Om half negen, wanneer de avond zou moeten beginnen, is het nog erg rustig in Paradox – akelig rustig, eigenlijk – maar we vermoeden dat veel potentiële bezoekers eerst even naar het bkkc zijn gegaan, dat voor deze gelegenheid ook ’s avonds open is. Wel kunnen we alvast tot rust komen door enkele relaxte achtergrondbeats, en de vrolijke, kleurige animatiefilmpjes van kunstenaarsduo Loulou&Tummie.
Ons vermoeden blijkt juist en rond negenen is de zaal al behoorlijk volgelopen, niet in de laatste plaats met kakelende en kirrende kunstenvrouwen van het slag dat zich in het leven met niets anders lijkt bezig te houden dan het aflopen van musea en exposities, en die zodanig bij het meubilair van dergelijke gelegenheden horen dat een bezoek aan zulke ruimten niet compleet zou zijn zonder hun aanwezigheid. Wanneer de twee dj’s Mace en Optimus, vergezeld door de voor de gelegenheid opgetrommelde saxofonist en toetsenist, dan eindelijk door de vaste Paradox-presentator worden voorgesteld, wordt het snel stil en krijgen knoppendraaiers, toetsenhameraar en kleppenblazer alle gelegenheid om hun kunsten te vertonen.
Mace en Optimus hebben beide in het verleden al samengewerkt met jazzmuzikanten, en deze combinatie heeft dus niets geforceerds. De diepe, warme beats en klikjes vormen een mooi bed voor Wiboud en Joris om op te improviseren, terwijl men omgekeerd ook wel op de korte, ritmische frasen van saxofonist en toetsenist inhaakt. In het begin is het allemaal reuze onderhoudend, maar na een half uur of drie kwartier komt hier en daar toch wel de klad erin, wat de snateraars van dienst de gelegenheid geeft om gezellig bij te kletsen. Dat valt hen niet helemaal te verwijten, want op dat punt wordt het echt moeilijk om de aandacht er ten volle bij te houden. Gelukkig houdt men het dan al snel voor gezien, en geeft nog slechts een korte toegift die wel weer behoorlijk spetterend is. Onderwijl heeft zich ook nog een beeldend kunstenaar met de voortgang bemoeid, door de afbeeldingen op vier op het podium opgestelde flipovers geregeld te verwisselen, die steeds ‘trippier’ worden, maar, als we het goed interpreteren, uitmonden in een ‘happy end’. Ouwerwets.
Daarna mag dj Coco Bryce de avond afsluiten, van welke taak hij zich vast uitstekend gekweten heeft, maar zijn set hebben we niet meer afgewacht. Dat gold overigens wel voor meer mensen, kregen we de indruk – misschien had men hem wat eerder moeten laten beginnen, dan had hij vast een groter publiek gehad. Voor het overige was het zeker een geslaagde avond, gebaseerd op een intrigerende expositie, die u dus nog tot 20 april kunt bewonderen. Gaat dat zien!