Tot onze schande moeten we bekennen, dat we deze Groningse baas tot vanavond alleen van naam kenden. Dat hij een cultfiguur uit de vaderlandse underground was wisten we natuurlijk wel, en vanavond bewijst hij ons ook waarom: Zingen kan hij niet echt, pianospelen een beetje, maar verdorie, wat past dat allemaal goed bij de droevig-hilarische teksten die hij ons voorschotelt. Meindert laat maar weer eens zien dat een bepaald type contactgestoordheid in de creatieve wereld helemaal geen nadeel hoeft te zijn - we kunnen ons moeilijk voorstellen, dat een op sociaal vlak ´normaal' mens in staat zou zijn zo´n pijnlijk eerlijke teksten op zo´n droogkomieke wijze naar voren te brengen. Zijn liederen getuigen van een heldhaftige sneuheid, een nietsontziende waarheidszin waar slechts weinige vaderlandse songsmeden aan kunnen tippen. Misschien wel het meest typerend voor de persoon van Meindert is zijn vererering voor oud-international (hij mocht welgeteld 1 keer voor het Nederlands elftal uitkomen) Andre Hoekstra, die de bijnaam 'de koning van de kluts' kreeg vanwege de wat ongebruikelijke en weinig esthetische manier waarop hij de bal vaak in het doel wist te frommelen. De liederen van Meindert zijn net zo: je kunt niet zeggen dat ze mooi zijn, eerder wat 'klutserig', maar desalniettemin doeltreffend. Een goed optreden van een op geheel eigen wijze mooie man. (MdW)

Het meest vrolijke en kleurrijke optreden van de Incubate dinsdag komt zeker voor rekening van het Franse duo Gangpol & Mit. Hoewel, duo… ze mogen fysiek gesproken dan slechts met zijn tweeën zijn, op de drie projectieschermen achter de heren verschijnt een schier oneindig arsenaal aan digitale vriendjes en vriendinnetjes, drummend, bassend, fluitend, zingend in hun eentje of in een duizendkoppig koor en klappend in de handjes. Het vormt een uitstekende oplossing voor de visuele onaantrekkelijkheid die live elektronische muziek nu eenmaal snel dreigt aan te kleven, en blijkt ook een bron van pesterig vermaak: terwijl de ene helft van het tweetal druk met de knoppen in de weer is, belaagt de andere de virtuele wezentjes met zijn ‘laserpistool’. Wanneer deze aan het eind van een nummer in duigen vallen, komt een stofzuigdame de rommel keurig opruimen, waarna ze tot groot vermaak van de afgeladen zaal de muzikale mogelijkheden van haar huishoudelijke apparaat illustreert. Veel van wat op de schermen en door de veelzijdige lasermeneer wordt aangedragen, nodigt uit tot publieksparticipatie, en hoewel de aanwezigen aanvankelijk de kat uit de boom kijken (spontane kleuters ontbreken helaas), weten de Fransen de zaal uiteindelijk toch aan het klappen en soms zelfs dansen te krijgen. Met een woest auditief en visueel spektakelstuk komt een einde aan deze extravagante set, die qua sfeer onwillekeurig herinnert aan de maandelijkse Gifgrondbijeenkomsten in deze stad. Een feest voor jong en oud. (WdW)

Onvervalste garageband met psychedelische invloeden. Dat is Those Foreign Kids ten voeten uit. De naam van deze band doet een grote club mensen uit het buitenland vermoeden, maar niks is minder waar. De band betreft een duo uit Haarlem die zowel in de studio als live alleen op elkaar zijn aangewezen. Vergelijkbaar met de Amerikaanse bands A Place To Bury Strangers en Liars, die eveneens uptempo dance-punk produceren. Gitarist Marijn is naast zijn functie als frontman ook nog eigenaar van een gitaarwinkel, wat misschien doet verklaren wat voor een muur aan geluid hij uit zijn gitaar perst. Zijn spel is rauw, snel en in combinatie met de hoekige drums haast psychedelisch. Hoogtepunt van het optreden is wanneer de voorman tijdens een solo het publiek bespringt en er vervolgens mee gaat moshen. Met Those Foreign Kids valt duidelijk niet te sollen. (SQ)

Ter afsluiting van de tweede festivaldag treedt het Amerikaanse Blood Beach aan in een traditiegetrouw propvolle Cul de Sac. Grote blikvanger van deze vierkoppige garageband is een vrouwelijke multi-instrumentalist, die zich onder meer uitleeft op altsax en theremin (“een twintig jaar jongere Fay Lovsky”, aldus onze hoofdredacteur). Alleen al vanwege haar hoogst ongebruikelijke bijdragen klinkt deze groep niet als het doorsnee gitaarbandje, maar ook de voorkeur van de overige bandleden voor dissonantie en zelfs doom zorgt voor een aparte concertervaring. Dat de band bij wijze van spontane toegift opteert voor een gedeeltelijke, atmosferische uitvoering van de metalen klassieker Black Sabbath is dan ook niet zo vreemd als het misschien op papier mag schijnen. Een toepasselijk einde van deze uitzonderlijk gevarieerde dolle dinsdag van Incubate. (WdW)