Incubate 2012: recensies dinsdag

Recensies van onder andere Kid Ink, Blood Beach en Meindert Talma

Redactie 3voor12/Tilburg ,

Na een mooie opening op de maandag, stond de dinsdag van Incubate in het teken van iets minder bands, maar zeker niet de minsten: veteraan Meindert Talma mocht zijn treurige nummers ten gehore brengen, rapper Kid Ink liet horen waarom hij binnenkort tot de groten der aarden zal behoren. Een divers en zeer aangename avond.

Meindert Talma

Tot onze schande moeten we bekennen, dat we deze Groningse baas tot vanavond alleen van naam kenden. Dat hij een cultfiguur uit de vaderlandse underground was wisten we natuurlijk wel, en vanavond bewijst hij ons ook waarom: Zingen kan hij niet echt, pianospelen een beetje, maar verdorie, wat past dat allemaal goed bij de droevig-hilarische teksten die hij ons voorschotelt. Meindert laat maar weer eens zien dat een bepaald type contactgestoordheid in de creatieve wereld helemaal geen nadeel hoeft te zijn - we kunnen ons moeilijk voorstellen, dat een op sociaal vlak ´normaal' mens in staat zou zijn zo´n pijnlijk eerlijke teksten op zo´n droogkomieke wijze naar voren te brengen. Zijn liederen getuigen van een heldhaftige sneuheid, een nietsontziende waarheidszin waar slechts weinige vaderlandse songsmeden aan kunnen tippen. Misschien wel het meest typerend voor de persoon van Meindert is zijn vererering voor oud-international (hij mocht welgeteld 1 keer voor het Nederlands elftal uitkomen) Andre Hoekstra, die de bijnaam 'de koning van de kluts' kreeg vanwege de wat ongebruikelijke en weinig esthetische manier waarop hij de bal vaak in het doel wist te frommelen. De liederen van Meindert zijn net zo: je kunt niet zeggen dat ze mooi zijn, eerder wat 'klutserig', maar desalniettemin doeltreffend. Een goed optreden van een op geheel eigen wijze mooie man. (MdW)

Mineral Beings

Een interessante samenstelling bezet het kleine podium in de Cul de Sac: de drummer heeft zich omringt met een laptop met Ableton en een sampler, de toetsenist bedient zich ook van allerlei apparatuur en daar tussengesandwitched bevindt zich zangeres Merinde. Voor snaren is er geen plek bij Mineral Beings en dat had de band ook geen goed gedaan: het drietal kiest voor new-new-wave met een licht shoegazerend randje; de toetspartijen klinken galmend en uitgesponnen, de stem van Merinde een wezenlijk onderdeel van de totale sound. Die dreigt in het begin nog mis te gaan met vlakke drums, weinig bas en een zangeres die niet altijd even zuiver is. Meteen na de opener herpakt de band zich gelijk en zijn er slechts kleine schoonheidfoutjes te noteren bij de drummer die, ondanks een metronoom in zijn oor, nog wel eens naast slaat en een sampler die te hard staat. De band bestaat nog niet zo lang en er wordt duidelijk nog gezocht naar de juiste balans, maar als die eenmaal wordt gevonden, kan Mineral Beings het nog wel eens heel ver gaan schoppen. (BvD)

Apex Aurilliuz

Omdat de kleine zaal in de 013 helemaal leeg was, besloot Apex Aurilliuz om een half uur later te beginnen. Veel hielp dit niet; bij aanvang van zijn optreden stonden er nog geen vijftien mensen binnen. Onbegrijpelijk, gezien de Tilburgse rapper behoorlijk aan de weg timmert middels frisse covers en leuke samenwerkingen als met Kurt 'KC' Clayton, die een Grammy-nominatie op zijn naam heeft staan. In Amerika begon Apex zijn sound te ontdekken, met als gevolg dat zijn hiphop Amerikaanse invloeden kent. Op Incubate mag dat niet baten, want de aanwezigen zijn duidelijk de rapper liever kwijt dan rijk. Hoe leuk zijn teksten ook zijn – over Buzz Lightyear bijvoorbeeld – en hoe strak zijn onregelmatige samples ook klinken, een hiphopfeestje was het allerminst. De volgende keer misschien die propagandische teksten op beide beeldschermen achterwege laten, evenals het creëren van interactie. Dat gaat niet met vijftien personen. (SQ)

