Steven Stapleton aka Nurse With Wound heeft de laatste tientallen jaren zo’n naam opgebouwd in de underground dat hij vandaag de Dommelsch Zaal van 013 behoorlijk vol weet te trekken. Zijn donkere soundscapes kunnen zowel rustig en verstild als hard en heftig zijn – vandaag begint hij zijn set, waar de aanwezigen een behoorlijke tijd op hebben moeten wachten, bijzonder zachtjes, om de muziek in de loop van een uur te laten uitgroeien tot een wilde kakofonie van geluiden. Dat doet hij overigens niet alleen – vier man sterk staat men achter een grote lange tafel met zwart laken aan knoppen te draaien en vreemde snaarinstrumenten te beroeren (een gewone gitaar zit er overigens ook tussen), zo de indruk wekkend van een soort Politburo der Duisternis. Voor hen zit een eenzame zwarte vrouw die bij de heftiger stukken een of ander manifest lijkt voor te lezen dat echter geheel verdrinkt in de ‘wall of sound’ die achter haar geproduceerd wordt. Bij dit soort concerten is de lichtshow bijzonder belangrijk, en die is gelukkig dik in orde – bij het rustige begin staan de lampen geheel stil, waardoor een soort ‘lichtgordijnen’-indruk gecreeerd wordt – bij de drukkere stukken vliegen de lichtbundels echter alle kanten uit.
Een geslaagd optreden van deze cultheld dus, een waardige opvolgingsact van Lustmord vorig jaar. (MdW)
Incubate 2012: diep en donkere vrijdag
Recensies van onder andere Nurse With Wound en Fields of the Nephilim
Duistere muziek is Incubate niet vreemd deze editie. Van de gothrockers van Fields of the Nephilim tot aan de duistere soundscapes van Nurse With Wounds; voor de vleermuisjes in het Nederlandse muzieklandschap was er genoeg te beleven op de vrijdag van Incubate. Lees hier de recensies as it happens.
Nurse With Wound
Mmoths
Van visueel spektakel kun je de Ier Jack Colleran aka Mmoths moeilijk betichten. Van intense muziek des te meer. Gewapend met niet meer dan een Macbook en sampler creert de jonge muzikant gelaagde en ingetogen chillwave vol dub-invloeden. De beats klinken alsof ze in een warm band zijn ondergedompeld en de spanning die in de nummers zit wordt langzaamaan opgebouwd. Daarmee doet Colleran's werk af en toe denken aan het ook al zo fijne The Field. Toch doet Mmoths er goed aan om wat afwisseling te zoeken; door een constant tempo aan te houden en niet al te veel variatie in de sfeer te brengen, wordt de indruk snel gewekt dat de nummers nog wel eens op elkaar lijken. Zonde, want aan talent ontbreekt het bij de jonge vent die nog twintig moet worden. (BvD)
Fields Of The Nephilim
De grote publiekstrekker van deze vrijdagavond is zonder twijfel de Engelse gothrockformatie Fields Of The Nephilim, al sinds de jaren tachtig actief in het genre en voor veel echte liefhebbers de ultieme gothrockband. Geheel in het zwart gekleed, met de gezichten verscholen achter hoeden, pet of zonnebril nemen deze Britten de massaal toegestroomde zwarte raven mee op een anderhalve uur durende trip door hun duistere universum. Een poging de aanwezigen te betrekken bij de show door zogenaamd gezellige babbels tussendoor wordt gelukkig achterwege gelaten - men laat de muziek geheel voor zichzelf spreken, en dat die moeiteloos anderhalf uur weet te boeien, zegt eigenlijk al genoeg over de kwaliteit van deze band. Met name voor het podium gaan vele gestrekte handen de lucht in terwijl de´Fields' kraker na kraker op ons loslaten, en op een gegeven moment gaat een van de aanwezigen zelfs zover op de schouders van zijn maten te gaan staan om op gelijke hoogte met de zanger druk gebarend van zijn enthousiasme blijk te geven (waarop de stoicijnse voorman overigens ook volstrekt niet reageert). De lichtshow is perfect, het geluid goed en de sfeer prima - zeker een van de hoogtepunten van deze dag en een hart onder de riem voor menig neerslachtige ziel. (MdW)