De aftrap wordt dit jaar verricht door Fruit of the Original Sin, in platenzaak Sounds.De Nijmeegse band speelt vandaag semi-akoestisch en wordt bekeken door zo’n 25 toeschouwers. Tijdens het optreden komen de nummers op deze manier zeker over. Toch is er een verlangen in de band om harder te spelen. Mensen weg te blazen. Dat lukt vanavond niet, maar wat hadden ze dat graag gedaan. (RM)

Iets verderop bij Solidd staat de Utrechtse singer-/songwriter Marijn. Marijn staat in de Tilburgse kledingwinkel vrij voorin de winkel en de deur naar buiten staat open. Winkelend publiek is er binnen niet meer en er ontstaat een mooi contrast tussen de zachte, breekbare liedjes in een stille winkel en het verkeer wat buiten voorbij komt. Tussen de liedjes door volgt een korte uitleg over zijn teksten en bedoelingen, meestal gevolgd door een dankbare glimlach voor het aandachtig luisteren. En zo ontstaat er op een plaats waar je het niet verwacht al vroeg op de avond één van de betere optredens. (RM)

Zangeres Katía zal wat ongelukkiger zijn met haar locatie. Café Bolle zit vol met eters die gezellig de dag doornemen. Hierdoor wordt het optreden als snel achtergrondmuziek met slechts een handjevol mensen dat daadwerkelijk aandacht besteedt aan de artiest. Katía heeft een zachte stem wat voor haar liedjes prima is. Tussendoor verstaat niemand helaas meer wat ze te vertellen heeft. (RM)

In Extase speelt All Missing Pieces, een zelfbenoemd ‘rock ’n rollbandje’, bestaande uit Camiel (18), Wrister (16) en Quinten Meiresonne (14)’. Drie broertjes, maar vooral drie schattige schooljongetjes met babyfaces die elkaar knuffelen voor ze beginnen met spelen, niet erg ‘rock ’n roll’ natuurlijk. Frontman Camiel doet nog het meest zijn best voor een beetje testosteron te zorgen met zijn duidelijk zichtbare tatoeage en –tamelijk overdreven- podiumspasmen. De ‘moves like Jagger’, zo u wilt. Maar uiterlijk is niet het belangrijkste in de muziek, hoewel de groep het ongetwijfeld niet verkeerd doet bij vrouwelijke leeftijdgenoten. Tussen het gekibbel met de geluidsman door, is goed te horen dat de jongens muzikaal hebben bijgeleerd sinds hun simplistische puberpunksingles ‘I Want You To Know’ en ‘Busdriver’. Hier en daar klinkt duidelijk een Arctic Monkeys-achtige sound door, maar Camiel valt helaas geregeld in de valkuil der imitatie. Wat goed is komt snel, maar misschien is All Missing Pieces meer als een wijn die nog even moet rijpen alvorens ze op haar best is. (FV)

Het Bredase New Pokerface speelt in Café Extase punkrock met veel laagjes. Als na het eerste nummer het geluid van de gitaar omhoog wordt gedraaid, kan het publiek dat ook horen. Toch komen de nummers daarna nog steeds niet zo goed uit de verf als op plaat. Door de zang te verdelen over drie man, is het geheel een beetje rommelig. De band mist een frontman, een smoel. Tel daarbij op dat het tempo vanavond niet erg hoog lag en is het resultaat niet zo stevig als gehoopt. (TC)

Met een staande banner maakt Capeman duidelijk dat de band Serious Talent is bij 3FM. Dat we het niet vergeten. Voor een redelijk volle kroeg brengen de heren goed verzorgde rocknummers met een vleugje electronica. Qua geluid en uitstraling doet de band een beetje aan Moke denken, maar dan dansbaarder. Capeman kleurt netjes binnen de lijnen van een rocknummer, maar blijft daardoor in de middelmaat hangen. Het zou natuurlijk flauw zijn om te zeggen dat ze hun Serious Talent-status daarmee eer aan doen. Pas bij de onverwachte toegift op het einde, laat de band horen dat er ook pit in zit en kan er zelfs een heuse gitaarsolo af. Het Bolle-publiek is dan al grotendeels afgehaakt: dit was meer rock dan ze konden hebben. (TC)

