Steve Rutta & X Plastaz zetten dramatische show weg

Tanzanianen slaan de hiphopplank volledig mis

Johan van Berkel ,

Hiphop is een genre wat regelmatig het doelwit is van stereotypering: zeg "hiphop" en velen denken aan een arrogant mannetje welke 'bragt' over bling-bling en zijn enorme fallus of de vaak abominabele live performance waar het genre mee geplaagd wordt. En helaas doen Steve Rutta en X Plastaz daar nog een duitje bij in de zak.

Tanzanianen slaan de hiphopplank volledig mis

Hiphop is een genre wat regelmatig het doelwit is van stereotypering: zeg "hiphop" en velen denken aan een arrogant mannetje welke 'bragt' over bling-bling en zijn enorme fallus of de vaak abominabele live performance waar het genre mee geplaagd wordt. En helaas doen Steve Rutta en X Plastaz daar nog een duitje bij in de zak.

CONCERT
Steve Rutta & X Plastaz, Stage 01, vrijdag 16 september

MUZIEK
Hiphop met Masaaise invloeden.

PLUS
Wanneer Rutta zijn flow vast heeft, blijkt dat de Masaaise taal zich prima staande houdt in hiphop. Doordat de taal van nature erg staccato klinkt, leent deze zich prima voor de rauwe en licht agressieve toon die de MC kiest. Ook de DJ heeft zo sporadisch zijn momenten met vieze beats en naar dubstep neigende zaagjes, maar alleen het nummer waarbij de rapper zijn gitaar er even bij pakt en de free style beatbox aan het einde blijken van acceptabel niveau.

MIN
Helaas houden de pluspunten daar ver op. Het duo maakt een amateuristische indruk met hun podium verschijning: de DJ staat (in alle waarschijnlijkheid stomdronken) een beetje dwaas op het podium te knikken en bij elke gelegenheid 'mad propz' aan het geven aan zijn partner, die nagenoeg bij elk nieuw nummer navraagt of het publiek weet wat [willekeurig masaais woord hier] betekent. Het publiek lijkt goed te reageren op de muziek, maar indien men een tweede keer beter kijkt, is het vooral miscommunicatie en vriendelijke spot die de boventoon voert. Verder trapt de MC in zo'n beetje elke valkuil mogelijk: een minuut lang hetzelfde woord in een microfoon roepen is geen tekst en ook het spellend vermogen wordt weer eens ten toon gesteld. Ondanks het persoonlijk gebrek aan beheersing van de Masaaise taal, voelt alles wat de rapper de ruimte in gooit stuntelig en ter plekke geimproviseerd. Maar ook de DJ doet zijn duit in het zakje met slordigheden. Beats worden op verkeerde momenten ingezet en met regelmaat worden de vocalen kapot gemaakt met busladingen aan ongepaste echo.

CONCLUSIE
Het duo slaat op elke manier de plank volledig mis - uitstraling, interactie met het publiek en inhoud zijn allen van droevig niveau.Erg jammer, want de zeldzame momenten dat het wel werkt, blijkt dat de combinatie van de Masaaise taal en rauwe hiphop prima te werken. Maar daarvoor moeten we duidelijk niet bij deze twee heren zijn.

CIJFER
2 (voor elk van de twee quasi-interessante nummers één punt)