Even leek het een mannenavond te gaan worden in de kleine zaal van 013. Aan het begin van de avond was er amper een vrouw te spotten. Later trok dit nog wel bij, maar de mannen zagen het al voor zich. Een veel te grote pick-up, eindeloos asfalt en eten van het land. Want zo’n avond werd het. Voor het zover is opent Stephen Simmons de avond. Allereerst meldt hij dat hij in niet al te zachte aanraking is gekomen met een trap de avond ervoor. Dus mocht hij pijnlijk kijken, dan ligt het niet aan ons. Dat is alvast goed om te weten. Het optreden zelf lijkt er wel door beïnvloed. Het begin is sterk, met twee goede nummers, maar al snel zakt het wat in en lijkt het inderdaad alsof Simmons niet helemaal voluit kan spelen. Hij heeft er zeker de rauwe stem voor, maar laat het vanavond niet merken. Israel Nash Gripka dan. Ruim een maand geleden stonden de heren al in Tilburg. Bij Sounds gaven zij toen een instore optreden wat naar meer smaakte. Vanavond loopt de kleine zaal uiteindelijk redelijk vol. Het thema van de avond lijkt oranje te worden. De kleur van wortels, genetisch gemanipuleerd in Nederland omdat oranje onze nationale kleur is. Israel Nash Gripka heeft er zin in en dat is te merken. Zowel met band als solo (halverwege de set) blijft de zaal muisstil. En dat zegt wat tegenwoordig. De heren zijn nog jong en het enige verwijt dat je ze kunt maken is dat het soms wat braaf oogt. Juist door alle vergelijkingen die worden gemaakt (Ryan Adams, Neil Young, Mick Jagger, John Fogerty) en de invloeden uit Missouri (geboortestaat) en New York (woonplaats) kun je concluderen dat Israel Nash Gripka vooral heel erg zichzelf gebleven. De meerstemmigheid komt goed uit de verf, de nummers slaan aan en het nieuwe album ‘Barn Doors and Concrete Floors’ hoeft zeker niet onder te doen voor ‘New York Town’. Aan het eind van de avond is, naast de kleur van wortels, vooral één ding duidelijk: een band als deze verdient meer publiek.