De organisatie van dit vrolijke festijn noemt Amarins & Le Gatte Negre het gipsy folk pop met een theatrale twist. Je zou het echter ook kunnen omschrijven als drie malle meiden met microfoons en geassorteerde instrumenten, begeleid door een tweekoppige mannelijke ritmesectie. Op de onwaarschijnlijke locatie van keurig (eet)café De Spaarbank geeft dit opgewekte groepje een navenant ongebruikelijke performance, die de zinnen verzet naar oudere en warmere tijden en streken. Gewapend met onder andere (speelgoed)accordeons, fluitjes, gitaren in diverse grootten en vooral hun eigen stemmen, brengen de dames ondersteund door de heren eigenzinnige oden aan uiteenlopende figuren als David Hasselhoff (via een bewerking van het Knight Rider deuntje), Manu Chao en een oude zeebonk die naar eigen zeggen een verre voorouder is. Het merendeels toevallig aanwezige publiek ziet het aparte schouwspel met vrolijke verbazing aan. Duidelijk een buitenbeentje in de programmering vanavond kortom, maar daarom niet minder leuk. (WdW)

Voor wie nog niet genoeg gerockt heeft deze avond, biedt 013 rond half twaalf het kakelverse garagetrio Mozes And The Firstborn aan. Bijeengeraapt uit Antwerpen en Eindhoven vormt dit drietal reeds na zeven maanden een opvallend soepel lopende machine, die zowel wat instrumentatie als uitvoering betreft duidelijk volgens het ‘minder is meer’ principe werkt. Sterk gestroomlijnde muziek dus, in lijn met nieuwe millenniumbands als The Strokes en The Hives. De kenmerkend afgemeten uitvoering wordt verlevendigd door het enthousiasme van de muzikanten, met name de drummer, die zoals wel vaker het geval is bij dit soort compacte rockbands een buitengewoon gepassioneerde beweeglijkheid aan de dag legt. Een belofte voor de toekomst. (WdW)

Achter de mysterieuze naam Bebe Fang gaan normaal gesproken twee personen schuil, Berber Visser en Keimpe Koldijk. De laatste is deze avond blijkbaar verhinderd, want mevrouw mag moederziel alleen het spits afbijten in Paradox. Ondanks de minimale toetsenbegeleiding weet ze toch een indrukwekkende performance neer te zetten, en dat kunnen we volledig op het conto van haar indringende, spookachtige stemgeluid schrijven. Alsof Dolly Parton verdwaald is geraakt op een David Lynch set. Door haar eigen stem te loopen en daar weer overheen te zingen, creëert ze een gelaagd geluid dat de hele ruimte vult en het publiek muisstil krijgt. Knap, om zoiets met zo weinig middelen voor elkaar te krijgen. Helaas te intens en breekbaar om voor een breed publiek aantrekkelijk te zijn, maar wij zouden in de toekomst graag meer van deze dame horen. (MdW)

In het programmaboekje wordt traumahelikopter verward met een andere groep en aangekondigd als een ‘elektronische dance&breakbeat geörienteerde live-act’ - om dit recht te zetten geven deze drie jonge gastjes aan het begin van hun optreden te kennen uit Groningen te komen en ‘gewoon rock-‘n-roll’ te maken. Kijk, dat is handig, zo’n band die haar eigen muziek omschrijft, dan hoeven wij daar verder ook geen woorden meer aan vuil te maken. Wel kunnen we vermelden dat ze met de aanwezigen een prima feestje weten te bouwen. Verder nog iets opvallends? Jazeker - de drummer zit niet, maar staat achter zijn drumkit. Gelukkig hoeft hij bij het drummen geen gebruik te maken van zijn voeten, anders zou het verdacht veel op een sportschool-workout gaan lijken. (MdW)

