Met acts als De Staat, Shaking Godspeed en Birth Of Joy is Nijmegen volgens sommigen uit aan het groeien tot de nieuwe rockstad van Nederland. Op het eerste gezicht een eigenaardige plek voor dit genre om tot bloei te komen (rock gedijt van oudsher beter in smerige industriesteden zoals Detroit en Eindhoven dan in historische universiteitscentra), maar afgaande op het puike concert van Automatic Sam afgelopen donderdag in Cul de Sac zit er misschien toch wel een kern van waarheid in die observatie.

Het wordt wellicht trouwens al wat minder onbegrijpelijk als je bedenkt dat de Gelderse stad de Achterhoek als achterland heeft. Dat is ook de plek waar Automatic Sam zijn wortels heeft en vanavond laat deze band in de kuil horen dat de boogie daar nog springlevend is. Met een strakke, ritmisch stuiterende gitaaraanval die ergens wel wat weg heeft van het oude werk van ZZ Top, geruggensteund door stevig gebas en uitzonderlijk energiek getrommel demonstreren de oosterlingen hoe authentieke rock gespeeld moet worden. De enthousiaste podiumpresentatie van met name frontman Pieter Holkenborg, wiens stem bij tijd en wijle krachtig uitbarst, doet de rest en zorgt voor een prima performance, die een enkele losse gek tot een boeiende dans beweegt.

In aanloop naar het uitkomen van eerste langspeler 'Texino' op 14 oktober (gepresenteerd in Nijmeegs muziekcafé Merleyn, waar we van Holkenborg allemaal naartoe moeten op straffe van een pak slaag door eerdergenoemde gek) speelt de groep vooral eigen materiaal, aangevuld met '1969' van The Stooges en 'Summertime Blues' in de loeiende Blue Cheer versie. Die beide covers zeggen veel over de inspiratiebronnen van Automatic Sam: de eerste ademt punk toen het nog geen punk heette, de tweede metal voor die term bestond. Teruggrijpen naar de basis kortom, een aanpak die allerminst hoeft uit te monden in belegen klinkend geneuzel, maar integendeel uitermate frisse en energieke resultaten kan hebben - iets wat deze band vandaag zeer overtuigend bewijst.