Het is een zweterige, zwoele nazomeravond, de lucht is grijs en je onderbroek voelt klam aan. Een moerasachtige atmosfeer die zijn sporen nalaat op je gemoed - je geest vult zich met weinig vastomlijnde, mistige overpeinzingen. Je voelt je dus, zoals de Engelstaligen onder ons dat zo treffend uitdrukken, behoorlijk 'hazy' -en dat komt goed uit, wanneer je op weg bent naar een avondje psychedelische rock. De stemming zit er zo voor aanvang al goed in, zeker wanneer het in de 013 ook nog eens loeiheet blijkt te zijn.

NIGHT BEATS
Vervolgens is het aan dit drietal, tegenwoordig gevestigd in Seattle maar voor tweederde afkomstig uit Texas, om ons daadwerkelijk in hogere sferen te brengen. 'Beat', denk je dan, 'is dat niet die ietwat suffe jarenzestigmuziek, ten gehore gebracht door brave jongens die onwennig in hun keurige pak ingesnoerd zitten, 'the next big thing' in de tijd dat Philip Bloemendal nog de stem van Nederland was?' Zeker, dat is het, maar deze van oorsprong stijve Engelse trend heeft zich, na de grote plas te zijn overgestoken, in Amerika ontpopt tot de wildere en meer aansprekende garage rock, en in deze richting moet je bij deze jongens ook denken. De typerende beat is er nog steeds goed uit te halen, maar de manier waarop de langharige drummer zijn vellen te lijf gaat, is gelukkig niet zo ingetogen. De twee ranzige rockertjes die hij met zich heeft meegenomen laten zich ook niet onbetuigd, en eentje is zelfs zo opgetogen dat hij het niet kan laten tegen het einde van de set van het podium te wippen, waarbij hij bijna ten val lijkt te komen. Gelukkig gaat het nog net goed en kunnen we spreken van een geslaagde, enthousiaste opening van deze avond.     

THE BLACK ANGELS
De meeste mensen zijn vanavond echter gekomen voor deze Texaanse zwarte engelen, die zich bij de hoge zaaltemperatuur als visjes in het tropische water moeten voelen. Het geluid is bij dit vijftal (ik meende er in elk geval vanaf het overvolle balkon vijf te zien) wat voller en bedachtzamer, de drumster laat de velletjes van trommels en oren wat meer rust, en men neemt geregeld de tijd voor een lange psychedelische jam. Misschien ben ik geen echte liefhebber, maar zo halverwege de set betrap ik mijn gedachten erop dat ze nu en dan wat beginnen af te dwalen - geen onprettige sensatie, maar waarschijnlijk niet wat je beoogt als je je voor je publiek zo zit uit te sloven (al is men dan niet zo wild als het voorgaande drietal). Op een gegeven moment zijn er ook wat technische problemen, en de toegift laat daarna nogal op zich wachten, waarschijnlijk niet omdat men zoveel sterallures heeft, maar wel omdat men bij het licht van een klein zaklampje een kabeltje in het juiste gaatje moet pluggen (altijd een lastig karweitje). De aanwezigen tonen zich echter niet aflatend enthousiast en geduldig, wat spreekt voor de wijze waarop de band de toehoorders blijkbaar heeft weten te boeien. Na ons uitgebreid bedankt te hebben, speelt men dan nog twee nummers, waarvan met name het laatste behoorlijk knalt, zoals het hoort. 
Hierna is het dan jammergenoeg toch echt tijd om uit de tijdcapsule te stappen, het decor van zwarte en witte golfjes achter ons te laten en buiten te komen in de eenentwintigste-eeuwse realiteit, vol hekken en bewakingscamera's. Sommige filosofen proberen ons ervan te overtuigen dat de vrijheid zich in de loop van de geschiedenis langzaam maar zeker realiseert, maar soms heb je de indruk dat we het hoogtepunt wel achter de rug hebben. Hoe dit ook zij, je kunt altijd nog thuis met een koptelefoon op je hoofd en je ogen dicht naar een fijn plaatje luisteren. En als je op de werkjes van The Velvet Underground ondertussen wel een beetje bent uitgekeken, vormen The Black Angels een uitstekend alternatief.