Dirty Beaches, de enige buitenlandse act van deze avond, komt uit Canada, hoewel de frontman een Aziatische (Taiwanese) achtergrond heeft.  Ze mogen afsluiten in Paradox in het kader van Incubated, en zoals het een goede afsluiter betaamt laten ze niet alleen even op zich wachten, maar zetten ze ook het beste optreden van de avond neer. Voor vandaag heeft meneer een saxofonist meegenomen, een verlegen mens die zichzelf verschuilt achter halflange haren, hoofddeksel en donkere zonnebril. Het galmende gitaarspel, het gekwelde stemgeluid en de desolate saxofoonklanken roepen samen het beeld op van een verlaten stadslandschap - het gebabbel van sommige aanwezigen op de achtgrond suggereert het wezenloze geklets van de verloren zielen die in deze verlatenheid ronddolen, en past op een bepaalde manier dus goed in het geheel, als je het wilt horen. Een prima act die ook enthousiast publiek van buiten de stadsgrenzen heeft getrokken. Na een kleine toegift houdt onze veelgeplaagde stadsnomade het voor gezien, en kunnen we allen met een tevreden gevoel de nacht in. (MdW)

In theater De NWE Vorst blijft het bij de eerste nummers van Bart van der Lee erg leeg. Opvallend, want de zanger heeft goede nummers en een mooie zware stem. Zijn manier van zingen doet denken aan de solonummers van Eddie Vedder. Terwijl het langzaam voller wordt in De NWE Vorst, wordt het ook wat rumoeriger. Toch een Popronde kwaaltje helaas. De nummers zijn niet allemaal even sterk, maar toch laat Van der Lee zien een prima zanger te zijn die mooie nummers kan maken. (RM)

Door technische problemen met de monitor en een kabel, begint Gerhardt ruim een half uur later aan zijn optreden in Bolle. Maar als het 3fm Serious Talent eenmaal van start gaat, wordt het wachten beloond. Zijn af en toe Thom Yorke-esque falset past prima op de kabbelende begeleiding van de, Gerhardt zelf niet meegerekend, vierkoppige band. Het derde nummer is heerlijk voortschrijdend duister à la ‘Riders On The Storm’ en past misschien nog het best op een lege, onverlichte snelweg midden in de nacht. Dat laatste geldt overigens voor, hoewel lang niet allemaal even duister, meer nummers uit de set. Spanningsbreker is de veel te lange, gesproken sample die nogal uit de lucht komt vallen, voorafgaand aan een folkpop-achtige compositie. Daarna zakt het een beetje in en de sfeer in Bolle blijft, net als over de gehele Popronde, tamelijk lauw. Gerhardt zegt het de volgende ochtend op twitter zelf al: “Gisteren in Tilburg bleek hem niet te zijn.” Volgende keer beter. (FV)

In Stoffel is het tijd voor Port of Call. Het is druk in het café, maar het aantal mensen wat hier echt komt luisteren naar de zanger is in verhouding groter dan op de andere locaties. Toch is het ook hier rumoerig tijdens de avond. De nummers zijn luid en sterk genoeg om gehoord te worden, maar de teksten tussendoor vallen soms wat weg. Uiteindelijk viert de zanger zijn overwinning: een vriendelijk doch dringend verzoek om tijdens het laatste nummer, waarbij hij zichzelf begeleidt op ukelele, stil te zijn wordt door het hele café opgevolgd. En zo komt het mooiste moment aan het eind: kippenvel in een stil Stoffel. Het wachten is op de cd, die uitkomt in januari. (RM)

N.B. De optredens in de Paradox kwamen tot stand door Popronde en Incubated. Derhalve stond Dirty Beaches los van het Popronde programma maar nemen we het voor de volledigheid van het verslag wel mee.