Achter deze naam gaat slechts een dame schuil, die zich blijkbaar representatief waant voor al haar seksegenoten in de uitgestrekte Verenigde Staten. Inderdaad heeft zij met haar precieuze uitstraling en strak naar achteren gekamde blonde haren wel iets van een ‘All-American Girl’, type Marylin Monroe of Madonna. Opvallend genoeg hebben haar ouders haar niet Cindy of Sandy genoemd – Meghan Remy is de naam.

We verkeerden in de veronderstelling dat ze alleen op het podium zou staan, maar dit blijkt een misverstand – de voltallige band van Slim, inclusief het twijgje zelf, fungeert als backing-band. Dit is eigenlijk ook niet zo verwonderlijk, want de Canadees was de producer van haar laatste wapenfeit ‘Gem’, en als zodanig waarschijnlijk hoofdverantwoordelijk voor het meer volle en poppy geluid van dat album. Wat Meghan ons voorschotelt zijn een soort door de mangel gehaalde retropopsongs, catchy melodielijnen die begraven worden onder bergen fuzz en vervreemdende geluidseffecten. Slim Twig blijkt hiervoor de perfecte basis te leveren, en haar eigen ijle en wat kinderlijke stemgeluid vormt een mooi contrast met de verontrustende bandklanken die haar bij vlagen bijna lijken te overweldigen.

De ondertussen behoorlijk volle zaal lijkt haar vreemde, karaoke-achtig aandoende performance wel te smaken, maar uit zich naar de mening van het oer-Amerikaanse meisje blijkbaar niet expressief genoeg – zoals wel vaker het geval is met knappe deernes, blijkt Meghan een wat moeilijk karakter te hebben, en ze steekt haar misnoegdheid dan ook niet onder stoelen of banken. Nog nooit in de geschiedenis van de livemuziek heeft zo’n houding geleid tot een gezelligere show, en het mag dan ook geen verbazing wekken dat een toegift er vanavond niet in zit. Jammer, misschien, maar de Incubaters hebben er samen zeker een mooie avond van gemaakt, en om dat ‘community’-gevoel gaat het uiteindelijk toch. Wilt u dit warme bad ook een keer meemaken, dan heeft u 18 februari een herkansing…