SLEEPINGDOG
Slapende honden moet men volgens het spreekwoord niet wakker maken, een wijsheid die het publiek zich blijkbaar ter harte heeft genomen, want het is muisstil in de zaal. Dat komt mooi uit, want zo komen de breekbare liedjes van Chantal Acda en haar wapenbroeder Adam Wiltzie optimaal tot hun recht. Een beetje piano, een beetje gitaar, mooie melodielijnen, wat rinkelende belletjes en een verlegen zingend meisje, dat tussen de nummers door wil vertellen dat ze ons een heel fijn publiek vindt, maar dat uiteindelijk toch niet goed durft – soms heeft een mens niet veel nodig om gelukkig te zijn. Als ik het goed begrijp komt Chantal oorspronkelijk uit Eindhoven, maar heeft ze zich alweer meer dan tien jaar geleden bij onze zuiderburen gevoegd, omdat de scene voor alternatieve muziek op dat moment niet veel voorstelde in onze provincie. Dat is de laatste jaren veel beter geworden en daar hebben de organisatoren van Incubate niet weinig aan bijgedragen. Terecht dat mevrouw ons daar vanavond even subtiel aan herinnert.

LIBRARY TAPES
Dat het nog spaarzamer kan, bewijst David Wenngren alias Library Tapes, die niet meer dan enkele verstilde pianoklanken nodig heeft om ons een indrukwekkende reis in ons innerlijk te laten maken. De magere man met pet verdwijnt bijna achter de piano, maar het gaat hier ook niet om zijn presentie, maar om de bescheiden filmische muziek die hij ons brengt, ondersteund door videoprojecties van bomen, huizen, wegen en eindeloze rijen lantaarnpalen, die een goed afspringpunt vormen voor elk van de aanwezigen om zijn of haar eigen innerlijke film te ontwikkelen. Uw recensent bemerkte op een gegeven moment dat hij er niet meer helemaal bij was, wat in zijn geval niet betekent dat de muziek slecht is, maar integendeel dat zij dermate inspirerend werkt dat hij besef van tijd verliest en zich volledig heeft overgegeven aan zijn eigen fantasieën en herinneringen. Laten we ons niet schamen en het meest gebruikte woord van Paul de Leeuws nonnen-alter-ego gebruiken: Schitterend.

THE CARETAKER
En zo zijn we ongemerkt alweer aangekomen bij de laatste act van de avond, de Brit James Leyland Kirby, die onder de naam ‘The Caretaker’ spookachtige soundtracks maakt, onder andere geïnspireerd door de Berlijnse 24-uur-bars en handelend over verloren dromen en de ijdele hoop op lang vervlogen utopieën – nu ja, zoiets in elk geval. Wat we te horen krijgen zijn behoorlijk donkere, sinistere ambient-noise-soundscapes met op de achtergrond korrelige, bij tijd en wijle nauwelijks ontcijferbare beelden waar ook meneer zelf en zijn directe omgeving vaak op te zien zijn. Normaal gesproken opent hij zijn set door als een dolle over de grond te gaan rollen (dit is ook te zien op het videomateriaal), maar dat laat hij vanavond achterwege, want hij is door een wat al te ruwe rolpartij geblesseerd geraakt. Misschien jammer, hoewel ik vermoed dat de mensen op de voorste rij er ook wel blij mee zijn dat hij vanavond gewoon rustig achter zijn laptop blijft zitten. Aan het einde van de set laat hij zich echter alsnog van een heel andere kant zien, wanneer hij uitbarst in een smartlap-achtig lied (aangemoedigd door enkele Incubate-medewerkers die kartonnetjes omhoog houden met toepasselijke teksten als ‘You Never Walk Alone’) dat ons er waarschijnlijk op wil wijzen dat we toch allemaal broeders en zusters zijn, bijeengehouden door onze gezamenlijke voorkeur voor obscure muziek – en smartlappen. Een wat melig maar als je er voor open staat ook heel aandoenlijk einde van alweer een bijzondere Incubated-avond.