De liefhebber van de betere alternatieve muziek bevindt zich in een luxepositie deze donderdagavond: In de Paradox kan men naar de zesde editie van Incubated, in de Cul speelt een indiegezelschap uit Houston en dan staan er ook nog eens twee Britse bands in de kleinste zaal van de 013. Of het nu daar mee te maken heeft, blijft gissen, maar in elk geval heeft de 013 besloten dit concert gratis toegankelijk te maken. Een sympathieke geste, maar het verleden heeft uitgewezen dat dit geen garantie voor een drukke zaal is – vanavond pakt het echter goed uit, dus de Britten kunnen hun kunsten voor een heel behoorlijk aantal aanwezigen vertonen.

Te beginnen met Tall Ships, volgens hun Myspace afkomstig uit Falmouth bij Brighton. Onder het kopje ‘invloeden’ toont men een foto van een Schwarzenegger in zwembroek die de Hitlergroet brengt en van de ‘klinkt als’-rubriek wordt men ook niet echt wijzer. Duidelijk geen band die gediend is van de journalisten-gewoonte om muzikanten in een hokje onder te brengen, dus laten we dat voor deze ene keer ook maar eens niet doen.

Dit is gewoon intelligente indie-rock, uitgevoerd door drie sympathieke Engelsen die de aanwezigen zo op hun hand krijgen dat men zonder morren bereid is om naar voren te komen wanneer hierom gevraagd wordt – een zeldzaamheid voor het veelal nogal schuchtere Nederlandse concertpubliek. Misschien helpt de gemiddelde leeftijd hier een handje, want het publiek lijkt voor het merendeel de twintig nog niet zo heel lang gepasseerd te zijn – de spaarzaam aanwezige oude lullen blijven halsstarrig achter in de zaal of bij de bar oud&eenzaam wezen (waaronder, u raadt het al, natuurlijk ook uw recensent van dienst).

Wanneer de zanger/gitarist, die zich eerder op de avond vreselijk beschaafd toonde door zich te verontschuldigen voor het feit dat hij geen Nederlands spreekt (werkelijk, wie verwacht dit nu?) bij het laatste nummer helemaal uit zijn dakje gaat en eerst achter de toetsen en daarna zelfs achter het drumstel plaatsneemt, is het niet overdreven te stellen dat deze band zijn taak als opwarmer voor het hoofdprogramma zeer naar behoren vervuld heeft.

En dan is het tijd voor Spokes dat zichzelf weinig heroisch ‘spaken’ heeft gedoopt (maar ja, zie nog maar eens met een originele bandnaam op de proppen te komen tegenwoordig) om de inmiddels behoorlijk volgelopen zaal te vermaken. En dat doet men, getuige de myspace, door een basis van pastorale pop te verrijken met uitbarstingen van postrock-geweld. En laat dit nu een hele degelijke omschrijving van de muziek van deze band zijn. Als we een beetje flauw zijn, zouden we kunnen zeggen dat het een soort van Arcade Fire met postrock-invloeden is (een hele zooi kerels op het podium dus, met de onvermijdelijke vrouw in jurk-met-stipjesmotief die dan uiteraard de viool bespeelt), maar hoe dat ook zij, de hamvraag is natuurlijk of het werkt, en dat doet het zeker. Als je ervoor in de stemming bent dan, want het aantal extatische momenten dat deze muziek bevat kan de meer nuchtere indierocker misschien afschrikken.

Dat geldt echter zeker niet voor schrijver dezes en het merendeel van de indie-kids blijkt het met me eens te zijn – een aantal mensen gaat zelfs voor het podium zitten hupsen, wat je toch niet vaak ziet bij indie-optredens. Een zeer geslaagd concert dus, ondanks kleine schoonheidsfoutjes zoals een nogal abrupte onderbreking wanneer een gitaar gestemd moet worden. Nog helemaal in hoger sferen en verdwaasd strompelt men na het concert de straat op, vol geloof in de schoonheid van de wereld. Ecstatic peace!