Het death metal genre kende de laatste jaren de nodige macabere wederopstandingen en het achtste Neurotic Deathfest maakte daar dankbaar gebruik van. Herrezen bands Atheist, Obituary en Autopsy zorgden in combinatie met oudgedienden als At The Gates, Master en Necrophagia voor een prettig ranzige old school sfeer.

INCANTATION
Deze US-death metal veteranen hebben de eer het festival te mogen openen op de Main Stage. Als je ze vergelijkt met een aantal klassieke acts die deze editie acte de présence mogen geven,  is hun metal bijna modern te noemen, maar ze maken al jaren hetzelfde type muziek en de frontman hamert er dan ook op dat ze echt wel ‘old-school’  zijn.  Onheilszwangere technische death is wat je van deze lieden mag verwachten, en dat is ook wat ze leveren. Het is altijd moeilijk het publiek zo vroeg in de middag al in beweging te krijgen, maar gelukkig is men wel in vrij groten getale komen opdraven, dus het is al gezellig druk. Het geluid is, zeker aan het begin van de set, wat rommelig – een euvel dat we nog wel vaker zullen tegenkomen de komende twee dagen, zeker in de grote zaal – maar hun duistere songs kunnen dat wel hebben. Rook en belichting maken het donkere sfeertje compleet. Een stemmige opener van het festival. (MdW)

AEON
In het Midi Theater wordt het bal deze vrijdag op passend harde en technische noot geopend door het Zweedse Aeon. Met druk en ‘swingend’ geklepper op de drums, veel tempowisselingen, sterke gitaarsolo’s en een zanger die zowel uitmunt in laag grunten als in hoog krijsen, zorgt dit vijftal voor een goede start van de dag. Liefhebbers van lomp old school geweld zullen de muziek misschien wat aan de complexe kant vinden, maar dat doet in dit geval zeker niet af aan de bruutheid ervan. (WdW)

WORMED
Dat je ook binnen het extreme genre van de technische deathmetal een overtreffende trap hebt, bewijst het Spaanse Wormed. Oorspronkelijk zouden ze alleen morgen in de Kleine Zaal spelen, maar door wat line-upwijzigingen als gevolg van het tornadoleed in Amerika mogen ze nu ook vandaag optreden, op het hoofdpodium nog wel, na Incantation. En dat is ze gegund. Ze hebben al jaren geen nieuwe plaat meer uitgebracht, maar nieuw werk zit in de pijplijn en als dat net zo goed is als hun uit 2003 stammende werkje ‘Planispherium’, waar alles op wijst, was dat het wachten meer dan waard. Qua technisch vernuft en extremiteit wordt deze band door geen enkele andere act op de bill overtroffen. De sci-fi-intro’s tussen de nummers zijn soms wat aan de lange kant, maar misschien heeft de band die gewoon nodig om een beetje op adem te komen. Warm aanbevolen voor Meshuggah-fans die niet vies zijn van een eerlijke varkensgrunt. (MdW)

CENTURIAN
En meteen na het wegsterven van de klanken van Wormed mag het vaderlandse Centurian aantreden in de Kleine Zaal. Deze rijzige mannen tappen uit een heel wat aardser vaatje - niks geen zweverig gedoe hier, maar wel een bruut en heersend optreden. Prijsnummer is zonder twijfel ‘Hail Caligula’, vernoemd naar de  doorgedraaide Romeinse keizer die leefde in het begin van onze jaartelling.  Zijn bijnaam (‘soldatenlaarsje’) had hij te danken aan het feit dat hij reeds op jonge leeftijd met zijn vader mee op veldtocht mocht. En zagen wij hier backstage ook niet een kleine bebrilde jongen bewonderend naar de verrichtingen van papa staan kijken? Zo vader zo zoon. (MdW)

BLOOD RED THRONE
De Noren van Blood Red Throne zijn natuurlijk geen onbekenden op dit festival. Zanger Vald heeft zijn met bloed besmeurde hemdje dit keer weliswaar thuis gelaten (misschien in de was?), maar de vertrouwde spikes zijn er wel en met zijn podiumpresentatie zit het als altijd wel goed. De heren, die het deze keer al zonder vaste gitarist moeten stellen, hebben vandaag helaas ook wat pech met het geluid in Midi: eerst is de bassist nagenoeg onhoorbaar, daarna vang je van zijn kant vooral ongedefinieerd gebrom op. Het kan het publiek gelukkig niet erg deren en er ontstaat dan ook een fijne moshpit bij hun vrij eenvoudige, maar des te effectiever death metal geraas. (WdW)

ANTROPOMORPHIA
Dat op dit festival van internationale allure ook de lokale scene niet vergeten wordt, bewijst de boeking van het Tilburgse Antropomorphia. Zoals te verwachten viel, hebben met name de ‘locals’ de weg naar de kleinste concertruimte van de 013 weten te vinden, maar er zijn zowaar ook wat nieuwsgierigen ‘van buiten’ komen aanwaaien. En die zullen zich niet bekocht hebben gevoeld, want Antropomorphia zet een prima optreden neer, smerig en degelijk. Dat ze erin slagen op een festival met zoveel grote namen uit het genre fier overeind te blijven, mag als een groot compliment worden opgevat. (MdW)

