‘Verboden toegang’, zo bericht een bord vlak voor de ingang van het balkon. Vanuit een bovenperspectief de show beleven zit er niet in vanavond. Thin Lizzy heeft kennelijk niet de populariteit in Nederland om 2.200 tickets te doen verkopen. Of komt dat misschien doordat slechts de helft van de originele bezetting van de partij is in 013? Hoe dan ook: de typische Thin Lizzy-sound zit er in ieder geval goed in. Onder begeleiding van een felgele lichtshow wordt er begonnen met het snelle Are You Ready. We zien traditioneel vier gitaristen op een rij die voor flink wat gitaargeweld zorgen.
Vier muziekmakende gitaarspelers kijken is leuk en brengt zelfs wat nostalgische herinneringen naar boven. Die van de vervlogen Thin Lizzy-tijden. Wel zorgt al het gitaargeweld ervoor dat het volgende nummer, Jailbreak, wat aan kwaliteit inlevert. Het vele geluid overschreeuwt de catchy riff uit de song van de gelijknamige elpee en dat is jammer. Eigenlijk is de band vanavond op zijn best als Warwick zijn gitaar neerlegt en zijn mind fixeert op het zingen en op het publiek. Want dat doet ‘ie uitstekend. Moeiteloos heft de getatoeerde motorrijder de microfoonstandaard omhoog terwijl hij een knappe uithaal toepast.
Teleurstellenderwijs grijpt hij hierna weer terug naar zijn gitaar en raakt de band in een sleur. Hoewel gitarist Gorham moeiteloos goede solo’s uit zijn gitaar perst voelt het een beetje rechttoe-rechtaan. Dit gegeven slaat ook duidelijk over op het publiek, dat naar een van de hits lijkt te hunkeren. Op het moment dat Still In Love With You (mooi gezongen door toetsenist Wharton) wordt ingezet, schudt de Dommelsch Zaal wakker. Hieropvolgend voert Thin Lizzy Whiskey In The Jar verbluffend goed uit en heeft de band het publiek weer in zijn greep.
Toch blijven de Ieren moeite hebben de aandacht erbij te houden. Bij de 'niet-hits' straalt het plezier er niet vanaf. Alsof ze al hun energie bewaren voor de drie, vier hits die de band rijk is. Want warempel, bij Cowboy Song en het legendarische The Boys Are Back In Town wordt er op de bühne volop geknuffeld, gelachen en is er een glimp van de oude Thin Lizzy te bewonderen. Het publiek, dat gemiddeld net zo oud als de band zelf is, geniet op dit soort schare momenten met volle teugen.
Als de show na anderhalf uur zijn einde nadert, heerst er al met al een lichte teleurstelling over de comeback van Thin Lizzy. Zijn het de nieuwe bandleden, het gebrek aan nieuw materiaal of toch de jaren die beginnen te tellen? Die drumsolo van Downey, volgens Warwick ‘de beste drummer van de wereld’, was bijvoorbeeld echt een peulenschil vergeleken met die van een gemiddelde drummer. En waarom klapten er slechts een handjevol mensen mee?
Wat dat betreft ging het Vanderbuyst, het voorprogramma van de avond, beter voor de wind. Het Nederlandse driemansformatie zweert bij de hardrock van de jaren zeventig. Uit dat rijke verleden komen de liedjes ook tot de 013, up tempo nummers die lijken te neigen naar trash metal van Iron Maiden en Metallica, maar ergens ook de rock ’n roll van Thin Lizzy herbergen.
De gitaarriffs en solo’s zijn snoeihard, maar indrukwekkend en ook alle loopjes tussendoor zijn inventief bedacht. Hoogtepunt van de show is wanneer de Bredaase gitarist Willem Verbuyst, in ontbloot lijf, al liggend de pannen van het dak rockt in afsluiter From Pillar To Post. Hoewel het aan interactie en aan charisma ontbreekt bij de mannen, geven ze hun visitekaartje af in 013 vanavond. As for Thin Lizzy, dat lijkt toch echt vergane glorie.