De zaal is reeds aardig gevuld met hoofdzakelijk door het leven getekende mensen die Gavin ongetwijfeld nog kennen van zijn Prunes-dagen, wanneer we door een sfeervol intromuziekje uit onze prettige sluimer gewekt worden en verwachtingsvol op de beentjes gaan staan. Na wat imposant klokgelui, gebeurt er nog helemaal niets en is het podium nog even leeg als tevoren. Na enkele momenten van stilte wordt dan maar weer het bandje met het gebeier afgedraaid, waarna dan eindelijk het behoorlijk uitgebreide gezelschap op het podium verschijnt.

Deze valse start blijkt helaas een slecht voorteken voor de rest van de avond, die zeker in de eerste helft veel geteisterd wordt door technische problemen en hinderlijke vertragingen. Gavin is een rasentertainer (blijkens ook de vele vreemde danspasjes en ingenieuze strekkingen van de ledematen die we gedurende de show te zien krijgen) en weet een en ander aardig op te vangen, maar toch is het lastig voor het publiek om met zoveel onderbrekingen in de juiste 'flow' te komen.

Afijn, men trapt heel aardig af met het Prunes-oudje 'Caucasian Walks' met toepasselijke Hitlergroet aan het einde (ironisch provocatie natuurlijk, zoals het hele nummer), maar wie denkt dat Friday een 'best of'-set van oud Prunes-werk gaat afwerken, komt bedrogen uit.

Er komen opvallend veel nummers voorbij van de door het werk van Wilde en Genet geïnspireerde eerste soloplaat, 'Each Man Kills The Thing He Loves', maar zeker in het laatste deel van de set is er ook veel aandacht voor het nieuwe werkje, 'Catholic'. Niet iedere fan van het eerste uur zal deze opvallend kwetsbare en persoonlijke plaat waarderen, maar live overtuigen deze nieuwe liederen, die hij begint met het nummer 'Blame' (over zijn liefde voor zijn overleden vader), misschien wel het meeste van het hele optreden.

Gavin is sowieso een wat deftige oude heer geworden, al zijn wilde mimiek en lichaamsbewegingen ten spijt – het hele optreden houdt hij, ondanks de grote hitte op het podium, zijn zwarte pak keurig aan, en zijn wijn drinkt hij uit een heus wijnglas (hij stoot gaandeweg de set wel een keer de fles om, dat dan weer wel).

Dat hij ook nog wel eens ouderwets uit zijn plaat wil gaan, blijkt wel in het retro-discobal-intermezzo, wanneer hij de kans grijpt met enkele dames in het publiek wat te dansen. De cover van Brels ode aan Amsterdam had van ons niet gehoeven (we zitten ten slotte niet in de hoofdstad – de Rotterdamse haven ligt nog dichterbij), maar voor het overige was dit voor de meeste aanwezigen een prettige hernieuwing van het contact met een oude held, en voor ons een fijne eerste kennismaking.