MASTER
En dan is het tijd voor de eerste van een serie dinosaurussen die deze editie hun opwachting mogen maken:  Master, een combo dat haar eerste demo al midden jaren tachtig uitbracht (hoewel de eerste officiële release op zich liet wachten tot 1990). Echte pioniers van het genre dus. Nu zou je bang kunnen zijn dat de muziek van de mannen ondertussen gedateerd overkomt, dat men is ingehaald door de snellere/brutere/meer technische bands die erna zijn gekomen. Maar ook wie niet met het plaatwerk van deze band bekend is (zoals ondergetekende), zal na dit optreden opgelucht moeten toegeven dat dergelijke vermoedens ongegrond waren. De muziek communiceert een underground-gevoel dat in de latere ontwikkeling van de scene, zoals dat nu eenmaal gaat, helaas verloren is gegaan. Rauwe, primitieve kracht, dat is waar het in de death metal  uiteindelijk om gaat, en Speckmann en zijn maten weten die sensatie als geen ander over te brengen. De grenzen van het genre waren in de begintijd van de band natuurlijk nog niet gedefinieerd, men maakte gewoon extreme metal (het materiaal deed mij soms denken aan een deathmetal-variant van ‘Kill ‘m all’-era Metallica) en dit geeft een gevoel van vrijheid, van het opzoeken van grenzen dat na die tijd in die vorm niet meer kon voorkomen, maar ook nu nog voelbaar aanwezig is in de muziek.  Speckmann mag dan een lange grijze baard hebben, zijn nummers klinken nog net zo fris als in de jaren tachtig. Een meesterlijk optreden. (MdW)

MISERY INDEX
Een neurotisch doodsfeest is natuurlijk niet compleet zonder de mannen van Misery Index. Op deze Amerikanen valt blind te bouwen en ook ditmaal zorgen ze weer voor een leuk feestje met hun politiek geïnspireerde combinatie van death en grind. Het geduw, getrek en gespring in de voorste regionen van de grote zaal is niet van de lucht en dat mag ook wel bij een band die het afgelopen decennium zulke pakkende stukken heeft geschreven. Een allesbehalve verrassend, maar wel sterk optreden. (WdW)

ATHEIST
Met de oudgedienden van Atheist heeft dit festival ongetwijfeld één van de meest bijzondere bands in het genre binnengehaald. Hun mix van death metal met jazz en aanverwante melodisch en ritmisch innovatieve muziek zorgt voor een unieke ultracomplexe stijl, die echter live niet altijd even goed tot zijn recht komt, zo blijkt ook nu. De gitaren staan zeker bij aanvang van het concert veel te zacht in verhouding tot bas en drums, waardoor je solo’s eerder ziet dan hoort voorbijkomen. Dat verbetert later wel een beetje, maar de geluidsbalans in de grote zaal blijft fragiel. Neemt niet weg dat de maffe kerels uit Florida toch maar weer het vaktechnisch meest indrukwekkende en op bizarre wijze ‘funky’ optreden van dit festival geven. Respect ook voor de aanwezigen die niettegenstaande de onmogelijke ritmes en onverwachte muzikale wendingen lustig in het rond blijven stuiteren. (WdW)

HAIL OF BULLETS
De oorlogshelden van Hail Of Bullets zijn ongetwijfeld verantwoordelijk  voor het grootste succesverhaal in de recente vaderlandse death metal geschiedenis. Vandaag laten ze in het Midi Theater nogmaals horen hoe dat zo komt met hun epische oorlogsrelazen voorzien van al even monumentale muziek. Voor technische hoogstandjes ben je bij deze band aan het verkeerde adres, de liederen staan voorop en die slepen zich meestal op majestueus middentempo voort. Het publiek laat middels een uitgebreide springcirkel weten het geheel erg op waarde te schatten en ook deze metalen operatie van de veteranen mag dan ook zonder meer geslaagd heten. (WdW)

AT THE GATES
De afsluitende band op de Main Stage heeft ook een legendarische status, niet als een van de Urhebers van het genre, maar wel als de uitvinders van een sound die binnen de death metal veel furore heeft gemaakt, het zogenaamde Gothenburg-geluid. Na hen is een hele resem van bands met dit geluid aan de haal gegaan – niet in de laatste plaats, omdat het zo’n extreem genre als de death metal behoorlijk poppy en toegankelijk maakt. Persoonlijk heb ik om die reden altijd een vooroordeel jegens de band gehad, maar ik moet toegeven dat dit een goed optreden was, en anders dan verwacht. Zeker, als we het materiaal van de eerste plaat (dat heel goed is, maar niet kenmerkend) buiten beschouwing laten, heeft het werk wel die relatief gemakkelijke aansprekendheid waar veel van hun navolgers de vruchten van hebben geplukt. Maar het materiaal is duisterder en harder dan dat van veel van hun imitators, en de songs zitten beter in elkaar. Een energiek einde van de eerste dag van dit doodsfestijn. (MdW)