Het grote Incubatefestival is nog niet koud voorbij, of de eerste Incubated van het seizoen staat alweer voor de deur, deze keer bescheiden met twee bands. True Widow opent het bal op een meditatieve noot in Paradox, maar het daaropvolgende Male Bonding geeft het publiek alle gelegenheid om uit haar plaat te gaan...
TRUE WIDOW
Dit drietal uit Dallas, Texas, blijkt goed bekend te zijn met de hokjesgeest van de recensent. Om te voorkomen dat iedereen maar in het wilde weg zelf een term voor hun muziek gaat bedenken, hebben ze zelf het genre 'stonegaze' uitgevonden.
En dat is helemaal geen onaardige omschrijving - men combineert het lamgeslagen/meditatieve geluid van de shoegaze met een dosis loodzware stoner, aangevuld met een snufje doom (eigenlijk is het dus 'doomstonergaze'. of 'stonerdoomgaze' - we kunnen het toch niet laten).
Hierbij wordt het liedje echter niet uit het oog verloren, en ik zal niet de enige zijn die hier en daar moest denken aan de legendarische depressieve indieband Slint. Slechtere referenties zijn mogelijk en wat ze doen is zeker meeslepend, mits men bereid is mee te gaan in het nogal lome, depressieve begrafenissfeertje dat de band neerzet. Zeuren over de weinig swingende podiumpresentatie is dan uiteraard bepaald niet op zijn plaats: dat de bebaarde, bepette drummer een groot deel van de set zowat met zijn kin op zijn borst hangt, past juist prima bij wat deze band probeert over te brengen.
Degenen (voornamelijk bassisten) die vinden dat de bas er doorgaans bekaaid vanaf komt in de rockmuziek, konden nu ook opgelucht ademhalen. Het basgeluid is zo prominent aanwezig dat niet alleen de trommelvliezen ervan trillen. Niet de meest energieke opener misschien, deze band, maar afgaande op de vele traag meeknikkende hoofdjes in het publiek wel een die door velen op waarde geschat wordt.
MALE BONDING
Dat is allemaal leuk en aardig, maar sommige aanwezigen willen ook wel eens lekker kunnen zwaaien met de ledematen, en gelukkig biedt Male Bonding hen hier alle gelegenheid toe. Deze vier jochies op leeftijd uit het immer bruisende Londen zetten een spetterende set neer, en blijken zelf ook niet vies te zijn van een danspasje.
Hun noisy punkrock is, anders dan de vorige band, onmiskenbaar vrolijk en catchy, hoeveel feedback-herrie ze er ook overheen gooien. Eigenlijk klinken ze meer Amerikaans dan Engels, deze band, ze maken het soort van punkrock dat mij om een of andere reden onwillekeurig aan 'Happy Days' en dergelijke doet denken ('jongens waren we') - een sfeer die zeker door de jeugdige bezoekers goed wordt opgepakt, en voor het podium ontstaat al gauw een gedrang van belang.
Hoe het ook zij, The Guardian schijnt erg tevreden over ze te zijn, en, wat belangrijker is, het Incubatepubliek ook. Dus, op het gevaar af saai te worden, kunnen we niet anders concluderen dan dat dit wederom een geslaagde editie van Incubated was. Op naar de volgende!