Utrechter Van der Lee maakte vrijdag in zijn half uur speeltijd ongetwijfeld veel vrienden dankzij zijn krakende stem en zijn, eufemistisch gezegd, niet al te optimistische teksten. Rue Royale imponeerde met twee ultieme lullaby-stemmen voor een veelkoppig publiek dat door het stel ironisch ‘the most interactive ever’ genoemd werd.

Terwijl singer-songwriter Van der Lee (onlangs nog in Tilburg voor het Stukafest) zijn gitaar stemt na eerste nummer 'Lift Your Weight', fluisteren de bezoekers slechts, als zou hardop gepraat de stemming verpesten. Respect is dus afgedwongen, waarschijnlijk door zijn Tom Waits in herinnering roepende vocalen. Zo ongepolijst als zijn stem is, zo schurend zijn zijn teksten. Melancholie en tragiek worden namelijk niet geschuwd (hij zingt onder meer de zin "I dream of the flowers on my grave") in dit - ondanks weinig afwisselend of spectaculair gitaarwerk – sterke voorprogramma.

Net zoals op hun nieuwe plaat wordt ook vanavond opener en titeltrack 'Guide To An Escape' (waarbij gitarist en leadzanger Brookln Dekker zijn pink constant op de klankkast houdt als referentiepunt) gevolgd door 'Halfway Blind'. Het is vrij snel duidelijk dat het schitterende, welhaast engelachtige stemgeluid van Brookln’s vrouw Ruth het vocale aspect is dat onthouden en bewonderd gaat worden, hoe aangenaam de stem van haar man ook moge zijn. Wanneer zij elke avond de soundtrack van jouw dag zou zingen, zou je immer als een kind zo zoet in slaap dommelen. Kort daarna maakt ze wat tongue in cheek-opmerkingen over het gebrek aan respons vanuit de zaal waarbij en passant blijkt dat de Britse ook nog eens jaloersmakend mooi Engels spreekt zonder posh te klinken.

Nadat Brookln door vrouwlief - die naast de tweede stem onder andere de tamboerijn, het glockenspiel en het keyboard voor haar rekening neemt - vrolijk wordt gewezen op een missertje met de teksten in het vorige nummer, toont het daaropvolgende 'Even in the darkness' middels de samenzang van het koppel aan wat de kracht van muziek kan zijn: inspiratie tot optimisme en rust. De rustige, folky singer-songwriter-toonzettingen zullen de regen op een doorweekte dag niet stoppen, maar zullen er wel voor zorgen dat je er met een glimlach doorheen rijdt.

Nadat de aankondiging ervan een jolige "yeah!" opleverde, gaat Brookln tegen het eind van het nummer 'UFO' vocaal los met een paar tamelijk indrukwekkende uithalen om vervolgens met Ruth met het woord UFO als mantra naar een apotheose toe te werken waarbij hij met zijn rechtervoet de basdrum laat horen. Deze in het begin van de avond zeer aangename toevoeging aan de muziek begint door de herhaling van steeds dezelfde beat sporen van slijtage te vertonen en het is dan ook meer dan welkom dat op driekwart van de gig bij 'Foreign Night' eindelijk een ander ritme getrapt wordt.

Onverdiend maar daarmee niet minder hoor- en soms stoorbaar is het geroezemoes dat af en toe her en der de kop opsteekt. Wellicht dat deze zachtpraters de constant op nagenoeg dezelfde wijze opgebouwde nummers na verloop van tijd minder interessant zijn gaan vinden. Wat ten onrechte zou zijn, want ondanks het feit dat er inderdaad amper verrassende elementen langskomen, biedt de combinatie van de sublieme stemmen met de soms wat dromerige melodieën een dusdanig positieve ervaring dat er volkomen opgeklaard huiswaarts gekeerd kan worden.