De Mundial zondag begint meteen sprankelend met het uitgebreide Cubaans-Malinese samenwerkingsverband AfroCubism. Het 'hoofd' van de Afrikaanse delegatie, koraspeler Toumani Diabate, legt uit dat dit niet zo een vreemde combinatie is als misschien op het eerste gezicht lijkt, niet alleen omdat er veel Afrikaanse invloeden zitten in de Cubaanse muziek, maar ook aangezien Mali al sinds zijn onafhankelijkheid in 1960 een levendige uitwisseling heeft met het Caribische land. Met een dik dozijn muzikanten uit verschillende naties op het podium bestaat natuurlijk desondanks het risico dat het geheel troebel en rommelig gaat klinken, maar dat is vandaag zeker niet het geval. De afwisselend Malinese en Cubaanse basis van de muziek is helder en de participanten geven elkaar alle ruimte voor solo's, zodanig dat zelfs de maracasspeler een duidelijk hoorbare improvisatie kan geven. Naast de zowel ritmisch als melodisch zeer rijke muziek, waar ook nog even een gastzangeres bij komt kijken, heeft de band bovendien een boodschap: vrede, in het door een gewapend conflict verscheurde Mali en over de hele wereld. De groep eindigt dan ook toepasselijk met een door de Cubaanse voorman, zanger/gitarist Eliades Ochoa gezongen nummer, dat ons uitnodigt allemaal naar de maan te gaan en pas naar de aardbol terug te keren als daar geen oorlog meer is. Een buitenaards slot van een bovenwereldse samenwerking. (WdW)
Festival Mundial: de zondag
Verslag van de laatste dag van 25e Mundial-editie
Lees hier alle recensies en verslagen van de zondag van Festival Mundial waaronder Afro Cubism, Stephen Marley en Kyteman Orchestra.
AfroCubism
Carlama Orkestar
De balkanrage lijkt een beetje over haar hoogtepunt heen, maar de gezellige tent van Club Baboesjka staat nog steeds behoorlijk vol voor Carlama Orkestar (spreek uit: ''Tsjarlama Orkestar"). Uit Servië, zo wil het programmaboekje ons doen geloven, maar op zijn minst de frontman en zijn sidekick blijken, laten we zeggen, behoorlijk ''geïntegreerde Serven'' te zijn, afgaande op hun goede beheersing van de Nederlandse taal. In het begin is het publiek wel wat onwennig, maar wat wil je als je vrijwel meteen een nummer in 11/8-maat inzet - dat is wat lastig dansen voor een niet-balkanpubliek. Hierna worden de deunen echter wat makkelijker te verhapstukken, en de publieksrespons neemt navenant toe. Wanneer men bij het laatste nummer de dansende massa inloopt, staat ondertussen de hele tent te hossen. Missie geslaagd voor deze Nederserven. (MdW)
The Kyteman Orchestra
Pretentieus. Geniaal. Onnavolgbaar. Het zijn enkele van de vele termen die gebruikt worden om The Kyteman Orchestra te omschrijven. Het nieuwe project van Colin Benders is in ieder geval kolossaal te noemen, daar mag geen twijfel over bestaan. Het enorme koor wordt bijgestaan door een imposante collectie aan muzikanten, terwijl onder meer Blaxtar en PaX voor de vocalen in dit orkestrale spektakel zorgen. Het grote geheel wordt beteugeld door Benders, die op onorthodoxe wijze de hele bende dirigeert. The Kyteman Orchestra doet niet aan concessies, maar gaat er keihard tegenaan. Iedere keer weer. En daar ligt hem zowel de kracht als de zwakte van het ensemble. Zo’n vrij ontoegankelijke show op een festival als deze recht voor z’n raap brengen, getuigt van enorm veel lef en durf. Maar je moet als publiek het wel kunnen begrijpen, je moet mee kunnen liften op de groteske klanken van het orkest. Dat gaat tussen vier muren nu eenmaal een stuk eenvoudiger dan op een grote festivalweide, waar toch veel geluiden verloren gaan. Desondanks krijgt Benders tot ver in het Leijpark de handen op elkaar en flikt hij het opnieuw. Het mag dan wel iedere keer hetzelfde trucje zijn, het werkt wel. En hoe. (JL)
Habib Koité & Guests
