CRACKS IN THE WALL

Het hardcorebal wordt geopend door het Tilburgse Cracks In The Wall, dat zichzelf waarschijnlijk heeft vernoemd naar een nummer van de Bostonse hardcoreformatie Jerry’s Kids, want die noemen ze als een van hun belangrijke inspiratiebronnen. Andere respectvol bejegende voorva’ren zijn bands als Negative Approach en Black Flag, en de kenner van deze muziekstroming weet dan dat het gaat om hardcore uit de prille begindagen van het genre, zoals zo vaak meteen het hoogtepunt van deze muzikale niche. Lekker rauwe, uiterst agressieve korte uitbarstingen die niet meer dan een luttel minuutje hoeven te duren, waarbij men zich niet teveel bekommert om traditionele songstructuren en doet of men van melodie nog nooit heeft gehoord, dat is waar CITW in grossiert. En mensen, wat is dat toch altijd heerlijk om te horen. Bij dit soort muziek gaat het uiteindelijk niet om intelligente ritmes en ingewikkelde harmonieën – waar het om gaat, is dat men de frustratie die de alledaagse sleur bij de meer gevoelige medemens oproept op overtuigende en energieke wijze weet over te brengen, en dat doen deze mannen prima. Een hoopvol begin van de avond, al moet gezegd dat het publiek zich, op zijn zachtst gezegd, nogal passief opstelt. Ligt het aan de hitte in de zaal, of aan de wat hoge gemiddelde leeftijd van de aanwezigen? Wie zal het zeggen, maar aan Cracks In the Wall heeft het vanavond in elk geval niet gelegen.

KNIFE CUTTER

Dan is het de beurt aan het duo Knife Cutter uit Nottingham. Deze jongens tappen uit een wat experimenteler vaatje, hoewel ze oorspronkelijk duidelijk ook uit de hardcorehoek komen. Op een of andere manier komt de naam ‘Fugazi’ af en toe bij me bovendrijven, wat enige verbazing mag wekken, want hoewel ik de band zeer respecteer draai ik hun muziek slechts zeer zelden. Misschien komt het door de combinatie van het doorgeëvolueerde hardcoregeluid met de humor die men af en toe in de muziek weet te leggen (een nummer met surfinvloeden wordt aangekondigd met: “This song is about surfing, be it on the waves or on the internet”). Hoe dan ook, ergere namen kunnen bij je opkomen gedurende een concert, en met slechts drums en gitaar weet men het publiek iets meer los te maken dan bij het vorige optreden, hoewel de respons nog steeds meer auditief dan lichamelijk is. Zal dat bij het laatste optreden nog beter worden?

SATANS MINEONS

Het antwoord mag een ondubbelzinnig ‘nee’ luiden. De muziek van Knife Cutter ligt nog voldoende in het hardcorestraatje om de aanwezigen te bekoren, maar het meer alternatieve rockgeluid van de meest uitgebreide band van deze avond is duidelijk teveel gevraagd voor het overgrote merendeel van de bezoekers, die veelal nog niet eens de moeite nemen om in de zaal te komen kijken, maar rustig daarbuiten in het ‘loungegedeelte’ aan hun tafeltjes blijven zitten. Het is niet overdreven om te stellen dat deze band het grootste gedeelte van de set heeft staan spelen voor de twee leden van de vorige band, uw nederige recensent en zijn broer, buiten de mensen die als geluidsman of barpersoneel ‘professioneel’ aan de zaal gekluisterd waren. En dat is toch wel wat onsportief te noemen, zeker wanneer men bedenkt dat deze band helemaal uit het verre Engeland is gekomen om haar kunsten te vertonen.
Speelden ze dan niet goed? Op zich wel hoor, als alternatieve rock met vrouwenzang je ding is, wat ook voor uw scribent niet echt het geval is. Maar ach, wat maakt dat nu uiteindelijk uit? – al was het verdomme Britney Spears in eigen persoon die daar stond te kakelen, wanneer niemand de moeite zou nemen om naar haar gekweel te komen luisteren, zou ik bereid zijn om vlak tegen het podium aan te gaan staan en haar hoogstpersoonlijk mijn ondergoed inclusief remsporen aan te bieden. En zo zou u ook moeten leven, zeker wanneer u zichzelf ‘punk’ noemt – je moet andere mensen niet zo in de kou laten staan, dat is lullig, als u zelf met uw orkestje op zou komen treden zou u dat ook niet leuk vinden. Bovendien is grote dankbaarheid daarna uw deel en willen bandleden nog tot diep in de nacht met je praten, antwoorden ze op al je opmerkingen dat die ‘very interesting’ zijn en geven ze je nog wat stickers en andere rommel op de koop toe.
Iets anders: Waarom worden er toch zo weinig bandjesavonden georganiseerd in de Hall? Er staat daar een prachtig podium, met een mooie bar en een puike geluidstafel, en er wordt, wat sommige mensen er ook van zeggen, maar mondjesmaat gebruik van gemaakt. Dansavonden en filmscreenings zijn ook leuk, zeker, maar zo’n zaal schreeuwt gewoon om bands, en die worden tot nu toe maar weinig geboekt (misschien ziet het er voor het najaar beter uit, maar dit is in elk geval tot nu toe onze indruk). Zet er eens wat regelmatiger wat neer, en dwing alle aanwezigen met stroomstoten de zaal in – ze hebben toch niets beters te doen, die klaplopers. Op deze manier laat je een groot potentieel aan jolijt en plezier in de stad onbenut. Maar goed, voor men gaat opmerken dat we dan zelf maar wat moeten gaan programmeren daar, kunnen we eindigen met de positieve opmerking dat de Hall een zaal is die nog veel potentie in zich draagt. Dat belooft ongetwijfeld wat voor de toekomst… toch?