Nu, die opmerking over de diverse achtergrond van de bandleden, die lees je overal, maar men gaat veelal niet echt in op wat dit zooitje nou bindt, hoewel dit iedereen met een beetje mensenkennis meteen moet opvallen – klassiek geschoold of niet, deze lieden hebben een arbeideristische punkmentaliteit, wat ik je brom, dat kun je al aflezen aan de vele vreemde rimpelpatronen die een decennialange verbetenheid op zeker drie van de vier gezichten heeft afgetekend (de vrouw is voorlopig gespaard gebleven, maar vrouwen staan doorgaans ook anders in het leven). De muziek is navenant: niks geen zweverigheid, maar scherpe, afgemeten klanken, voorzien van dwarse ritmes die soms wat aan The Ex doen denken, en stemimprovisaties van bandopperhoofd Han Buhrs, die zich bondig uitdrukt in een mengeling van Nederlands, ‘Duits’, Frans, Engels en regelrecht koeterwaals, om in uiterste gevallen zelfs over te gaan op het soort van keelklanken die we maar als de ‘taal der natuur’ zullen aanduiden. Het nijdige snarenplukwerk van Luc Ex (voor de gelegenheid voorzien van een lijvige ‘akoestische bas’) zal inmiddels al bij velen bekend zijn – verrassender is misschien dat gitarist Van Barneveld zich bij tijd en wijle een echte bluesliefhebber betoond; hij is als telg van het volk dat de rock naar de Lage Landen heeft gebracht, blijkbaar altijd dicht bij de roots van dit genre gebleven. Percussioniste Tatiana Koleva is de enige die hier en daar voor een wat mildere noot zorgt, door naast drums en bekkens een centrale rol te geven aan de vibrafoon (ze is een specialiste op de marimba, maar we geloven dat ze die vanavond thuis heeft gelaten – instrumentdeterminatie is echter nooit onze sterkste kant geweest, zoals onze trouwe lezer weet); wanneer ze in een der composities de kans krijgt om te soleren, betoont ze zich een ware meester in het musiceren op dit zachte percussie-instrument; haar klassieke achtergrond maakt haar zonder meer de meest capabele muzikant van het gezelschap.
Rubatong spreekt zijn talen
Avant-garde gezelschap staat garant voor oer-Hollands kritisch-absurdistisch avondje
De woensdagavond in Paradox is traditioneel de “avontuurlijke muziek”-avond, de dag dat allerlei artiesten die niet zo makkelijk in een hokje als jazz, blues of folk te plaatsen zijn, de kans krijgen hun kunsten aan het publiek te vertonen. Dit musiceren zonder hokjesgeest is aan de band van vanavond zeker besteed, dat zie je al aan de samenstelling – een modern-klassieke percussioniste werkt hier samen met een bassist uit een avantgardepunkband, de ex-gitarist van Hollands glorie Urban Dance Squad en een stemkunstenaar die de kenners van de ouwe Tilburgse scene zouden kunnen kennen van Palinckx. Oh oh oh, wat moet dat opleveren?
Voor de algehele sfeer zijn echter vooral het bijtende en soms wat droogkomische snarenspel van Luc & Van Barneveld en de teksten van Buhrs van belang, die zich met zijn fascinatie voor fietsen, maatschappijkritiek en komisch absurdisme in de traditie plaatst van bands als The Ex, De Kift, Palinckx, etc. Een fijne avond, die misschien wel wat aan de korte kant was, mede door het besluit van de band om zonder pauze door te spelen (waarschijnlijk dacht men dat de aanwezigen toch weinig tegen elkaar te zeggen zouden hebben – een inschatting die wij overigens volledig delen). Misschien een volgende keer de lokale helden van Betonfraktion als voorprogramma? Zou prima aansluiten, naar onze bescheiden mening. Beide bands slaan, zoals Han bijna verontschuldigend voor het laatste nummer van de regulier set opmerkt, namelijk helemaal nergens op. En dat zouden meer mensen moeten doen.