Hoor je dat nu ook wel eens van je opa? Dat alles tegenwoordig zo snel gaat, dat iedereen maar haast heeft en niemand ooit nog ergens de tijd voor neemt? Daar heeft die ouwe natuurlijk groot gelijk in, maar gelukkig zijn er altijd uitzonderingen. Zoals de band OM, die ons een uur lang een ontspannende breinmassage geeft die de aanwezigen nog lang zal heugen. Drums, bas, een tafel met wat toetsen, een tamboerijn en een gitaar: meer heeft deze band niet nodig om het publiek ademloos stil te krijgen en te houden, ook in de veelvuldige rustige passages. Gaat men echter los op drums en bas, dan gaan de handjes de lucht in uit verering voor deze oerstoners en doorgewinterde dopeheads. Had je nog je twijfels over het verband tussen drugs en mystiek, dan zijn die bij dezen opgehelderd. Een mooi voorproefje voor het optreden van Sleep op zaterdag. (MdW)

Deze Noren hebben eigenlijk al geen introductie meer nodig – al sinds hun prille begin zo’n twee decennia geleden zijn het pioniers op het gebied van black metal, die al snel hun vleugels hebben uitgeslagen naar folk, triphop, ambient en wat niet al. De laatste jaren zijn dit soort ‘vooruitstrevende’ metalacts enorm hip geworden onder een publiek dat zichzelf als cultureel trendsettend beschouwt (hoewel dit soort lieden nu, zoals wel vaker, eigenlijk jaren achter de nieuwe ontwikkelingen aan zitten te hobbelen), en het verbaast dan ook bijna niet meer dat zelfs De Volkskrant een groot artikel aan deze oude wolven gewijd heeft.

Vanavond spelen ze speciaal voor Roadburn een ‘1967’-set, wat wil zeggen dat ze covers spelen van bekende en minder bekende sixtiesbands. Dat is op zijn minst op papier een heel aardige vondst – Roadburn mag dan wel een overwegend duister en hard imago hebben, maar de roots van het festival liggen duidelijk in de psychedelische jaren van onze vaderen. Het gevaar van meligheid en zoetsappigheid ligt echter op de loer, en wanneer men de set opent met het wel heel makke sixtiesnummers over liefde, liefde en natuurlijk ook nog over liefde, dreigt het geheel weg te zakken in goede bedoelingen en al te grote braafheid. Gelukkig herpakt men zich met een cover van de onvolprezen ‘Thirteenth Floor Elevators’, een psychedelische band die grossiert in het soort gitaarfreakouts waar de Roadburnganger zo van houdt. Ook daarna blijft de schwung behouden, maar men verlaat wel al heel vroeg weer het podium. Vervolgens komt er een toegift van een nummer, dan weer een aftocht, om te eindigen met een lange jam met mooie beelden (de visuals zijn overigens sowieso zeer puik, zoals we van Ulver gewend zijn). Men dacht blijkbaar dat men maar een uur mocht spelen in plaats van de ingeruimde tachtig minuten, een jammerlijke miscommunicatie die de opbouw van de set in de weg heeft gestaan. Even goed op zijn minst een aardige poging tot variatie, deze 1967-set, en de experimentele geest van deze band kan niet genoeg geprezen worden, ook wanneer niet elk experiment even goed uitpakt.