Dit is nou typisch zo'n band die je altijd een doorbraak heb gegund, maar die op een of andere manier nooit echt groot is geworden binnen de metalscene. Gelukkig staat het Patronaat zo vroeg al helemaal tot achteraan vol voor hun optreden, dat zoals bij wel meer optredens deze editie voornamelijk in het teken staat van één plaat: 'Solar Lovers'. Dat is een oudje uit hun oeuvre en misschien wel de favoriet van de meeste fans, een donker werkje vol fantasierijke gothic doom-metal. Met vijf bandleden, aangevuld met een celliste en violiste die garant staan voor de sfeervolle strijkarrangementen, wordt het grootse gebaar niet geschuwd. Het geluid doet wel wat denken aan de oude Gathering en de uitstraling van de band is sowieso erg Nederlands: zou je op de bands in de Nederlandse metalscene afgaan, dan zou je bijna gaan denken dat Nederlanders allemaal heel open, vriendelijke mensen zijn. Als om dit te accentueren, of om gewoon recalcitrant te zijn, maakt frontman George Oosthoek tussendoor ook nog een vredesteken. De band is goed op dreef vandaag en het is te hopen dat na dit optreden vele Roadburngangers overtuigd zijn van de kwaliteiten van deze heren en dames, zodat de band eindelijk het respect krijgt dat ze verdient. (MdW)

De derde en laatste Roadburndag mag Broadrick ook voor de derde en laatste maal zijn ding doen, en wel met zijn meest rockgeorienteerde outfit van dit moment, Jesu. De postrock- en shoegaze-achtige muziek sluit duidelijk het beste aan bij het Roadburnpubliek, want waar het Patronaat de vorige dagen maar halfvol was, moet er nu voor aanvang zelfs even buiten gewacht worden voor we de zaal kunnen betreden. De afwezigheid van een live-drummer schijnt enkele van de meer orthodoxe festivalgangers nogal te irriteren, maar een drumcomputer is toch echt niets vreemds in de muziek van Justin. Op het podium zien we wel nog een andere snarenplukker, en op de achtergrond de stemmige zwart-witbeelden die we ondertussen van hem gewend zijn, met deze keer een hoofdrol voor de Boom (dit is echt wel de Roadburneditie van de boom – naast die van de integrale plaatuitvoering dan). De sfeer die de muziek oproept is het bekende duo van beklemming & bevrijding die we ook van zijn andere projecten kennen, met een sterke nadruk op de laatste – Justin is de laatste jaren schijnbaar positiever geworden, want bij Godflesh was het precies andersom. Naast alle loodzware en inktzwarte acts op dit festival is zijn verzaligde natuurvererende rock best een plezierige afwisseling, die ons met een brede glimlach uit de zaal doet komen. We kijken nu al uit naar de uitvoering van ‘Pure’ op de volgende editie… (MdW)

Rechtstreeks uit de jaren ’70 weggelopen voor uw en ons vermaak speelt vanavond in het Patronaat het Britse hardrockcollectief Leaf Hound (hoewel van de originele bezetting alleen frontman Peter French nog over is). Zoals bij meer shows op dit festival, wordt ook hier één album integraal gespeeld. Het gaat daarbij om ‘Growers of Mushroom’, de dato 1971 en die langspeler wordt gezien als zeer invloedrijk op de stonerrockgeschiedenis. Leaf Hound brengt typische 70’s-Rock, compleet met strakke ritmes en dominante riffs, waarbij de zang meer dienend dan leidend is, als inleiding op de onvermijdelijke gitaarsolo. Even de nek ritmisch op en neer bewegen gaat dan ook prima voor zolang het duurt, maar wat vroeger ongetwijfeld ‘edgy’ en spannend was, is dat nu niet meer. De vijftigers laten daarom een onverminderd positieve indruk achter, maar de superlatieven blijven uit. Dat is waarschijnlijk ook een van de redenen dat de zaal gedurende het optreden steeds verder leegloopt, waardoor de op 'Cross Road Blues'-fundamenten gebouwde bonustrack ‘Too Many Rock ’n Roll Times’ nog slechts door een halfvol Patronaat wordt beluisterd. (FV) 

Terwijl de Grote Zaal in 013 tot de nok toe vol staat voor het legendarische en zwaar heersende Sleep, geeft het Amerikaanse Tombs in het Patronaat een verpletterende set weg voor een selecter gezelschap, dat blijkbaar meer oren heeft naar dood en wanhoop dan naar lome stoner. De meest korte omschrijving van het geluid van deze band zou misschien ‘petten-black-metal’ kunnen luiden – het is te zeggen, black metal gemaakt door mensen die eruit zien als hardcore gasten. De post-hardcore-, post-rock- en post-gooi-het-in-mijn-black-metal-pet-invloeden zijn dan ook niet van de lucht, en de sound die deze New Yorkers neerzetten is dan ook helemaal van nu – wat meteen ook het probleem aangeeft. Er zijn tegenwoordig zoveel bands binnen de hardere muziek die in een of ander postgenre opereren, dat uw recensent al lang door de bomen het bos niet meer ziet (niet, dat Tombs van bomen lijkt te houden, overigens). Dit geluid is ondertussen zo te uit en te na geëxploreerd, dat bands die zich in dit overvolle veld begeven wel bijna per definitie onorigineel moeten klinken. Eigenlijk kunnen wij ons niet voorstellen dat dit soort bands een blijvende stempel op het muzieklandschap gaan drukken – maar hee, wie weet hebben we het bij het verkeerde eind, en ontstaan er over tien of twintig jaar massa’s nostalgisch getinte bands die ‘de authentieke postsfeer van weleer’ weer nieuw leven in willen blazen. De tijd zal het leren…. Voor nu kunnen we in elk geval concluderen dat het meest trendy deel van het Roadburnpubliek goed aan haar trekken is gekomen bij dit optreden van Tombs. (MdW)