This Routine Is Hell heeft vandaag niet bepaald een routinedag. Naast Incubate speelt de hardcoreband later nog op Skatehappening, Tessenderlo. Vanuit België keert de band weer terug naar Tilburg om het concert van Trial in de Hall of Fame te kunnen zien.

“Dit is mijn eerste keer op Incubate”, aldus zanger Noam Cohen. “Ik wilde hier een paar jaar terug Paint It Black en Trash Talk zien. Toen had ik geen geld. (lacht)”  Volgens gitarist Bram van Montfort kon This Routine Is Hell een optreden tijdens Incubate absoluut niet weigeren. Bram: “We hadden eerst Skatehappening toegezegd. Toen we hoorden dat wij hier met Trial mochten spelen...dat moesten we gewoon écht doen!”

Jullie eerste plaat, The Verve Crusade, wordt vaak vergeleken met de bands die je net noemde (Paint It Black, Trash Talk).
Noam: “Vooral in het begin ja. Ik denk dat onze nieuwe plaat Repent. Repeat. minder makkelijk met Paint It Black te vergelijken is. Paint It Black is een band die blijft inspireren, dat kan ik niet ontkennen.”

De thematiek van The Verve Crusade hing sterk samen met een ongenoegen jegens het maatschappelijke conform, klopt dat?
Noam: “Dat is een beetje makkelijk om te zeggen. Bij de nieuwe plaat Repent. Repeat. gaat het er over: je moet je niet conformeren door de standaard. Het is zonde de hoop kwijt te raken je passies en dromen niet meer na te leven naarmate je ouder wordt. In This Routine Is Hell hebben wij die passie gevonden waarin wij ons kunnen uiten, waar we onze tijd in willen steken. Binnen deze muziekstroming ben ik op andere manieren naar bepaalde zaken gaan kijken.”

Verklaar de titel Repent. Repeat. nader.
Noam: “Het heeft te maken met menselijk gedrag. Met een knipoog, en met een lach kijken we terug naar het verleden. Zo van 'wat waren we dom vroeger...!' Nu is de mensheid in mijn optiek niet veel verder opgeschoten. Ik kan wel spreken over vooruitgang in ontwikkeling, maar als je spreekt over vooruitgang van ons moraalbesef, dat hapert nog. Ik vraag me af of er überhaupt zoveel verbeterd is met de manier waarop we solidair zijn met elkaar. Daar gaat Repent, Repeat een beetje over. Het voelt als een vicieuze cirkel.”

This Routine Is Hell lijkt een band met sterke principes. In de beginperiode -toen jullie nog door het leven gingen als De Tarrels- leek het meer op luchtig vermaak en onderbroekenlol. Is er een specifiek punt geweest waar jullie definitief de keuze maakten het serieuzer aan te pakken?
Bram (lacht) “Dat is lang geleden! Dat was een hele andere band.”  Noam: “Er is geen specifiek punt. Ik denk dat het een kwestie is van ouder worden.”
Bram: “Toen we begonnen met samen spelen waren we wal wat serieuzer. Het is niet zo dat we bij de omgang met elkaar onderbroekenlol hadden of zo. Maar je kijkt niet direct naar hoe serieus je het wil aanpakken. Je denkt daar in het begin niet zoveel over na. Hoe langer we met This Routine Is Hell bezig zijn, hoe meer energie we erin steken.”
Noam: “En hoe ouder je wordt, hoe meer je nadenkt over bepaalde zaken. Ik kan niet meer op het podium staan en mezelf serieus nemen als ik alleen maar over alcohol drinken zing. Sowieso drink ik niet meer, weet je...(lacht).  Je doet op een gegeven moment datgene waar je honderd procent achter staat.”

Is het overbrengen van een boodschap een belangrijker aspect binnen jullie muziek geworden?
Noam: “Ja, hoewel ik soms het gevoel heb dat ik dan aan het preken ben voor eigen parochie. Aan de andere kant is het belangrijk telkens nieuwe mensen te blijven bereiken. Maar ook vooral om het uit mijn systeem te krijgen. Het zijn niet altijd politieke onderwerpen. Juist vaak ook persoonlijke.”

Veel hardcorebands leggen schijnbaar nadruk op onbeteugelde woede. Is het binnen het genre moeilijk om een ander soort esthetiek toe te passen, humor bijvoorbeeld?
Bram: “We hebben niet echt humor, we proberen echt iets intens neer te zetten. Ik zie het ook niet zozeer als woede,  maar als een soort intense emotie: dat je het écht wilt schreeuwen.
Noam: “De teksten zijn niet zozeer gebaseerd op woede. Het is niet specifiek op iets gericht. Onze muziek is voornamelijk introspectief. Naar jezelf, de rol die jij kan spelen binnen de maatschappij.”

