Na het vorige seizoen veel geestverwante artiesten een podium te hebben gegeven, betraden Zwarte Vleugels Niels Duffhuës en Nick J. Swarth afgelopen zaterdag zelf de planken van Paradox. De eerste voor een reeks inleidende improvisaties op gitaren en Indiaas harmonium, de tweede om samen met gitarist Frank Crijns en drumster Maartje 'Marzj' Simons debuutelpee Snake Nation Cropduster van Betonfraktion aan het publiek voor te stellen. Het werd een heftig avondje.

NIELS DUFFHUËS
Na een kort voorwoord van Swarth opent tweede vleugel Duffhuës het donkere feest met een felle, ongepolijste improvisatieset waarin hij vlot wisselt tussen ruwe akkoorden op akoestische en elektrische gitaar en bezwerende tonen op Indiaas harmonium (een accordeonachtig instrument dat naast korte noten een continue drone kan produceren). Verder geholpen door wat elementair elektronisch manipulatiemateriaal slaagt hij erin een duistere introspectieve sfeer te creëren. Daaraan komt uiteindelijk een nogal abrupt einde, maar dat is wellicht inherent aan Duffhuës' fragmentarische stijl van improviseren. Een stemmige start van de avond.

BETONFRAKTION
De hoofdschotel van deze Zwarte Vleugels editie is natuurlijk echter de LP presentatie van Betonfraktion. Hoe goed het instrumentale tandem van dit 'raggen-en-rennen'-trio op elkaar is ingespeeld, wordt meteen gedemonstreerd door een inleidend hard en strak staccato duet tussen Crijns en Marzj. Daarop betreedt de immer ontregelende Swarth het podium om deze onheilige drieëenheid te completeren. In tegenstelling tot eerdere concerten is hij niet met een elektronicakastje in de weer, waardoor hij alle vrijheid heeft om over en voor het podium rond te stuiteren terwijl hij dadaïstische tekstcollages over het verlossende bloed van Je Zus en de Internationale declameert. Net als de drumster heeft hij zich voor de gelegenheid gestoken in een kek zwart bandshirt dat de directe aanpak van het drietal treffend illustreert (de opdruk lijkt op afstand op een kat met een hele dikke staart, maar nadere inspectie leert dat het iets geheel anders is). 

Nadat deze actiefractie in hoog tempo zijn bescheiden, maar zeer effectieve lading compacte muzikale splinterbommen richting publiek heeft gegooid, besluit men na enig aandringen van enkele aanwezigen met een geïmproviseerd stuk waarin rondzwervende bekkens en andere beschikbare troep een prominente rol vervullen. Een toepasselijk slot voor een groep die graag het vuil van de straten in haar krakende geluidsmix weerspiegelt. Na afloop kan de liefhebber meteen een brokje van deze compromisloze ragrock mee naar huis nemen: voer voor grootstedelijke gootbewoners.