Door de akoestische gitaar en het zachte, lief klinkende stemmetje van de zangers van The Silhouettes is men al snel geneigd te denken dat dit een rustig optreden zal worden. Niets is minder waar. De elektrische gitaar, bespeelt door de andere helft van het duo, voegt vanaf de eerste minuut iets rauws toe. Bij elk nummer klinkt er wel een ander genre door en weten ze het publiek te verrassen. De nummers kennen een mooie opbouw en elk nummer bereikt door de verschillende geluiden afkomstig van de synthesizer een heerlijk hoogtepunt. Van het mooi afronden van een nummer heeft het duo helaas nog nooit gehoord, want iedere keer komt er abrupt een einde aan. Gelukkig is er wel een aankondiging voor het laatste nummer, zodat het publiek niet vragend achterblijft na de laatste klanken. (SvL) 

In café Extase kan er zaterdagavond volop gestuiterd worden: de Helmondse formatie Nouveau Vélo laat daar een vrolijk, simplistisch en razend aanstekelijk britpopgeluid horen waarbij het onmogelijk is om je voetjes op de vloer te houden. De opzet is eenvoudig: een gitarist, een bassist en een zanger die op een halve drumkit beukt. Met veel enthousiasme laten ze, ondanks de eenvoud van de partijen, een vol geluid horen, mede door de puntige hooks. Al met al levert het een sound op die doet denken aan een combinatie van The Drums en Rats on Rafts.  Een buitengewoon mooie prestatie van een jonge band met een opvallend volwassen sound. (CC) 

Op meters afstand van Kaffee ’t Buitenbeentje zijn ze al te horen: de mannen van WOLVON. Drie Groningers (en dat hoor je) bemannen drums, basgitaar en de zanger kan ook een aardig potje gitaarspelen. Het is hard. Verdomd hard. De bak met effectepedalen is vanaf achter – het is goed druk – niet te zien, maar het kan niet anders of er moet een arsenaal op het podium staan. De bas plamuurt met de nodige fuzz lekker dik, de drummer speelt rommelig én strak tegelijk en de gitarist/zanger vuurt de ene salvo na de andere af. Dat werkt goed, zeker met de nodige ritme- en maatwisselingen en momenten waarop de rust wordt gezocht en gevonden. Een goed voorbeeld daarvan is halverwege als de drummer er even mee stopt en er een duet tussen basgitaar en gitaar ontstaat. Daar komt nog een pan-effect bovenop: de gitaarpartijen scheren heen en weer tussen linker- en rechterkant. Ontzettend vet, maar dat is dan ook het waardeoordeel die deze band voor het totale concert verdient. (BvD) 

Tien minuten voor aanvang, terwijl de uit België afkomstige band nog uitgebreid aan het soundchecken is, stroomt Kafee ’t Buitenbeentje vol. Het publiek lijkt enorm enthousiast want terwijl de heren zich nog aan het installeren zijn op het podium, klinkt al van verschillende kanten in onvervalst Tilburgs en Vlaams: “SPELUUHH”. Wie kijkt naar het geheel van het optreden zal de conclusie trekken dat het vijf jongens zijn die graag op hun gitaartjes rammen en geen spaan heel laten van het drumstel. Daarnaast zal men ook tot conclusie komen dat de heren nog geen enkele noot kunnen raken en dus naast het rammen ook graag schreeuwen. Wie zijn oren even voorbij alle herrie laat luisteren, zal merken dat het muzikaal gezien waanzinnig strak in elkaar zit. Het snoerharde geluid van de gitaren, is onvervalst goed. Helaas zal men wel nog altijd tot de conclusie komen dat de heren het vooral bij spelen moeten houden en hun mond beter dicht kunnen houden. Een enkeling hoort dit en vertrekt dan ook na twee nummers. De rest van het publiek geniet met volle teugen en gaat volledig uit zijn dak. (SvL)

Het gitaar- en drumsduo begint ondertussen een vertrouwde verschijning te worden in het (indie)rocklandschap, maar drums en basgitaar, dat is nog een ongebruikelijker combinatie, en drums en trompet al helemaal. Dit Ierse tweetal heeft beide in huis, en als u op basis van deze bezetting denkt dat we hier waarschijnlijk met een soort no wave act te maken hebben, nu, dan heeft u het helemaal bij het rechte eind. Laten we het indie no wave noemen, om aan te geven dat het oorspronkelijke geluid van deze stroming, die in de vroege jaren tachtig New Yorkse trommelvliezen op de proef stelde, wat is ´verzacht´ om het voor indie-oortjes acceptabel te maken. Net zo cool als grote pioniers van het genre zoals James Chance? Bij lange na niet, als u het aan deze recensent vraagt, maar zeker goed genoeg om een behoorlijk gevulde Cul de Sac drie kwartier te vermaken. Een onderhoudend optreden. (MdW)