Vinden jullie het storend dat bands van nu over het algemeen niet zo bezig zijn met het formuleren van een duidelijk standpunt? Of is een te zware politieke boodschap voor veel bands te pompeus?
Noam: ' Je moet niet een bepaalde boodschap roepen omdat je dat zelf zo noodzakelijk vindt. Die dingen ontstaan pas als mensen daar ook echt behoefte aan hebben.Ik las laatst trouwens een artikel op 3VOOR12 over bands met een boodschap.”

Bands met veel protestsongs, zoals bijvoorbeeld The Clash, waren voornamelijk bezig met tegenwicht geven. Is muziek in jullie optiek een doeltreffender medium als emotionele uitlaatklep of mag het soms wat pragmatischer of rationeler?
Noam: “Als je kijkt vanuit het perspectief van een muzikant is het noodzaak om jezelf te uiten. Daarna komt pas de motivatie echt iets te willen veranderen. Die idolatie van muzikanten, dat is denk ik veranderd. Bob Dylan was vroeger écht een icoon. Tegenwoordig heb je niet echt meer van dat soort muzikanten waar een grote groep mensen tegenop kijkt.
Bram: “Mensen accepteren het tegenwoordig minder snel dat iemand ze vertelt wat goed of fout is.”
Noam: “Als je bijvoorbeeld een steen wilt gooien door een McDonalds of in de politiek ertegen wilt strijden: het zijn beiden facetten die een functie hebben en potentieel een bijdrage leveren.”

Door social media-organen als Twitter en Facebook lijkt de wereld te krimpen. De communicatie tussen artiest en fanbase heeft daadoor niet meer de romantiek van vroeger. Is de profetische allure van muzikanten als Bob Dylan tegenwoordig een beetje achterhaald?
Noam: “Ja, precies, dat kan ik me voorstellen.”
Bram: “Daar kan ik mij ook in vinden. Doordat die afstand kleiner wordt voelt iedereen zich sneller op een dezelfde golflengte.”

Jullie studeren respectievelijk Kunstmatige Cognitieve Intelligentie en Liberal Arts & Sciences. In hoeverre passen jullie de kennis die jullie werven toe in This Routine Is Hell?
Noam: “Ik houd mezelf altijd wel bezig met geschiedenis en filosofie. Als band hebben we heel veel raakvlakken met wat we allemaal interessant vinden. We praten er veel over. Die kennis vormt je beeld van wat jij denkt dat de werkelijkheid is. Wat belangrijk is.”
Bram: “Ik denk dat het ervoor zorgt dat wij rationeler zijn qua teksten. Andere bands leggen misschien iets meer nadruk op het loslaten van emoties.”

Veel mensen die zich niet verdiepen in de hardcore-stroming scheren de bands al snel onder een kam. Wordt die rationele, intellectuele diepgang bij jullie soms onderschat?
Noam: “Het is misschien slecht om onderscheid op zo'n niveau te maken. Je wilt niet elitair overkomen. Ook al heb je slechts die emotionele uitlaatklep: schreeuw simpelweg wat je vindt. Zelfs zonder intellectuele diepgang zijn dat oprechte emoties. Dat is de kracht van hardcore: het maakt niet uit of je nu een universitaire opleiding volgt of bij de bakker werkt. Die emoties blijven oprecht. Je bent ergens mee bezig waar je je hart en je ziel instopt. Dat is echt waar het om gaat. Ieder persoon past zijn eigen visie daarop toe.”

Wanneer kunnen we de release van Repent, Repeat verwachten?
Noam: “Dat is een lang verhaal (lacht). Er doen zich wat problemen voor. Het album zou in oktober uitkomen, maar nu willen wij wachten tot de vinyl-release. Die komt als het goed is tegen het einde van het jaar. Het is wel jammer, want we hebben alles in maart al opgenomen."

Gaan jullie in de tussentijd nog op tour?
Noam: "We gaan in oktober met Cornered op tour, want we hebben geen plaat (lacht)

Een mooie gelegenheid om het nieuwe materiaal uit te testen, lijkt me.
Noam: “Ja dat is fijn!”
Bram: “We zijn daar natuurlijk al een tijdje mee bezig.”
Noam: “En...we gaan vanavond ook nieuwe nummers spelen!”