De Malinese zanger/gitarist Habib Koité is bepaald geen onbekende op Mundial, maar heeft iedere keer wel weer iets nieuws te bieden. Ditmaal wordt hij naast drummer, bassist en tweede gitarist vergezeld door twee virtuozen op balafoon en okseldrum en twee kleurrijk uitgedoste dames. Die laatsten dienen overigens zeker niet alleen als danseressen en achtergrondzangeressen, maar zijn vaak volwaardige tegenspeelsters van de frontman, de een met de gitaar in de hand, de ander met haar imponerende vocalen. Door de (ook qua nationaliteit) diverse samenstelling van het ensemble, dat in telkens wisselende bezetting opereert, slagen Koité en vrienden erin een stilistisch heel divers optreden neer te zetten. Constanten daarin zijn de gelaagde, gedreven ritmes gecombineerd met het zachtaardige, maar intense snarengetokkel van de leider en de enthousiaste escapades van balafonist en okseldrummer, welke laatste vaak de dialoog aangaat met danseressen, frontman en publiek. Dat reageert energiek en laat gedurende en na afloop van het concert blijken bepaald geen genoeg van de band te krijgen, wat geen wonder is gezien de kwaliteit van het gebodene. Klasseperformance. (WdW)
L'Chaim
Ook hier hebben we te maken met een gezelschap dat weliswaar een exotische naam draagt, maar desalniettemin een hoog gehalte aan kaaskoppen in de gelederen heeft. Hun muziek is een mix van klezmer, balkanmuziek en wat niet al - laten we het gewoon feestmuziek noemen, of, zoals men het halverwege de set brengt, circusmuziek. Aan geïnteresseerden heeft men alvast geen gebrek, want reeds bij de soundcheck zetten enkele Engelssprekenden (
Stephen Marley
Wat is Festival Mundial zonder een reggae-artiest van formaat? Met slechts enkele uitzonderingen staat bijna ieder jaar wel een man of vrouw die zijn of haar leven in het teken van 'Jah' heeft gezet. De naam Marley is niet vreemd; in 1997 mochten gebroeders Julian & Damian aantreden, 15 jaar later is het aan de oudste broer Stephen Marley de beurt. Omringd met een flinke band zoekt Marley het midden op tussen lome reggae en roots rock. De afwisseling daartussen komt soms net iets te laat waardoor het optreden wat vaart mist. Het zal ook niemand verbazen dat nummers van papa Bob een stuk beter worden ontvangen dan Stephen's eigen nummers. Buffalo Soldier, Could You Be Loved, Three Little Birds; het gejuich is aanzienlijk groter als de intro's van de klassiekers worden ingezet. Zo voltrekt zich in een klein uur een concert dat uiterst aangenaam is, maar verre van memorabel. (BvD)
Amariszi
Dat de wereld ook heel dichtbij huis kan liggen, bewijst het in Tilburg en omstreken reeds behoorlijk vermaarde Amariszi. Waar het bij andere podia soms moeilijk is om het publiek in beweging te krijgen, blijkt Club Baboesjka de 'place to be' voor iedereen die zichzelf graag in het gezelschap van vele anderen druk bewegend in het zweet wil werken. Men speelt hier een thuiswedstrijd, maar toch duurt het even voor de aanwezigen echt loskomen.
Al voor het vertrouwde uitdelen van raki met het daaropvolgende rakilied is men echter al behoorlijk op dreef, en dat is niet vreemd, want Amariszi is in korte tijd uitgegroeid tot een geoliede bandmachine waar iedereen zijn plaats weet en zijn steentje bijdraagt aan het uitstekend totaalresultaat. Is de drank dan eenmaal in de man of vrouw, dan kan er helemaal niets meer mis gaan, en is men helemaal in de stemming voor een gastoptreden van iemand die we voor het gemak maar "De Bananenman'' zullen dopen, die mede de zang voor zijn rekening neemt bij een nummer waarbij bandleden ijverig bananen in grijpgrage handjes gooien. Gratis drank, gratis fruit, wat wil een mens nog meer? Zeer onderhoudend.
La Pegatina
‘Een high energy mix van rumba catalana met een vleugje ska en cumbia’, zo luidt de omschrijving aangaande La Pegatina in het programmaboekje. Ondanks dat het gros van de aanwezigen naar alle waarschijnlijkheid geen flauw idee heeft wat dit inhoudt, staat de Fontys Stage toch bomvol voor dit zevenkoppige gezelschap uit Barcelona. Al snel blijkt dat die Spanjaarden wel weten hoe ze een festival moeten bespelen.
Alles wordt uit de kast getrokken, geen kans onbenut gelaten. Sombrero’s, confetti, vuurwerk, niets is te gek voor deze hyperactievelingen. Muzikaal is het vanzelfsprekend zo plat een dubbeltje, maar wanneer zelfs de vijftigplussers achterin de tent wilde bewegingen maken, is het ‘gebrek’ aan kwaliteit slechts bijzaak. En alsof La Pegatina het publiek nog niet gek genoeg heeft gemaakt, duiken ze voor het slotstuk van het optreden doodleuk het publiek in. Je bent een feestband, of je bent het niet. (JL)