Onder de noemer 'Hotelgasten' heeft popjournalist Leon Verdonschot de afgelopen jaren al heel wat vermaarde artiesten ontvangen, waarbij opvalt dat hij een grote voorkeur aan de dag legt voor Nederlandstalige acts (zo ontving hij eerder o.a. Spinvis en Luc de Vos (Gorki)).

Guido Belcanto past goed in dit rijtje, maar is hier te lande waarschijnlijk nog niet zo bekend. In Vlaanderen is hij echter wereldberoemd, en vanavond laat hij zijn dat de Nederlanders al die jaren heel wat gemist hebben...

MONNIK EN LOSBOL
De avond valt, zoals altijd, uiteen in twee delen: in het eerste deel wordt Belcanto door Verdonschot uitgebreid aan de tand gevoeld, mede aan de hand van enkele kunstwerken die voor hem inspirerend hebben gewerkt, en in het tweede deel geeft hij een kort optreden.

Belcanto's pa blijkt een kroeg te hebben gerund, wat natuurlijk een mooie uitgangspositie voor een liederlijk leven is. Tegelijkertijd lijkt Guido opvallend bedachtzaam en verlegen (hij kijkt een groot deel van het interview naar de grond), is eerder een einzelgänger en 'voelt zich niet zo prettig in gezelschap'.

Maar juist deze neiging tot teruggetrokkenheid zou wel eens aan de basis kunnen liggen van zijn onconventionele leefwijze, waarbij hij zich verre houdt van het 'huisje-boompje-beestje'-ideaal dat door zovelen wordt nagestreefd.

Een van zijn favoriete boeken is dan ook 'The Picture of Dorian Gray' van Oscar Wilde, door hem opgevat als een pleidooi voor onbeperkte zelfontplooiing, zonder je ingeperkt te voelen door een heersende moraal, die het gros van de mensen aan zich weet te kluisteren.

Verder laat hij nog enkele scenes zien uit films van Charlie Chaplin ('Modern Times' en 'The Great Dictator'), die hij prijst om zijn scherpe blik op menselijke verhoudingen en zijn vermogen om op bedrieglijk eenvoudige wijze complexe problemen aan de orde te stellen, door ze op een komische manier in het belachelijke te trekken. 

PLASTIC ROZEN VERWELKEN NIET
Dat hij zelf ook niet gespeend is van gevoel voor humor, bewijst Belcanto in het tweede deel van deze avond. Eerder gaf hij al aan weinig te zien in het huwelijk, en als de liedjes die hij vanavond ten gehore brengt een representatieve uitsnede uit zijn oeuvre zijn, begrijp je wel waarom. De vrouw is bij Belcanto een bedrieglijk, verraderlijk wezen, wispelturig en onbetrouwbaar tot op het bot (het enige lied over een gelukkige relatie handelt over de betrekking tussen een sadistische madame en een masochistische postbode).

In minder kundige handen zou dat kunnen uitlopen op liedjes vol tranentrekkend zelfbeklag, maar door zijn wrange humor en bijtende spot houdt hij het fris - ondanks de 'zware' thematiek maken zijn pennevruchten je vooral heel erg aan het lachen (wanneer zijn beste vriend er met zijn vrouw vandoor gaat, mist hij die erg - zijn vriend dan, niet de vrouw).

Het valt goed te begrijpen dat Lucky Fonz (al eens eerder te gast bij Hotelgasten) voor hem een deal met label TopNotch in de wacht heeft gesleept - deze man verdient een groter publiek, zeker onder diegenen die een goede, humoristische tekst op waarde weten te schatten.

Hier in Tilburg zit dat overigens wel goed, de avond is volledig uitverkocht (hoewel de zaal wel overwegend oud en grijs is). Naar aanleiding van een van zijn nummers, 'Op het zeildoek van de botsauto's', waarin Guido te kennen geeft nog eens naast zijn oude idolen op het zeildoek te willen prijken, hebben enkele Tilburgse kunstenaars zelfs een schildering gemaakt die zijn wens in vervulling doet gaan.

Nu de rest van Nederland via TopNotch ook met zijn laatste wapenfeiten kennis kan maken, zou niets het succes van deze man in de weg mogen staan. En dan kan hij 'de pechstrook van het leven' hopelijk voorgoed achter zich laten.