Door een wijziging in het tijdschema begint deze tweede Roadburndag niet met het paranoïde orkestje van de heer Thirlwell, maar met de verwoestende black metal van Nachtmystium. Ze zijn blijkbaar niet zo boomvriendelijk als Agalloch, getuige de afwezigheid van achtergrondprojecties met indrukwekkende naaldwouden, maar wat wil je ook, als je uit Chicago komt. Hun muziek is misschien wat minder ‘folky’ dan die van hun landgenoten en er komt wat meer snel tremologitaarwerk aan te pas, maar ook Nachtmystium verliest de melodie niet uit het oog en komt komt met heel memorabele, verbroederend werkende gitaarlijnen op de proppen. Het publiek lijkt het halverwege de set – waarin het mijlpaalalbum ‘Instinct:Decay’ integraal ten gehore wordt gebracht – een beetje te laten afweten, maar tegen die tijd beginnen ook veel andere bands te spelen en op Roadburn is het altijd kiezen tussen leuk en leuker. De band laat zich niet afschrikken en geeft nog een paar nummers van andere albums als toegift cadeau, maar dan is de koek ook echt op. Een geslaagde aftrap van weer een duistere Roadburndag. (MdW)

In 2011 uitgenodigd door Portishead op het befaamde ATP-festival, vandaag cureert Voivod de band voor Roadburn: Manorexia. Een project van T.G. Thirwell, bekend van Foetus (en aanverwante naamvarianten). Manorexia is wel even andere koek dan wat men misschien zou verwachten van een ‘gemiddelde’ Roadburnband; een instrumentaal, neo-klassiek ensemble, compleet met strijkkwartet, xylofoon en toetsen. Thirwell houdt zich gedeisd op de achtergrond met een subtiele toevoeging van effecten uit zijn laptop.

Manorexia begint vrij lieflijk met plukkende cellosnaren en wenende violen, maar zoekt na de derde compositie meer de ‘vrije geluiden’ op. Dit resulteert in ijverig strijkwerk en jankende tot schreeuwende violen. Met percussie erbij wordt het geheel een stuk bombastischer en dreigender. Het gezelschap speelt voortdurend met de gemoedsrust en blijft aan je vastklampen. Manorexia is eigenwijs geprogrammeerd op een festival waar 'The Mighty Riff' de boventoon voert. (DS)

Voordat Voivod het podium betreedt om het publiek te verbluffen met zijn spelkunsten, komt Yob nog even de zaal verpletteren met loodzware doom. ‘Au-delà du Réel’ is de ondertitel van deze door Voivod gecureerde vrijdag, en wat is dan gepaster dan een integrale uitvoering van ‘The Unreal Never Lived’? Het drietal walst als een enorme monoliet over de volle zaal en tekenend voor de kwaliteiten van de band, is dat de ruimte ondanks het rücksichtsloze karakter van de muziek gevuld blijft. Door prima geplaatste wisselingen in tempo, riffs en de afwisselend heldere en brullende zang weet Yob de aanwezigen moeiteloos te binden, om niet te zeggen hypnotiseren. Met slechts drie man op de planken slaagt de band erin een allesvernietigend geluid neer te zetten waar menig groter opgezet ensemble een puntje aan kan zuigen. Een van de betere concerten in het primitieve genre op dit festival. (WdW)