Gangpol & Mit

Het meest vrolijke en kleurrijke optreden van de Incubate dinsdag komt zeker voor rekening van het Franse duo Gangpol & Mit. Hoewel, duo… ze mogen fysiek gesproken dan slechts met zijn tweeën zijn, op de drie projectieschermen achter de heren verschijnt een schier oneindig arsenaal aan digitale vriendjes en vriendinnetjes, drummend, bassend, fluitend, zingend in hun eentje of in een duizendkoppig koor en klappend in de handjes. Het vormt een uitstekende oplossing voor de visuele onaantrekkelijkheid die live elektronische muziek nu eenmaal snel dreigt aan te kleven, en blijkt ook een bron van pesterig vermaak: terwijl de ene helft van het tweetal druk met de knoppen in de weer is, belaagt de andere de virtuele wezentjes met zijn ‘laserpistool’. Wanneer deze aan het eind van een nummer in duigen vallen, komt een stofzuigdame de rommel keurig opruimen, waarna ze tot groot vermaak van de afgeladen zaal de muzikale mogelijkheden van haar huishoudelijke apparaat illustreert. Veel van wat op de schermen en door de veelzijdige lasermeneer wordt aangedragen, nodigt uit tot publieksparticipatie, en hoewel de aanwezigen aanvankelijk de kat uit de boom kijken (spontane kleuters ontbreken helaas), weten de Fransen de zaal uiteindelijk toch aan het klappen en soms zelfs dansen te krijgen. Met een woest auditief en visueel spektakelstuk komt een einde aan deze extravagante set, die qua sfeer onwillekeurig herinnert aan de maandelijkse Gifgrondbijeenkomsten in deze stad. Een feest voor jong en oud. (WdW)

Those Foreign Kids

Onvervalste garageband met psychedelische invloeden. Dat is Those Foreign Kids ten voeten uit. De naam van deze band doet een grote club mensen uit het buitenland vermoeden, maar niks is minder waar. De band betreft een duo uit Haarlem die zowel in de studio als live alleen op elkaar zijn aangewezen. Vergelijkbaar met de Amerikaanse bands A Place To Bury Strangers en Liars, die eveneens uptempo dance-punk produceren. Gitarist Marijn is naast zijn functie als frontman ook nog eigenaar van een gitaarwinkel, wat misschien doet verklaren wat voor een muur aan geluid hij uit zijn gitaar perst. Zijn spel is rauw, snel en in combinatie met de hoekige drums haast psychedelisch. Hoogtepunt van het optreden is wanneer de voorman tijdens een solo het publiek bespringt en er vervolgens mee gaat moshen. Met Those Foreign Kids valt duidelijk niet te sollen. (SQ)

Kid Ink

Kent u de uitdrukking 'een goede voetballer is niet per definitie een goede trainer'? Dat zou je ook kunnen zeggen van een producer; die hoeft niet per definitie een goede performer te zijn. De 24-jarige rapper Kid Ink uit Los Angeles begon als platenbakker voor P. Diddy en Sean Kingston voordat hij zelf de microfoon ter hand nam. Niet onverdienstelijk: in een afgeladen Kleine Zaal in 013 wemelt het van de snapbacks en Blackberry's. De mixtapes die Ink in twee jaar tijd heeft uitgebracht, zijn in de ondergrondse hiphop-circuits geliefd. Dat blijkt gelijk bij de opener; de zaal gaat los op de nogal trappy hiphop van de Amerikaan: dikke beats, hooggestemde trommels en pompeuze synthesizerriffs. Kid werkt zich in het zweet en trekt, tot vreugd van de aanwezige dames, vrij snel zijn shirt uit. Het enthousiasme waarmee hij van hot naar her vliegt, werkt aanstekelijk en het is bijna vanzelfsprekend dat hoe langer de show duurt, hoe meer de rapper het laat afhangen van de tape die op de achtergrond speelt. De dj gooit er tot vervelens toe de luchthoorn en explosies er tussendoor, maar wie daar niet op let ziet een kereltje die zich helemaal heeft gevonden in de rol van rapper. Twee nummers lang neemt hij de tijd om snapbacks, telefoons en andere spullen te signeren en hij slaat, op een gebruikte schoen na, niets over. De show is compleet, van het gros van het publiek zullen we waarschijnlijk de rest van Incubate niets meer zien. (BvD)

Blood Beach

Ter afsluiting van de tweede festivaldag treedt het Amerikaanse Blood Beach aan in een traditiegetrouw propvolle Cul de Sac. Grote blikvanger van deze vierkoppige garageband is een vrouwelijke multi-instrumentalist, die zich onder meer uitleeft op altsax en theremin (“een twintig jaar jongere Fay Lovsky”, aldus onze hoofdredacteur). Alleen al vanwege haar hoogst ongebruikelijke bijdragen klinkt deze groep niet als het doorsnee gitaarbandje, maar ook de voorkeur van de overige bandleden voor dissonantie en zelfs doom zorgt voor een aparte concertervaring. Dat de band bij wijze van spontane toegift opteert voor een gedeeltelijke, atmosferische uitvoering van de metalen klassieker Black Sabbath is dan ook niet zo vreemd als het misschien op papier mag schijnen. Een toepasselijk einde van deze uitzonderlijk gevarieerde dolle dinsdag van Incubate. (WdW)