Ze waren maar met zijn tweeën, maar de hoog opgestapelde geluidstorens op het Little Devil podium afgelopen vrijdag deden vooraf al vermoeden dat het geraas er niet minder om zou worden. Inderdaad bleek het Britse Pombagira met niet meer dan drums, gitaar en zang een immense en meeslepende klankbrij neer te kunnen zetten.

THE SHAKING SENSATIONS
Voordat dame en heer het podium betreden, krijgen we echter een sfeervolle inleiding van The Shaking Sensations uit Denemarken. Hoewel dit vijftal naast twee gitaristen en een enkele bassist maar liefst twee drummers in de gelederen blijkt te hebben, is het zeker niet zo dat deze vuurkracht wordt aangewend voor het produceren van oorverdovende herrie. Eerder gaat het dit postrock gezelschap in de beste tradities van het genre om het geleidelijk opbouwen van spanning door dynamische contrasten. Een dergelijke aanpak mondt uiteindelijk natuurlijk wel uit in heftige ontladingen, maar die klinken heel organisch en allerminst verwoestend. De overtuiging waarmee deze Denen hun muziek over het voetlicht brengen, weet zelfs een aantal luidruchtige Engelse kroegtijgers hoorbaar te charmeren. Een mooi naar binnen gekeerd begin van de avond.

POMBAGIRA
Met Pombagira betreden we vervolgens heel wat ruwer en onherbergzamer terrein. Blijkbaar is het tweetal tijdens de soundcheck teruggefloten vanwege een wat al te grote hoeveelheid decibels in de zaal, maar er blijven er gelukkig nog genoeg over voor de band om zijn punt te maken. Zeker de gitaar produceert een dreunend en grommend geluid dat je niet direct met het instrument associeert, en dat prima mengt met de grauwende zang van zijn bespeler. De vrouwelijke helft van het duo heeft vanwege het feit dat drums van nature al hard doorklinken een stuk minder versterking nodig, alhoewel ze in vergelijking met de immense auditieve modder die haar kompaan uitbraakt welhaast de zachtere kant van dit ensemble representeert. Geen muziek voor mensen met gevoelige oortjes dus, wat overigens nog niet betekent dat het een ongeordende kakofonie van geluid is. De opbouw van de stukken (of liever gezegd van het stuk, want het leeuwendeel van het optreden is gewijd aan één enkel monsternummer) is integendeel zonder meer doordacht en heel effectief, met een goede balans van lome neerslachtige en wilde passages. Het tiental mensen dat deze auditieve aanval tot het einde toe heeft meegemaakt, kan na afloop dan ook tevreden huiswaarts keren.