In 2008 lieten Clinton en entourage al overtuigend blijken nog lang niet uitgespeeld te zijn. Afgelopen vrijdag keerde het bonte ensemble terug in 013 om met een urenlange set wederom zeer overtuigend zijn grootheid te demonstreren. Funk, rock, soul, jazz, hiphop en alles daartussenin passeerden met soepele tred de revue in één van de meest memorabele audiovisuele spektakels van het jaar.

De zaal is niet bepaald overvol rond de geplande aanvangstijd van half negen, en funklegende Clinton plus vrienden laten ook nog even op zich wachten, maar wanneer de groep na enige vertraging het hoofdpodium betreedt, is dat alles meteen vergeten. De uiterst divers uitgedoste troep grijpt spoorslags de aandacht met een meeslepende groove die het publiek onmiddellijk in de ban krijgt, om het de volgende uren niet meer los te laten. Naast de continue en effectieve aansporingen tot participatie heeft dat alles te maken met de enorme variëteit in de performance van deze veelkleurige bende, waarin gastmuzikanten en performers af en aan lopen en alle mogelijke genres aangestipt worden.

Het buitengewoon bonte geluidstapijt wordt onder meer gecreëerd door het vloeiend verwerken van fragmenten van nummers van andere artiesten als rockgrootheid Frank Zappa ('I'm The Slime'), jazzlegende Miles Davis ('Freedom Jazz Dance') en hiphoppionier De La Soul ('Me, Myself And I') in gigantische jams. Ook het eigen werk kent echter al een bizarre diversiteit, zoals het sterke contrast tussen eigengereide funkkrakers 'One Nation Under A Groove' en 'Free Your Mind (And Your Ass Will Follow') en het lyrische 'Maggot Brain' prima illustreert. Gitarist Eddie Hazel mag dan al lang dood zijn, de huidige Parliament Funkadelic sologitarist weet zijn geest in dat laatste stuk feilloos op te roepen.

De muziek vormt echter niet het hele verhaal in een George Clinton show: afwisselend lichtgebruik en vreemde kostuums, aangevuld met een enkele extravagante performance zijn ook onontbeerlijk. Zo treffen we vandaag een dame in verknipt verpleegsteruniform op rolschaatsen aan, naast een lenige gast in pluizig wit die prima op zijn handen blijkt te kunnen lopen en graag in het rond draait op een geluidsbox. Een paar meiden uit het publiek krijgen ook ruim gelegenheid om met hem op het podium in het rond te dansen, iets wat de heren helaas ontzegd wordt - hoewel die dan wel weer kunnen genieten van gastzangeres Mary Griffin, die overigens een zodanig indrukwekkende R&B strot opzet dat je het wel uit je hoofd laat bij haar in de buurt te komen.

Hoe strak deze voortdurend van samenstelling wisselende groep ondanks alle schijnbare vrolijke chaos blijft, blijkt nog maar eens als enige bandleden na het denderende slot van het twee-en-een-half uur durende concert nog even de instrumenten opnemen voor een stevige toegift. Ondanks het feit dat men al een behoorlijke tijd aan het werk is, persen de muzikanten er nog heel wat sterke solo's uit, om uiteindelijk exact op hetzelfde moment te stoppen. Daarmee komt één van de meest veelzijdige en simpelweg beste optredens van het jaar dan toch tot een definitief einde. We zien nu al reikhalzend uit naar het volgende George Clinton feest.