De doorgewinterde avant-garde black metal liefhebber kent deze band wellicht wel, maar de iets minder ter zake kundige zegt de naam ''Ved Buens Ende'' ("Aan het einde van de regenboog'') misschien wel wat - zowat de eerste werkelijk avant gardistische black metalband, en dus in retrospectief een enorme trendsetter, die nog steeds veel van de nieuwere experimentele acts in deze hoek ver achter zich laat. Virus is het nieuwste kindje van het brein achter deze oude Noorse band, en dat is in het geluid ook wel te horen. Veel jazzy passages (de basgitarist heeft hier zowaar een werkelijk avontuurlijke rol) en ritmewisselingen, maar het meest kenmerkend is wel het gitaargeluid van de frontman zelf, dat zich misschien het best laat vergelijken met een glijpartij van een regenboog - intrigerend, maar ook vervreemdend en angstaanjagend; een val in het onbekende. Zeer kenmerkend dus, en het Patronaat is ook een heel sfeervolle zaal, met al die heilige baardmannen die je vanuit het raam verdwaasd aanstaren. Het kan een gebrek aan intelligentie zijn, of onvoldoende drankinname, maar een uur is wel wat veel van het goede voor deze recensent - de zaal staat aan het eind echter nog net zo vol als aan het begin, dus het publiek kan er blijkbaar geen genoeg van krijgen. Een origineel eerste optreden in deze originele zaal. (MdW) 

Aan Michael Gira, onder meer bekend als man achter de experimentele postpunkband Swans, de schone taak met alleen een gitaar en zijn stem het Patronaat een uur lang geboeid te houden. Dat blijkt nog niet mee te vallen, want gedurende de hele show kampt de Amerikaan met uitzonderlijk slecht geluid en vreselijk luid gepraat achterin de zaal. Het leidt voorin de zaal gelukkig niet al te veel af van wat Gira ten gehore brengt. De liederen bestaan vaak uit niet meer dan twee akkoorden, maar met dank aan de diepe, verhalende stem van Gira, is bijvoorbeeld openingsepos ‘Jim’ geen moment saai. Met dank aan het kerkelijke decor verandert Gira eerst steeds meer in een boze prediker van vervaarlijke rituelen, maar naar het einde toe worden de liedjes kleiner en doet hij zelfs af en toe aan Johnny Cash denken. Hoewel hij zich steeds meer lijkt te ergeren aan de enorme resonantie op zijn gitaar en met name de receptie die achterin de zaal aan de gang is, staakt Gira na een tijdje de scheldkanonnades als ‘shut the fuck up and listen’ en besluit hij zich vooral te richten op het publiek dat wél in hem geïnteresseerd is. Het maakt Gira’s gig alleen maar beter. Voor de fans die op meer decibellen hadden gerekend: daarvoor is op het Swans-album dat in augustus uitkomt ongetwijfeld wel plek. (FV)

Red Fang heeft een subtiele ietwat zoete eerste indruk, maar de afdronk is beduidend hoppig bitter dat vrij snel wegebt. Deze amberkleurige, waarschijnlijk laaggegiste ale is gebrouwen in Rosmalen en is duidelijke beïnvloed door de Vlaamse Belge Speciale. En nu de band: de incidentele bierbrouwers van Red Fang beginnen alles behalve zoet. De smerige stoner met überstrakke drummer John Sherman onder de gelederen hakt goed weg. Het viertal uit Portland, Oregon heeft zich afgelopen februari als voorprogramma van Mastodon in 013 bewezen als uitstekende opener en doet haar reputatie eer aan. Het Patronaat maakt het concert een bijzondere ervaring; de pastorale setting versterkt het warme gevoel dat de band oproept. De vocalen van Bryan Giles en bassist Aaron Beam zijn een fijne, maar zeldzame afwisseling. Dit stoort niet; Red Fang kan het goed zonder zang af. (DS)

Waar Red Fang mede dankzij de locatie indruk maakte, doet Ancestors dit nog veel meer. Wanneer de laatste stralen zonlicht worden weggedrukt door het duister van de avond, mist eigenlijk alleen de wierook nog. Het onheilspellende van Ancestors, dat vooral wordt geleid door orgelklanken en resonerende gitaren, past perfect in Het Patronaat. Ondanks de wegzakkende zon, is de temperatuur niet minder warm geworden; sterker nog; het is er snikheet. Dit in combinatie met de repetitieve klanken en vage zwart-wit 8mm filmbeelden op de achtergrond werkt Ancestors haast bezwerend. (DS)

Justin Broadrick, de muzikale duizendpoot afkomstig van het pittoreske Birmingham die de Roadburnorganisatie dit jaar terecht tot artist in residence heeft gebombardeerd, heeft een schier oncatalogiseerbaar aantal projecten op zijn naam staan, van grindcore tot industrial tot dub en andere elektronische muziek, maar de grauwe omgeving van zijn geboorteplaats heeft zijn stempel gedrukt op al zijn creatieve uitingen. In deze setting stort hij een hele bak al dan niet door gitaar en stem voortgebracht elektronisch lawaai over de bezoekers uit, een bijna onmenselijke teistering van de gehoorgangen die goed aansluit bij de onmenselijke flat- en rijtjeswoning’architectuur’ die in stemmig zwartwit op de achtergrond geprojecteerd wordt. Indrukwekkend en overweldigend, maar omdat uw recensent nog iets van zijn gehoor wil overhouden voor de volgende dagen, niet iets wat we de volle speelduur hebben volgehouden. Deze verpletterende performance in een drukkend heet Patronaat mag wel met recht ‘verschroeiend’ worden genoemd, en vormt dus een goede afsluiter van deze eerste Roadburndag… (MdW)