Te beginnen met de Limburgers van Bitcho. Roermond, althans het centrum ervan, ziet er voor de buitenstaander uit als een stad van kakkers, pardon welgestelden, of hoe je dat ook zou willen omschrijven – dat daar echter ook plaats is voor een ondergrond van spreekwoordelijke kelderbewoners, daarover kan na bezichtiging van het optreden van Bitcho geen twijfel meer bestaan. Deze drone/doomformatie durft het aan het vaste stramien van gitaar, zang, bas en drums te verlaten, en bestaat in plaats daarvan uit drie (!) bassisten, een toetsenist, een drummer en een be-dread brulbeest. Of het nu echt veel toegevoegde waarde heeft om zoveel bassisten in de gelederen te hebben, durven we eigenlijk niet goed te beoordelen, maar feit is wel dat het de band een enorme vuurkracht geeft in de lagere sonische regionen. De synthesizerman had eventueel voor een lichtere toets kunnen zorgen, maar produceert in de praktijk een soort van drones die uw recensent bij tijd en wijle aan de ouderwetse didgeridoo doen denken. Misschien een idee om ook die te gaan benutten? Hoe dan ook, als inleiding voor het wereldeinde een heel toepasselijke act, die er met de door haar geproduceerde trillingen op zijn minst in slaagt een kleine lokale aardbeving te veroorzaken.
IZAH doet Little Devil op zijn grondvesten schudden
Fire Walk With Us maakt uitstekende postrock; Bitcho dronet er lustig op los
Het is vrijdag 21 december 2012, de laatste dag van de wereld… Jaja. Laten we eerlijk zijn, we wisten allemaal al lang dat die apocalyps er niet zou komen. Zo’n datum is iets, waar luie en initiatiefloze mensen zich aan vast klampen, in de hoop dat er van buitenaf een einde zal worden gemaakt aan hun zinloze bestaan. Nee, vrinden, wanneer we willen dat de wereld eindigt, dan zullen we er echt zelf iets voor moeten doen. En de drie bands die vandaag op het programma staan, laten overtuigend zien dat bij hen de goede wil in elk geval niet ontbreekt…
BITCHO
FIRE WALK WITH US
Next up: Fire Walk With Us, een Amsterdamse postrock/metal band die zopas een split-EP met IZAH hebben uitgebracht, en als zodanig op deze ‘EP-presentatie’ niet mogen ontbreken. Na de loodzware drone van de vorige act klinkt deze band opeens een stuk lichter, hoewel de drumstokzwaaier van dienst toch ook niet te zuinig te keer gaat. De liederen van deze lieden zitten uitermate strak in elkaar, kennen een logische opbouw, zijn meeslepend – niks op aan te merken, kortom. Als je de kritische criticus zou willen uithangen, zou je kunnen opmerken dat het genre waarin deze afgezanten van Mokum opereren eigenlijk overgesatureerd is, zeker omdat deze stijl niet heel veel ruimte laat voor echt afwijkende klanken. Hierdoor ga je onvermijdelijk melodielijnen en loopjes herkennen van andere bands – dat is waarschijnlijk geen bewust kopieergedrag, maar daar kom je gewoon automatisch op uit wanneer je in deze hoek bezig bent. Verdoe je echter niet je tijd met het trekken aan je sikje en het uitdenken van kritische kanttekeningen, maar laat je je overweldigen door de muziek, dan verdwijnen deze overwegingen als sneeuw voor de zon. Zonder meer een Nederlandse topper in dit genre.
IZAH
Het gezelschap waarvoor vrijwel iedereen deze avond gekomen is. Als je in Tilburg ook maar een beetje bekend bent in de extremere muzikale scene, ben je een of meer leden van deze lokale bende ongetwijfeld meermalen tegen het lijf gelopen, en kun je uit eigen ervaring beamen dat dit sympathieke luitjes zijn met het muzikale hart op de juiste plaats. Op het gebied van plaatwerk zijn ze niet heel productief te noemen (waar waarschijnlijk vooral hun verregaande perfectionisme debet aan is), maar hun liveshows zijn doorgaans zeer goed, en laten we er geen doekjes om winden – dit is het beste optreden dat we tot nu toe van deze muziekvriendjes mogen hebben aanschouwen. Muzikaal zit men een beetje tussen de sludge/drone van de eerste band en de postrock van de tweede in – men heeft de neiging tot het maken van uitgesponnen composities met een allesverzengende climax die zo typisch is voor het postgenre, maar biedt in de veelzijdige nummers ook veel ruimte voor donkere en zware passages. En wat een toeval: In onze vorige recensie repten we nog over mooie zwart-witbeelden van de Eerste Wereldoorlog die zo treffend een eindtijdsstemming oproepen, en deze band bedient zich zowaar precies van dit soort beelden. Een overdonderend optreden, dat door de toevoeging van twee blazers (wellicht het bazuingeschal van de Laatste Dag vertolkend) aan het einde een prachtig hoogtepunt kent. Een lichte emotionele uitputting maakt zich daarna van je meester, die je ook wel kent wanneer je wel eens naar laat-romantische muziek hebt geluisterd, maar niettemin kunnen we met een bijzonder tevreden gevoel naar huis. Een van de betere concerten van dit jaar, daarover kan geen twijfel bestaan.