Het vrijdagavondprogramma van café Extase wordt geopend door een new-wave-achtig trio onder leiding van Ravage! Ravage! De androgyne zanger met lang blond haar is zo dun dat zijn leren skinnybroek bijna van zijn heupen valt. Eenvoudige, pakkende baslijnen, opzwepende drums van de charmante drumster aangevuld door dreunend new-wave synthesizer geluid. Zo krijgt de band beweging in het publiek en weet ze de zeer matige zang van haar frontman te verbergen. Niet dat 'Ravage' hier zelf anders over denkt; als de PC het na een paar nummers plotseling begeeft, geeft hij goudeerlijk toe: "Ik ben niet de beste zanger, dus ik zal maar niks a-capella gaan doen." Het iets zeurende stemgeluid doet sterk denken aan Brian Molko, maar dan minder doordacht en stukken minder muzikaal. Ritmisch is het niet de strakste band, en de meest interessante partijen komen uit een voorgeprogrammeerde synthesizer. Desalniettemin weet Ravage! Ravage! bij vlagen te boeien. Het ronddraaiende discolampje van de Extase geeft het geheel een ironisch tintje. (CC)

De grens tussen lachen en huilen is dun bij het horen van deze synthgaragepunkers uit Groningen. Denk een keyboard, gitaar mét veul distortion en valse overstuurde zang. Als Harry Merry en Lucky Fonz in een onmogelijke situatie een tweeling hadden verwekt, dan stonden ze nu hier. De Nederlandse teksten van Earth Control gaan over diepzinnige onderwerpen als Nike schoenen, treinreisjes en zelfreflecties en worden over het algemeen scanderend gebracht. In één liedje bijvoorbeeld probeert de zanger ons te weerhouden een tattoo of piercing te nemen, Anarchie all over the place. Ze worden door de bezoeker van Kaffee ’t Buitenbeentje met een enthousiast gejoel ontvangen. Toegift alles erop en eraan. Ze hebben wat te vieren, namelijk dat ze een plaat uithebben met de illustere titel ‘Grip op het leven’. Proost jongens, fijne avond. (AdH)

Incubate en hip hop: het blijft lastig. Je geeft het publiek één van de grootste indie-rappers van dit moment en ze weten er geen raad mee. Jammer, want Busdriver is zondermeer een Incubate-waardige act. De rapper/producer uit Los Angeles geeft in zijn eentje een imposante show. Geen DJ, geen achtergrondtrack, Busdriver doet alles zelf. Met twee samplers op een oude tafel drenkt hij Cul De Sac in een eclectische, diepe en vooral drukke sound waarbij hij varieert van jungle en drum & bass tot Mozart en kinderlijke ijscoman-deuntjes. De gevatte, doordachte teksten die hij brengt met een duizelingwekkend tempo zijn helaas erg slecht te verstaan. Als hij halverwege zijn show even kort pauzeert om iets te vertellen over één van zijn inspiratiebronnen, de UK garage scene, wordt hij al snel onderbroken door een typisch Tilburgs ‘SPEULEEEEH’ en nog wat loze kreten. In de eerste plaats is het natuurlijk volstrekt zinloos om in het Nederlands naar een Amerikaan te staan roepen, bovenal getuigt het van een gebrek aan respect. Een imponerende rapper die een beter publiek verdiende. (CC)