Waar de meeste bands die in de 013 optreden het meer van hun muziek dan van hun teksten moeten hebben, staan er vanavond eens twee acts op het programma die niet alleen de liefhebbers van muziek, maar ook de taalgevoeligen onder ons verwennen. En dat nog wel in onze eigen moerstaal. Voldoende reden om de Kleine Zaal weer eens op te zoeken, waar onze vaderlandse muziekhelden van De Kift hun gloednieuwe album ‘Brik’ komen voorstellen.
Maar eerst is het de beurt aan de van oorsprong Franstalige Canadese chansonnière Nathalie Matteau & Les Hommes Perdus. OK, dat van die moerstaal, dat gaat bij haar niet helemaal op: Ze zingt in het Frans, Engels en Duits, maar zowaar, er komt ook een Nederlandstalig nummer voorbij, weliswaar met een behoorlijk sterk accent gebracht, maar zo aandoenlijk eenvoudig dat het goed verstaanbaar is. Nathalie heeft een krachtige podiumpresentie – hier en daar lijkt ze een beetje haar eigen onzekerheid te overschreeuwen, zoals een Edith Piaf dat ook wel eens leek te doen, maar net als zij komt ze daar goed mee weg.
Niet, dat haar stemgeluid overigens veel van deze Franse voorgangster weg heeft. Denk eerder aan een zangeres in een Duits cabaret in het interbellum, die de wanhoop en het verdriet van de zelfkant van de samenleving vertolkt – gebroken harten, drankmisbruik, dat soort werk. Een nostalgisch getinte performance dus, en haar begeleidingsband, waarin een glansrol is weggelegd voor de blazers (naast iemand die alle soorten saxofoons (behalve de sopraan) bespeelt en een trombonist, heeft ze ook nog een kerel die iets dat doet denken aan een sousafoon in zijn knuistjes (en om zijn nek) heeft, maar dit ding blijkt getuige de website van de band een bombardon te heten) maakt het ‘levend verleden’-gevoel helemaal af.
Laat de Franse naam je overigens niet op het verkeerde been zetten – deze jongens zijn voor het merendeel zo Hollands als Goudse kaas. Het is ook zeker niet zo dat zij zich beperken tot een bescheiden rol op de achtergrond – het zijn stuk voor stuk begenadigde muzikanten en dat laten ze ook horen. Gezien de nadruk op het koper in de muziek en de veelal tragische, op een (verbeeld) verleden geënte teksten een heel passende opener voor De Kift. Maar ook op eigen kracht zou Nathalie met haar mannen best een zaal vol moeten kunnen krijgen. Want laten we eerlijk zijn: liefdesverdriet, gebroken dromen in het algemeen en alle ellende die daaruit voortvloeit, dat is wat ons mensen met elkaar verbindt, toch?
Het publiek laat Nathalie nog een extra nummer zingen, maar dan is het, na een korte pauze, toch echt tijd voor de band waar de meeste aanwezigen voor gekomen zijn: De Kift. Deze eigenzinnige heren, afkomstig uit de aan eigengereide muzikanten rijke Zaanstreek (denk aan The Ex of de excentrieke jazzdrumkunsten van Han Bennink) hebben pas een nieuwe plaat gemaakt en dit optreden is het eerste van hun tour. Ze zijn dan ook, begrijpelijkerwijs, zichtbaar gespannen, maar met zo’n ijzersterke nieuwe plaat op zak is dat eigenlijk nergens voor nodig.
Vanaf het eerste begin, dat ingeluid wordt met wat gedraai aan fietswielen in het, als altijd, fraai vormgegeven decor en het geloei van een draaiorgel (volgens de mannen van De Kift ‘het meest helse instrument ooit’, waar we ze alleen maar gelijk in kunnen geven) is het publiek geheel in de ban van het muzikale verhaal van deze makkers, dat deze keer draait rond de reis van ene ‘Admiraal B.’ in zijn brik (een woord dat volgens de Van Dale zowel naar een zee- als een landvaartuig kan verwijzen, waar handig gebruik van wordt gemaakt).
Zoals gewoonlijk wordt het nieuwe plaatwerk integraal uitgevoerd, hoewel de volgorde van de nummers voor de gelegenheid iets is gewijzigd. Bovendien wordt het nummer ‘Kweade Tongen’ voor de toegift bewaard, ook omdat de Friese zangeres Tamara Schoppert die de zang in dit en nog enkele andere nummers voor haar rekening neemt en de hele plaat een exotisch-noordelijk tintje meegeeft, helaas niet aanwezig is. Dat is misschien een beetje jammer, maar kan de pret over het geheel genomen niet drukken, wat wel blijkt uit het feit dat de band maar liefst tweemaal teruggeroepen wordt door het enthousiaste publiek. Men speelt dus nog wat nummers van wat oudere platen en kan dan opgelucht en blij terugzien op een succesvol eerste optreden van een tour die ongetwijfeld zeer geslaagd zal worden. Deze troubadours en verheerlijkers van het zwervende leven zijn nog lang niet uitgezongen!