CocoRosie betovert in 013

Rajasthan Roots bieden verrassende ondersteuning, Daisy Bell verzorgt toepasselijke openingsklanken

Maarten de Waal ,

Jaar in, jaar uit schieten bandjes als paddenstoelen uit de grond, een ieder die zich verplicht, geroepen of gedreven voelt om het een beetje bij te houden tot totale wanhoop drijvend, maar wanneer we kijken welke van die gezelschappen nu een werkelijk volkomen eigen geluid weten te produceren, blijven er verbazend weinig groepjes over. De zusjes Sierra en Bianca Casady aka CocoRosie zijn echter wel van die zeldzaamheden, en de kans om ze aan het werk te zien in Tilburg laten wij dan ook niet aan ons voorbijgaan…

DAISY BELL

 
Geen optreden zonder een voorprogramma, en dat wordt vanavond verzorgd door de Nederlandse jongen en dames van Daisy Bell. De teksten van hun nummers ontlenen zij aan de vurige hallucinerende poëzie van William Blake, maar die worden zo naar voren gebracht dat men er hier en daar slechts flarden van verstaat. De muziek zelf bestaat uit een soort vervreemdende klanklandschappen die best aansluiten bij het muzikale universum van de gezusters Casady – geen slecht gekozen voorprogramma dus, wat dat aangaat.
Wat men echter mist (wanneer dit als een gemis moet worden gezien) is het vermogen om composities te maken die zowel eigenzinnig en bevreemdend als pakkend zijn. Het kost om daarom in het begin enige moeite in de 'vibe' van dit optreden te komen, maar gaandeweg weet het gezelschap ons steeds meer te overtuigen. In hoeverre de teksten goed aansluiten bij de muziek kunnen we, zoals gezegd, niet heel goed beoordelen, maar de klanken schijnen ons soms wat te koel en gedistantieerd toe om werkelijk recht te doen aan de geest van Blake - ieder haalt er echter ongetwijfeld wat anders uit en misschien zijn we er ook niet voldoende in geslaagd de intenties van de uitvoerders te vatten. Hoe dan ook, het is geen dertien in een dozijn gezelschap, dit Daisy Bell, en potentie heeft men zeker. WIl je eens een andere muzikale interpretatie van de teksten van Blake horen, dan is het werkje van Ulver, "Themes From William Blake's: The Marriage of Heaven and Hell" ook warm aan te bevelen. 

COCOROSIE (FEAT. RAJASTHAN ROOTS + TEZ)

Na deze niet onaangename verrassing is het tijd voor de hoofdschotel van deze avond, CocoRosie. De zusjes hebben deze keer heel wat versterking laten aanrukken: Ze laten zich niet alleen bijstaan door een bassist en een toetsenist/trompettist, maar ook de beatboxer TEZ en last but not least, een voltallig orkestje uit Rajasthan, India. Dat belooft wat, en al bij de eerste nummers wordt duidelijk dat deze avond eigenlijk niet meer stuk kan. Zeker, de zusjes hebben een wat extravagante podiumpresentatie die niet ieders ‘cup of tea’ zal zijn, maar zelfs als dit je zou storen en je je ogen dicht zou doen, zou je snel tot de conclusie moeten komen dat ze, al hun werkelijke of ingebeelde excentriciteit ten spijt, hele goede nummers kunnen schrijven, die ondanks als hun verwarrende variëteit en schijnbaar doelloos eclecticisme een kop en staart hebben en gewoonweg heel goed in elkaar zitten. De arrangementen zijn voor vanavond wat aangepast om ruimte te maken voor de Indische soefiklanken  van Rajasthan Roots en niet alles wat gespeeld wordt komt ons bekend voor, maar dat is alleen maar een pre. De Indische makkers krijgen halverwege de set nog de gelegenheid op eigen kracht hun kunsten te vertonen en laten maar weer eens zien dat een eeuwenoude muzikale traditie zich niet verloochent (en dat er op westerse podia eigenlijk veel meer ruimte zou moeten zijn voor wat men met een wat jammerlijke term ‘wereldmuziek’ noemt – elke rechtgeaarde muziekliefhebber, nu vaak verstoken van kennis van niet-westerse muziek, zou daar onnoemelijk veel plezier aan kunnen beleven).  Na dit intermezzo komen de zusjes weer het podium op om enkele (bewerking van) eigen nummers ten gehore te brengen, waaronder een wel zeer breekbare variant van ‘Grey Oceans’. Zou je een minpuntje aan dit optreden willen ontwaren, dan zou je kunnen zeggen dat hier de vaart er wel een beetje uit ging, terwijl veel alternatieve CocoRosiemeisjes zo graag wilden dansen. Daar kregen ze bij de toegift dan weer ruimschoots de gelegenheid toe, met de melige uitsmijter die de boodschap uitdroeg dat we ons allemaal wel graag over de wereldbol verplaatsen, maar het thuis toch vaak het beste hebben (misschien een wat vreemde uitspraak voor twee meiden die van Amerika naar Parijs zijn verhuisd, maar ach, you live, you learn). 

En dat was het einde van een uitmuntend optreden zoals we er op Tilburgse podia niet heel vaak een kunnen meemaken. Des te meer verbaasde het ons dat de zaal verre van uitverkocht was – er hingen gordijnen om een deel van de ruimte af te sluiten, en zelfs dan was het achterin nog bepaald niet druk. En dat, terwijl veel bekende acts in het pop/rock/metalcircuit waarvan je de setlist en concertbeleving al bijna ongezien kunt raden, moeiteloos uitverkopen. Niet, dat er iets mis mee is om elke keer weer dezelfde film te zien, bij wijze van spreken (mits het een goede film is, natuurlijk), maar uiteindelijk doe je daar jezelf toch behoorlijk mee te kort – het leuke van een concert is ook, dat je je kunt laten verrassen, en daar heb je alleen kans op als je naar een artiest gaat waarvan je niet van tevoren precies weet wat je gaat krijgen. Maar afijn, voor de bezoekers die er wel waren was het in elk geval lekker rustig, en dat is ook altijd meegenomen. Daarbij hebben we er weer een gegadigde voor het eindejaarslijstje bij. Want het najaar moet wel heel veel verrassingen in petto hebben, als dit niet een van de concerten van het jaar gaat worden.