Bij het binnentreden van het zoals gebruikelijk door blacklights verlichte Giftige domein valt het oog direct op een eigenaardig complex mechaniek, waarin een naaimachine en talloze (stukken van) andere al dan niet huishoudelijke apparaten en instrumenten verwerkt zijn. Het blijkt het werk van openingsact The Lost Rodeo Rider, de artiestennaam waarachter de Belg Jochem Baelus schuilgaat. Met een combinatie van elektronische en analoge middelen (een strijkstok bijvoorbeeld) weet deze performer zeer uiteenlopende geluiden aan zijn kunstige constructie te ontlokken, welke zich vaak tot repeterende patronen ontwikkelen waarover hij via een aan zijn hoofd bevestigde microfoon zingt, of uiteindelijk zelfs schreeuwt. Na afloop van zijn intelligent opgebouwde optreden heeft het publiek alle gelegenheid zijn fascinerende maaksel van dichtbij te bekijken. Een bijzonder begin van deze Gifgrondeditie.
Ingenieuze installaties en dwarse pop op dertigste editie Gifgrond
Gevarieerde performances en dito publiek maken jubileum tot succes
Voor de laatste bijeenkomst van het jaar pakte Gifgrond afgelopen zaterdag uit met maar liefst vier acts. Startend met de geavanceerde constructies en vervreemdende klanken van The Lost Rodeo Rider en Protuberansen mondde de avond uit in een intiem en eigenzinnig pop(pen)feestje met Clockwork Orchestra en Kim Ki O.
THE LOST RODEO RIDER
PROTUBERANSEN
Het stokje wordt vervolgens overgenomen door Protuberansen, een audiovisueel collectief uit eigen land dat zich kennelijk vernoemd heeft naar grillige verstoringen in de zonneatmosfeer. Inderdaad heeft hun performance aanvankelijk een onmiskenbaar kosmische insteek, waarin beelden van sterren en astronauten gecombineerd worden met sfeervolle geluiden. Opvallend genoeg wordt deze eindeloze macrokosmos echter al snel geassocieerd met het microniveau van voedsel en spijsvertering middels een live geprojecteerd kijkdoosspektakel, waarin het koken van eigenaardige kostjes (die daardoor vreemd uitstulpen) een belangrijke rol speelt. Derhalve valt er tijdens dit optreden niet alleen veel te zien en te horen, maar ook te ruiken, variërend van een aangename pannenkoekengeur tot minder duidelijk te definiëren, niet altijd even welriekende dampen. Een ongebruikelijke, maar intuïtief effectieve totaalbelevenis.
CLOCKWORK ORCHESTRA
Met het Ierse eenmansensemble Clockwork Orchestra begeven we ons daarna op aanmerkelijk vertrouwder terrein, althans naar Gifgrondbegrippen: zang, toetsen en elektronica die vloeiend samensmelten tot tamelijk bizarre, maar komische liedjes, geschikt voor toeschouwers van acht tot tachtig. Ter bevordering van de kinderpret heeft deze fijne meneer nog enkele opwindbare speelgoedbeesten meegebracht, die vrolijk rondbewegend een nummer over dieren opluisteren. Tot slot blijkt hij nog te beschikken over een stoer swingend colablikje inclusief zonnebril en koptelefoon, dat zich onvermoeibaar uitleeft gedurende de laatste fase van dit leuke concert, dat ongeveer even abrupt is afgelopen als de individuele stukken eindigen. Gelukkig kunnen we daarna meteen weer genieten van de fragmenten van bekende en minder bekende B-films plus de draaikwaliteiten van DJ DMDN.
KIM KI O
Terwijl de nacht inmiddels is aangebroken en verschillende aanwezigen al afscheid hebben genomen (ongetwijfeld mede met het oog op hun laatste trein) zorgt het meidenduo Kim Ki O uit Turkije voor een passend intieme slotperformance, waarin muzikale ingrediënten uit tachtiger jaren new wave en een snufje rave worden gekoppeld aan breekbare vocalen, met een zowel ingetogen als intens resultaat. Hoewel de twee kleine dames naast hun stemmen enkel toetsen, samples en een basgitaar tot hun beschikking hebben, slagen ze er met die minimale middelen in een opmerkelijk gelaagd geluid te creëren. Een hartverwarmend einde van een wederom geslaagde Gifgrondbijeenkomst, die iedereen die de koude buiten heeft getrotseerd zeker zal hebben kunnen bekoren. Liefhebbers van aparte klanken en beelden weten hierbij alvast waar ze zich zaterdag 19 januari kunnen vervoegen.