Incubated-publiek zwicht niet voor charmes U.S. Girl(s)

Slim Twig brengt aanwezigen in toepasselijke retrosferen

Maarten de Waal ,

We zijn het afgelopen seizoen erg verwend met een vaste maandelijkse Incubated-avond, elke eerste donderdag in de Paradox. Na de 2012-editie van het festival heeft men blijkbaar besloten het wat rustiger aan te doen, en nu worden deze opwarm- of terugblikavonden, net wat u wil, wat onregelmatiger georganiseerd, zo om de twee maanden. Ook de vaste stek is verlaten – de vorige editie van dit festijn viel samen met de Cultuurnacht en vond plaats in de Cul de Sac, maar deze regenachtige decemberdinsdag is de plaats van samenkomst de Stage01 in 013. Voor de opkomst en de samenstelling van het publiek maakt dat allemaal weinig uit – ook vanavond zien we weer veel bekende gezichten met de echte Incubate-gelaatsuitdrukking: vriendelijk en dromerig. Een gemene observator zou ze ook ietwat sloom kunnen noemen, maar anders dan Frank Zappa hebben wij geen hekel aan de zgn. “Po-jama People”, en al voor de eerste band begint te spelen is de stemming opperbest.

SLIM TWIG

Inderdaad, “band”, want hoewel de naam ‘Slim Twig’ verwijst naar de toepasselijk magere bandleider, heeft hij een voltallig orkestje meegenomen om hem live bij te staan. Laten we de vermoeiende gewoonte om een gezelschap stilistisch in een of ander hokje te proppen maar eens achterwege laten, en het erop houden dat Slim zo’n jongen is die vroeger de platenkast van vader of oom heeft geplunderd en het eigenlijk verdomde jammer vindt dat hij niet veertig jaar eerder leefde. Bepalend voor het geluid en de sfeer van de band is de toetsenist, die een echt Farfisa-orgel bespeelt (precies, een farfisa-orgel). Men begint behoorlijk rustig, maar al gauw gooit men alle remmen los en gaat er flink tegenaan. Het door fuzz overspoelde publiek laat in de pauzes haar waardering blijken met handgeklap en hier en daar wat gefluit en geroep, maar de sfeer is te gemoedelijk en vertrouwd om een werkelijke explosie van enthousiasme te faciliteren. Niettemin een heel genoeglijke start van de avond.

U.S. GIRLS

Achter deze naam gaat slechts een dame schuil, die zich blijkbaar representatief waant voor al haar seksegenoten in de uitgestrekte Verenigde Staten. Inderdaad heeft zij met haar precieuze uitstraling en strak naar achteren gekamde blonde haren wel iets van een ‘All-American Girl’, type Marylin Monroe of Madonna. Opvallend genoeg hebben haar ouders haar niet Cindy of Sandy genoemd – Meghan Remy is de naam.

We verkeerden in de veronderstelling dat ze alleen op het podium zou staan, maar dit blijkt een misverstand – de voltallige band van Slim, inclusief het twijgje zelf, fungeert als backing-band. Dit is eigenlijk ook niet zo verwonderlijk, want de Canadees was de producer van haar laatste wapenfeit ‘Gem’, en als zodanig waarschijnlijk hoofdverantwoordelijk voor het meer volle en poppy geluid van dat album. Wat Meghan ons voorschotelt zijn een soort door de mangel gehaalde retropopsongs, catchy melodielijnen die begraven worden onder bergen fuzz en vervreemdende geluidseffecten. Slim Twig blijkt hiervoor de perfecte basis te leveren, en haar eigen ijle en wat kinderlijke stemgeluid vormt een mooi contrast met de verontrustende bandklanken die haar bij vlagen bijna lijken te overweldigen.

De ondertussen behoorlijk volle zaal lijkt haar vreemde, karaoke-achtig aandoende performance wel te smaken, maar uit zich naar de mening van het oer-Amerikaanse meisje blijkbaar niet expressief genoeg – zoals wel vaker het geval is met knappe deernes, blijkt Meghan een wat moeilijk karakter te hebben, en ze steekt haar misnoegdheid dan ook niet onder stoelen of banken. Nog nooit in de geschiedenis van de livemuziek heeft zo’n houding geleid tot een gezelligere show, en het mag dan ook geen verbazing wekken dat een toegift er vanavond niet in zit. Jammer, misschien, maar de Incubaters hebben er samen zeker een mooie avond van gemaakt, en om dat ‘community’-gevoel gaat het uiteindelijk toch. Wilt u dit warme bad ook een keer meemaken, dan heeft u 18 februari een herkansing…