Een kale man in een baggy trainingspak met gouden kettingen om zijn nek, geflankeerd door twee langharige mannen met bandshirts aan en elektrisch versterkte bas en gitaar in hun handen. Aux Raus combineert al zeven jaar gabberhouse met hardcore-punk, maar gooit na een afscheidstournee het hakbijltje erbij neer.

Aux Raus zou Aux Raus echter niet zijn, als dat niet met een hoop gestamp, gerochel, gemosh en gemoon gepaard zou gaan. Vrijdagavond werd de Kleine Zaal van 013 zwaar getroffen door de Amsterdamse wervelstorm.
 
CHAGALL (+BRONSTIBOCK)
De Amsterdamse singer/songwriter Chagall opent vanavond. Een singer/songwriter in het voorprogramma van een knallende act als Aux Raus klinkt wellicht vreemd, maar in deze dekt de term de lading dan ook niet helemaal.

Samen met de heren van Bronstibock verdubstepiseerde Chagall onlangs namelijk haar nummers en dat kwam haar op de nodige aandacht te staan. Zo is de blonde schone bijvoorbeeld inmiddels 3FM Serious Talent.
 
Dansbaar? Zeker. Catchy? Ook. Toch speelt Chagall vanavond een verloren wedstrijd. Deze Hollandse ‘Rihanna of dubstep’ is namelijk niet het kopje thee dat de gemiddelde Aux Raus-liefhebber graag drinkt. Dat Bronstibock nog een setje draait als Chagall van het podium is verdwenen, mag eveneens niet baten. De opwarmers krijgen de zaal niet boven kamertemperatuur.
 
AUX RAUS
Frontman Bastiaan Bosma opende donderdag een expositie met pentekeningen in de galerie van zijn vriendin. Van de burgerlijkheid die daar op het eerste oog van afdruipt, is gelukkig geen seconde wat te merken.

Vanaf minuut één ramt hij haast non-stop met zijn vuist op zijn voorhoofd, trekt regelmatig zijn broek naar beneden, stopt de microfoon meermaals tussen zijn billen (of laat die in de onderbroek van een fan bungelen om hem daarna af te lebberen) en swaffelt zelfs vol enthousiasme de camera van onze eigen 3VOOR12/Tilburg-fotografe Susanne Maathuis.
 
Bosma lijkt zowaar nog meer dan zijn publiek – dat met name voor het podium behoorlijk stevig losgaat – te genieten van  hits als ‘Fall’ en ‘This Is How This Works’, hoewel hijzelf anders beweert. “Fantastisch dat jullie met zoveel gekomen zijn! 11,50 euro, dat had ik er niet voor over gehad om ons te zien”, roept hij tussen de vlagen van complete verstandsverbijstering door.

In de nadagen van zijn Aux Raus-carrière introduceert Bosma bovendien een nieuw fenomeen: de ‘moshonaise’. Want hoewel hij zelf het publiek oproept de ‘polonaise’ door de zaal te laten gaan, is die uiteindelijk net een graadje ruwer dan bij een doorsnee Deurzakkers-concert.
 
De podiumgeilheid van met name Bosma is niet te stuiten en over interactie met het publiek hoeft al helemaal niemand te klagen. Aux Raus is ruwer dan ruw, maar het wordt nooit vervelend.

Zelfs als de gillende neo-gabber een fanatieke fan een flinke bierdouche geeft, biedt hij hem daarna keurig wat van zijn eigen bier aan. Het is gemoedelijkheid op een volledig nieuw niveau.
 
Muzikaal gezien – want ja, de heren maken ook muziek – is Aux Raus niet meer dan een backingtrack met beukende beats en wat bas- en gitaargejank eroverheen, de vaak onverstaanbaar schreeuwende Bosma daargelaten. Maar niemand die erom maalt, want het publiek in 013 wordt professioneel volledig naar de tering geholpen, precies hetgene waarvoor ze gekomen is.
 
Het hoogtepunt ligt, zoals het hoort, aan het eind. Het publiek wordt het podium opgevraagd en dat reageert gretig op de oproep van de inmiddels al geruime tijd shirtloze Bosma. Onder de snoeiharde begeleiding van nog maar een keer ‘Fall’ moshen en rammen fans en band er vrolijk op los. Daarna draagt beuk-baron Bosma zijn onderdanen op één voor één te stagediven.
 
Als het stof is opgetrokken, stinkt de zaal ontzettend naar bier, zweet en andere penetrante,  organische luchtjes. Dat de hoofdact uiteindelijk maar iets meer dan een uur heeft gespeeld, deert niemand, want het feest is met dank aan de zaal-DJ nog even doorgegaan. Bovendien had men het zonder speciale hulpmiddelen onmogelijk langer in dit tempo uitgehouden.
 
Aux Raus neemt afscheid van Tilburg met een knal van apocalyptische proporties. Voor wie het podiumbeest Bosma nog eens van dichtbij wil meemaken, is het hopen dat Coevorduh (het nieuwe project van Bosma met De Jeugd Van Tegenwoordig-man Vjeze Fur) maar snel naar de textielstad moge komen.