In het kader van de Scandinavische week in de Paradox (vrijdag is nog een Noors ensemble te zien), staat vandaag een kwartet uit IJsland op het programma. Een land dat uitnodigt tot dromerige bespiegelingen, die dan ook volop in de ten gehore gebrachte muziek tot uitdrukking komen…

Eigenlijk komen maar twee van de vier bandleden uit IJsland (de andere twee komen uit België en Frankrijk en zijn tegenwoordig woonachtig in New York), maar ze nemen hun cd’s wel op in deze verre uithoek van Europa en het is met name het IJslandse landschap dat hen tot hun composities heeft geïnspireerd. Ten overvloede wijst de zangeres nog op de invloed van deze omgeving, waarbij ze opmerkt dat er in IJsland natuurlijk nog veel trollen en elfjes te vinden zijn, zoals wij zouden kunnen zeggen dat er in Nederland veel koeien rondlopen. Ze is zichtbaar verbaasd en misschien ook een beetje teleurgesteld dat er geen IJslanders in de zaal zijn, waarmee ze haar ervaringen met deze kleine diertjes eventueel had kunnen delen. Gelukkig zijn er wel enkele mensen in IJsland geweest, dus kan ze het hebben over een beroemde gletsjer die bekend staat om zijn grote magische krachten (sommigen beweren dat hij door buitenaardse wezens wordt gebruikt als tankstation) en waar we allemaal eens een keertje naar toe zouden moeten.

De relevante vraag is natuurlijk hoe muziek geïnspireerd door deze en andere wonderlijke natuurfenomenen nu eigenlijk klinkt. Nu is IJsland de laatste jaren behoorlijk hip geworden, met name in de alternatieve muziekscene door bands als Sigur Rós en Múm en iets van dit karakteristieke geluid vind je ook wel in de composities van Mógil terug. Wanneer de blazer zachtjes op zijn instrument blaast en de voortgebrachte klanken de luisteraar als een warme deken omhullen, moet je onwillekeurig wel een beetje aan Sigur Rós denken. Ook andere invloeden zijn echter waarneembaar, zoals de muziek van Arvo Pärt en Steve Reich. De zang van de IJslandse sopraan doet, zeker wanneer ze slechts wordt ondersteund door de gitarist, ook wel denken aan Middeleeuwse folkmuziek.

Het klinkt zo misschien als een allegaartje, maar dat is het helemaal niet. De nummers sluiten juist vrijwel naadloos op elkaar aan en men heeft er terecht voor gekozen slechts een lange set te spelen. Dat stelt de luisteraar optimaal in de gelegenheid  om in de voorgebrachte klanken op te gaan. Soms zijn die duister en nachtmerrie-achtig, maar meestal kalm voortkabbelend zonder echter de aandacht te laten verslappen. Eigenlijk doet hun muziek bovenal kinderlijk aan, bijvoorbeeld wanneer de blazer allerlei dierachtige geluidjes uit zijn toeter tovert. Dat is misschien ook niet zo gek wanneer je een door magische krachten beheerste natuur wenst uit te drukken. Een natuurervaring die wij vooral nog kennen uit onze kindertijd. Een mooie, rustige, dromerige avond, die inderdaad het verlangen oproept dit mooie eiland eens met eigen ogen te gaan zien.