Bij binnenkomst in de Kleine Zaal lijkt het wel of we worden warm gemaakt voor een Mundial-concert - dergelijke etnische klanken horen we - helaas - niet vaak in de 013. Op het programma staan echter de oude punkers van The Ex, die in de loop der jaren heel wat etnische invloeden in hun muziek verwerkt hebben. Het tweede dat opvalt, is dat de zaal vlak voor aanvang zo goed als uitgestorven is. Zou de muziek van deze Nederlandse topact na al die jaren nog niet tot onder de grote rivieren zijn doorgedrongen?
CACTUS TRUCK
Gelukkig druppelt de zaal bij de eerste klanken van Cactus Truck toch behoorlijk vol, zodat deze energieke jonge honden hun free-jazz-impro voor een redelijk gehoor over het voetlicht kunnen brengen.
Je zou ze 'local heroes' kunnen noemen, want zowel Onno Govaert (broer van) als Jasper Stadhouders (eveneens broer van) komen oorspronkelijk uit Tilburg, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze al vele jaren vanuit Amsterdam opereren.
De echte blikvanger van dit trio is echter de oeramerikaanse saxofonist John Dikeman, kersverse Young Vip, en vanavond laat hij horen (en zien) die titel dubbel en dwars te verdienen. Niet alleen omdat hij zijn instrument op voorbeeldige wijze weet te mishandelen, maar ook omdat hij tegelijkertijd kans ziet zijn lichaam wild op en neer te zwaaien - en laten we eerlijk zijn, het oog wil ook wat.
Vergeleken bij dat geweld ogen de geboren Tilburgertjes wat timide, maar de geluiden die ze voortbrengen getuigen ervan dat ook bij hen de goede wil wel aanwezig is. Men is er in elk geval niet vies van het instrument op onconventionele wijze te benaderen: we hebben de exclusieve verering van de arbeidersklasse door een bepaald slag communisten nooit goed begrepen, maar zo'n schroevendraaiertje tussen de snaren, dat doet toch wonderen voor de klank. Al met al een prima optreden, aldus onze zwaar aangeschoten fotograaf, en daar kunnen we alleen maar mee instemmen.
THE EX
Maar dan: The Ex. Deze band was al actief voor uw nederige schrijver geboren was, dus we hebben helaas geen kans gezien ze vanaf het begin te volgen.
Toch menen we in de laatste jaren een kleine verschuiving in het geluid waar te nemen - het ritmisch-percussieve, snijdend-afgemeten gitaargeluid was er natuurlijk altijd al, evenals het typische 'African-marchingband' drumgeluid met een glansrol voor de koebel, maar het repetitieve trance-aspect in de muziek lijkt de laatste jaren meer op de voorgrond te treden, waarschijnlijk mede onder invloed van Afrikaanse bands zoals het Congolese Konono no1.
Het duimpianogeluid van deze donkere Afrikanen wordt hier en daar zelfs perfect geïmiteerd door nieuwste aanwinst Arnold de Boer. Hoe dit ook zij, The Ex staat al vanaf haar begindagen garant voor een feestje (mits het publiek daarvoor in de stemming is natuurlijk) en men weet zelfs hier in Tilburg zowaar hier en daar iemand aan het dansen te krijgen (met name de leden van de voorafgaande band laten zich niet onbetuigd).
Een fijn enthousiasmerend optreden door een stel muzikanten dat voor een deel de pensioengerechtigde leeftijd met rasse schreden aan het naderen zal zijn, maar we zien maar weer eens dat dit het vermogen een fijn feestje te bouwen helemaal niet hoeft aan te tasten. Oude gewoonten als kraken en The Ex houden altijd stand.