Volledig in zwarte pakken gehuld – ontworpen door wereldberoemd ontwerper Karl Lagerfeld – deden de heren woensdagavond de Tilburgse schouwburg aan voor hun theatertour. Dat hun kleding bij de tour past verraadt de naam ervan al: Till Death Do Us Part. Niet gek dus dat de dood en het leven een centrale rol vervullen in deze audiovisuele show.

Wat opvalt bij het plaatsnemen in de fluweelrode theaterstoelen is dat de zaal niet uitverkocht is. Een kleine tweederde van de zaal is gevuld. Deze band, die eerder al op grote festivals (Lowlands, Pinkpop) heeft opgetreden en het podium met het Metropole Orkest en Amy MacDonald mocht delen, kijkt deze avond tegen een halfvolle zaal aan. En de aanwezigen trekken het leeftijdsniveau ook behoorlijk omhoog, waardoor te hopen valt dat Moke er energie uit kan halen.

De show is anders dan we gewend zijn van de Amsterdammers: in plaats van opzwepende rocksongs, starten ze met rustige nummers. Dit past erg bij de thema’s leven en dood en wordt versterkt door de videobeelden die achter de heren worden geprojecteerd. Frappant is dat de groep geen warm onthaal krijgt van de zaal middels applaus. Het duurt zelfs tot na het derde nummer dat de handjes voor de eerste keer op elkaar gaan – eerst wat twijfelachtig, daarna kort en snel uitstervend.

Dit kan ook aan de band zelf liggen. Ze rijgen de nummers aan elkaar doordat ofwel drummer Rob Klerkx ofwel toetsenist Eddy Steeneken niet stopt met spelen. Toch is er in de momenten dat een van beiden doorspeelt genoeg ruimte om even de handjes te laten wapperen en wat geluid te maken.

De band zelf is evenals hun maatpakken zeer strak: nergens konden de mannen worden betrapt op een muzikaal foutje. Ook niet wanneer er een cover wordt gespeeld. Zo gaat The Drugs Don’t Work van The Verve over in Bruce Springsteen's Streets Of Philadelphia en later wordt One Of Us van Joan Osborne gespeeld.

Na de pauze gaat het tempo omhoog en wordt het geheel wat ruiger. Toch is dit voor het Tilburgse publiek nog geen aanleiding om daarin mee te gaan. Misschien drie man knikken mee op de maat van de muziek en het applaus is nog steeds mondjesmaat. En dat terwijl zanger Felix Maginn zelfs met een stuk poëzie op de proppen komt wat eindigt in muziek.

De band is erg strak, wat minpuntjes uitgezonderd. Zo gebruikt Klerkx een akoestisch en een digitaal drumstel. Dat laatste komt in vergelijking heel erg 'uit een doosje' waardoor het een stukje authenticiteit mist. Ook weoden de gitaarpartijen van gitarist Phil Tilli en bassist Marcin Felis soms overstemd door de belachelijk zuivere zang van Maginn en het drum- en toetsenwerk.

Pas na het laatste nummer leeft het publiek op met een staande ovatie, maar druipt even snel weer af. Het moge duidelijk zijn: Moke heeft een verbazingwekkende set in de theaters, verdient een ander publiek: enthousiast(er) en met meer energie in een uitverkochte zaal.