Wie maar één ding over Baxter Dury heeft opgepikt, weet in ieder geval dat hij de zoon van cultheld Ian Dury is. In de jaren zeventig en tachtig was Ian een groot voorbeeld in de Britse rockscene en een van de meest originele tekstschrijvers die het land heeft voortgebracht. Het mag geen wonder heten dat in een groot deel van Baxters muziek de stem van zijn vader weerklinkt: vooral in de ironisch gebrachte, verhalende teksten schuilt deze grote invloed. Het is ook duidelijk dat Baxter op muzikaal gebied niet in de schaduw van papa hoeft te staan, maar een eigen weg heeft ingeslagen. Zijn nummers zitten subtiel in elkaar en slepen je mee, zonder echte pieken of dalen te kennen. Het vorig jaar verschenen album Happy Soup staat vol minimalistische, vederlichte indie-pop die laat zien wat een getalenteerde songschrijver kan met een paar flarden aan intrigerende tekstregels en muzikale vondsten.

In 013 zetten Baxter en bandleden vanavond al snel gas erop en wordt er met drie van de beste liedjes van Happy Soup afgetrapt. Het tempo zit erin, maar enigszins anti-climactisch is het wel om vrolijke nummers als Picnic On The Edge en Claire nu al te horen terwijl het publiek nog aan het opwarmen is. Ondanks de vermoeidheid die duidelijk zichtbaar is bij de band, gesymboliseerd door de flinke wallen onder de droevige puppy-ogen van Baxter, zit de lol er wel goed in. Dury blijkt bovendien nog wat verrassingen in de mouwen van zijn studentikoze jasje te verbergen: het dansbare Leak At The Disco dat op het album niet erg opvalt, wordt bijvoorbeeld een vroeg hoogtepunt in de set en ontaardt in een LCD Soundsystem-waardige kraker. Afternoon wordt daarna op lome, maar charmante manier gespeeld met handklapjes, een licht keyboard-deuntje en niet veel meer dan dat. De meeste liedjes van Baxter en band zijn niet bepaald stevig te noemen, maar deze zou zomaar in elkaar kunnen storten bij het eerste zuchtje wind.

Tussen de nummers door houdt de Brit het publiek bezig met verhalen van de tournee, met veel droge humor en weinig verkapte promo-praatjes voor bier. Halverwege de set is het maar goed dat hij op deze manier de energie af en toe oppept, want een aantal rustigere ballads worden dan achter elkaar gespeeld. Één daarvan is een nieuw nummer, volgens Dury zojuist in de tourbus geschreven tussen Amsterdam en Tilburg. Het is in ieder geval het meest basale nummer van de avond, waarin blijkt dat Baxter en zijn bandleden met een paar regels tekst en muziek toch al een boeiend liedje kunnen schrijven. Toch lijkt het er op dat moment op dat de band het publiek een beetje verliest. Het nadeel van de simpel in elkaar stekende nummers zonder poespas is namelijk dat een valse noot toch iets sneller opvalt.

De belangrijkste troef van de band is de toesteniste en zangeres Madelaine Hart in bloemetjesjurk, ook wel de 'Queen of Croydon' genoemd door Dury. Sommige nummers worden geheel door haar gezongen en door haar licht verveelde houding is ze de perfecte tegenvoeter voor Dury. Klapstuk van de avond is toch de single Isabel, die dynamischer klinkt dan op het album en het in deze versie zou verdienen om door vele radiozenders te worden geprogrammeerd. Met een paar nummers van het alweer zes jaar oude debuutalbum Floor Show wordt de show afgesloten. Daarbij wordt een fan in de zaal nog uitgenodigd om met een souvenir van de band rond te dansen: een soort van gasmasker dat speciaal aangepast lijkt te zijn om bepaalde substanties mee te inhaleren, ongetwijfeld op de kop getikt in Amsterdam.

Misschien wordt het voor Baxter en zijn band een gevalletje van de gestage opmars: hier een aardig woordje op Twitter, daar een klein stukje in een tijdschrift, totdat er een redelijk publiek op de hoogte is van deze cultheld in spé. Het zou goed passen bij het kalme charisma van Dury en zijn lichte, maar doeltreffende liedjes.