. (MdW)
Vomitory
Met Vomitory treedt op het hoofdpodium de eerste oudgedienden-band van de dag aan. Noest voortploeterend sinds de late jaren tachtig, laten de Zweden horen hoe ouderwetse, raggende death metal moet klinken. Hoewel, in eerste instantie valt er uit het harde en troebele zaalgeluid überhaupt weinig op te maken, maar dat wordt gelukkig gaandeweg beter. Met een set die even lomp en ruig is als het uiterlijk van deze langharige lieden, geeft de band zoals verwacht genoeg waar voor zijn geld. (WdW)
Gorod
Dat het altijd nog complexer kan, bewijzen de Fransen van Gorod. De band kent twee gitaristen, in het bezit van een citroengeel en een kobaltblauw instrument, die afwisselend soleren en zo een grotere nadruk leggen op het snarenspel dan voor death metal acts gebruikelijk is. Dit geeft een ‘lichte toets’ aan hun optreden, wat een prettige afwisseling vormt op al het halsbrekende trommelwerk dat we verder deze dag tegenkomen, hoewel dat laatste bij deze band ook bepaald niet afwezig is. Het is moeilijk om bij een festival als dit uit te maken welke van de bands het meest technisch onderlegd is, maar Gorod mag zeker meedoen in de competitie. (MdW)
Asphyx
Voor het echte ‘van dik hout zaagt men planken’-werk, kan de liefhebber vandaag zijn hart ophalen bij de Nederlandse doodsmetaal veteranen van Asphyx. Geen technische fratsen te bekennen hier en, in tegenstelling tot de meeste andere bands op het affiche vandaag, ook geen bijzondere voorkeur voor kwieke ritmes en rap snarengepluk. In plaats daarvan worden we getrakteerd op loodzware en rauwe liederen onder ontzielde leiding van levend vaderlands death metalmonument Martin van Drunen. Dat kan natuurlijk nooit fout gaan, en dat gaat het dan ook niet. (WdW)
Sublime Cadaveric Decomposition
We mogen met recht stellen dat deze openingsdag van het neurotische doodsfeest een Frans randje heeft, want Sublime Cadaveric Decomposition - laten we het voor het gemak maar op 'SCD' houden - is de derde band vandaag die stamt uit het land van schimmelkaas en bedorven druivensap. De bandnaam doet vermoeden dat men deze traditie van bederf koestert en tevens kunnen we al raden dat deze lieden houden van eenvoudige midtempo-drie-akkoorden-liederen.
Of niet? Hoe het ook zij, SCD vervult haar rol als ‘tussengerecht’ na de oudgedienden van Asphyx en voor de eeuwige heersers van Napalm Death naar behoren, mede met dank aan de frontman van de eerste Franse band van vandaag, Benighted. Die laat meteen even zien dat er toch wel een verschil in charisma bestaat tussen hem en de wat timide liefhebber van sublieme of gesublimeerde kadaverrotting. Maar ach, daarom staat de een ook op het hoofdpodium en de ander niet. (MdW)
Napalm Death
Aan Napalm Death de taak om de eerste festivaldag op het hoofdpodium af te sluiten, een opdracht waarop deze oude bekenden natuurlijk wel berekend zijn. Dertig jaar waart deze band inmiddels al over de aarde, in het prilste begin als punkband, maar al snel als grindcore/death metal pionier.
De band is na een iets technischer middenperiode al jaren terug aan het grijpen naar het subliem chaotische geluid van zijn eerste langspelers uit de jaren tachtig, maar deed dat op dit festival nog nooit met meer verve dan vandaag. De langere pauzes tussen nummers die we de laatste jaren van dit oudere combo gewend zijn geworden, slinken vandaag aanzienlijk om slechts ruimte te bieden aan de gebruikelijke korte preken van zanger Barney.
Als de band vervolgens inzet, doet ze dat met een dergelijke ongeëvenaarde energie dat het er eigenlijk niet toe doet dat de ernstig versnelde uitvoeringen van klassiekers als ‘Suffer The Children’ of het iets recentere ‘Breed To Breathe’ technisch ietwat rommelig zijn. Alles draait hier om intensiteit, en wat intensiteit betreft is Napalm Death nog steeds heer en meester van de radicale metalen. (WdW)
Sonne Adam
De laatste band van deze dag wijkt niet alleen af door bandnaam en land van herkomst (Israël), maar is ook stilistisch de verrassing van de avond. De atmosferische, zwarte doomdeath van de heren zou niet misstaan op Roadburn en het mag dan ook niet verbazen dat we zowaar mister Roadburn himself in het publiek ontwaren.
Het tempo ligt dus eens wat lager bij dit optreden, zodat we deze laatste band als een ‘chillout act’ zouden kunnen opvatten, ware het niet dat het spel te sterk is om het viertal op die manier weg te zetten. De op zijn manier innemende en zowaar werkelijk knappe frontman is ook niet echt het feesttype, wat wel blijkt wanneer hij als reactie op een wapperende Israëlische vlag in het publiek (eerder hadden we al een Franse vlag gezien) opmerkt “fuck all your flags and politics”, een veralgemening van de eerder gehoorde, welbekende Dead Kennedys-cover van Napalm Death, ‘Nazi Punks Fuck Off’. Een boodschap om mee naar huis te nemen. (MdW)