Over publiek hebben de Amerikanen vanavond niet te klagen, waarbij met name de relatief grote hoeveelheid jonge gezichten in het oog springt. Dat past overigens prima bij dit trio, want behalve betrekkingen met Miles Davis hebben de leden van 3 Brave Souls ook veelvuldig gewerkt met verscheidene beroemdheden in de wereld van pop en rock. Nog steeds trouwens: vaste bassist Darryl Jones moet op deze tour verstek laten gaan vanwege verplichtingen bij de Rolling Stones. Vervanger Jimmy Haslip blijkt echter zeer op zijn plek in deze band, die bij dit eerste Europese en enige Nederlandse optreden voortvarend uit de startblokken schiet met een stevige pot fusion, waarin toegankelijkheid en virtuositeit vrolijk hand in hand gaan. Wat deze groep nog extra aansprekend maakt, is dat men zich niet beperkt tot zuiver instrumentaal werk, maar vaak ook de hulp inroept van zanger en performer Dwight Trible, een tegelijkertijd komische en imponerende figuur met een onnavolgbare mimiek en buitengewoon veelzijdige stem, waarin de religieuze/charismatische wortels van de soul onmiskenbaar doorklinken.

Heeft men het publiek in de eerste set eenmaal verlokt met zijn uitzonderlijk soepele samenspel en pakkende geluid, zo kunnen in de tweede alle remmen los in een bepaald niet eenvoudig te categoriseren uitvoering, waarbij vooral de maatschappijkritische insteek opvalt. Beasley, die zich tot nu toe heeft vermaakt op de keyboards, neemt nu plaats achter de piano, terwijl Chancler de mogelijkheden van handen en kwasten op zijn drumstel test. Met een bezielde ballade over de (ook sociaal en politiek) barre winter in de Verenigde Staten en een loodzware, indrukwekkende lezing van de op zichzelf reeds allesbehalve opgewekte jazzklassieker ‘Strange Fruit’ in toondichtvorm is de teneur van deze set duidelijk anders dan die van de voorgaande. Het sterke spel en de (ondanks alle tekstuele zwaarte) immer aangename presentie van Trible zorgen echter voor licht in de duisternis, waardoor je ter hoogte van de afsluitende verontwaardigde blues over Mr. Backlash erg geneigd bent enthousiast mee te gaan klappen. De staande ovatie na afloop laat trouwens weinig misverstand bestaan over de waardering van het publiek voor deze muzikale krachttoer, waarna het combo met een bijzonder energiek, funky stuk definitief afscheid neemt. Wederom een concert om met fraaie letters bij te schrijven in de annalen van Paradox.