NS16 is bekleed met Perzische wandtapijten en de belichting komt ietwat mystiek over. Het industriële karakter van de zaal wordt daardoor echter niet verborgen, hetgeen een vreemde, paradoxale sfeer creëert. Men waant zich als het ware bij een sleep-in in de tweeëntwintigste eeuw. En dan komt Jaime Fennelly (Mind Over Mirrors) op.

CONCERT
Mind Over Mirrors, NS16, 17 september.

MUZIEK
Tja, basnoten die letterlijk meer dan een minuut worden aangehouden komen eerder in de buurt van marteltechnieken uit Guantánamo Bay dan dat het muziek genoemd kan worden. Maar als de excentriekeling helemaal opgaat in zijn trapharmoniumpje en effectpedaaltjes, klinkt er een psychedelisch geluid door de zaal, dat gezien het beperkte instrumentarium, nog verrassend compleet genoemd mag worden.

PLUS
Mind Over Mirrors weet best te boeien, de vele dissonanten verzorgen een prettige spanning, die meteen weer gebroken wordt door de af en toe doorschemerende harmonietjes. Een enkeling zit met de ogen gesloten; mediteren lijkt inderdaad waar deze muziek perfect geschikt voor is.

MIN
Maar die enkeling kan natuurlijk ook simpelweg in slaap gedoezeld zijn. Instrumentaaltjes op een trapharmonium kunnen verdomd boeiend zijn, maar natuurlijk niet als ze langer dan twintig minuten duren. Dat Jaime het hele optreden met zijn rug naar het grootste gedeelte van het publiek zit, helpt daar niet aan mee. Met zijn grijze sokken (geen schoenen), baardje, petje en gerafelde t-shirt beschikt Fennelly überhaupt niet over een imponerend charisma. Dat blijkt ook na afloop. “Thank you for coming. My album’s over there, so there’s that,” de legendarische slotwoorden van Mind Over Mirrors in NS16, waarna een aarzelend applaus volgt. “Mogen we weg?” Lijkt het merendeel van het publiek zich –veelzeggend- af te vragen.

CONCLUSIE
Voor psychedelische muziek als deze is psychedelica uitgevonden; voor de nuchtere luisteraar is Mind Over Mirrors niet langer dan een paar minuten boeiend. Daarom een irrationeel cijfer voor  deze irrationele muziek:

CIJFER
π