Met medewerking van het Fins cultureel instituut staan vandaag drie Finse makkers op het podium van de Kleine Zaal in de 013: De drummer Sami Kuoppamäki, de gitarist Timo Kämäräinen en een accordeonist, Kimmo Pohjonen. Dat zijn natuurlijk geen namen die niet-Finstaligen snel onthouden, dus om hun publiek tegemoet te komen hebben ze zichzelf maar K Cube genoemd. De aanwezigen treft men voor het merendeel vaker in de Paradox aan dan in de 013, maar dat blijkt een energieke set van deze noorderlingen niet in de weg te staan…

Voordeel van deze zaalkeus is wel dat er op het gebied van licht en geluid veel meer mogelijk is. Hiervan wordt dan ook gretig gebruik gemaakt. Boxen staan rond de gehele zaal opgesteld en over de lichtshow is duidelijk ook nagedacht. Aan het begin schijnt er slechts een flauw blauwwit licht op de gitarist, die de show aanvangt met wat zacht getokkel, aangevuld met wat rauwe kreten die geloopt de zaal in worden geslingerd. De drummer begint wat dreigend-tribaal te roffelen, waarbij het echo-effect de indruk geeft dat we getuige zijn van een sjamanistisch ritueel in een donkere grot. Na deze duistere, maar ook wel contemplatieve opening gaan echter alle remmen los en worden we getrakteerd op een hoop muzikaal geweld dat zich misschien nog het best laat vergelijken met het Noorse Shining, maar dan wel met een accordeonist in plaats van een toeteraar. Men wisselt echter zoveel van genre dat het een bijzonder ondankbare taak wordt voor een recensent om daar een etiketje op te plakken. De band wisselt van flamenco-gitaargetokkel en Arabische klanken tot een cover van Jimi Hendrix en van wild accordeongeraas tot fluisterzachte melodietjes. Laten we daarom het overzichtelijke onderscheid van muzikale duizendpoot Frank Zappa aanhouden, die stelde dat er slechts twee soorten muziek zijn: Goede en slechte. Deze muziek valt duidelijk binnen de eerste categorie, wat het publiek na afloop van de reguliere set ook duidelijk laat blijken door middel van gefluit en applaus. De woest musicerende, maar in wezen zeer zachtaardige Finnen worden verleid nog een toegift te geven. Zoals ze het zelf zeggen: “You’re not a very big audience, but you are a good audience.” Nadat deze nazaten van de Hunnen het applaus op hun typerende melige manier in ontvangst hebben genomen, is het dan tijd voor de aanwezigen om te concluderen dat men van een bijzonder muzikale avond getuige is geweest. Een avond die best wat meer publiek had verdiend. Hopelijk krijgen ze op andere plaatsen een massaler onthaal, want deze jongens hebben alles in zich om tot een grootheid in het avant-garde circuit uit te groeien. Ze rocken genoeg om ook een jonger publiek aan te spreken. Finland über alles!