Het spits wordt deze zondagnamiddag afgebeten door Thaurorod, een bende blije Finnen die een enthousiaste performance gevuld met toegankelijke power metal geven. De grote beweeglijkheid van met name zanger, bassist en een gitarist met bandana en knalgele instrumentband stemmen zeker tot vrolijkheid (bij het optreden van Symphony X blijkt trouwens nogmaals hoe gay deze mannen zijn, zie hieronder). De eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat de muziek niet echt boven het generieke uitstijgt. Een aardig begin, maar begrijpelijk dat een groot deel van het publiek – getuige de nog behoorlijk lege zaal – besloten heeft deze groep te laten voor wat die is.

Vervolgens mogen de Denen van Mercenary het podium betreden, volgens de aankondiging zowaar een death metal band. Nu is het waar dat de zanger/bassist zo nu en dan wat laag gebrul de microfoon inzendt, maar even zo vaak geeft hij de voorkeur aan hoge, naar emo neigende uithalen. Het bewijst maar weer hoe misleidend muzikale labels kunnen zijn, want terwijl je daarop afgaande zou zeggen dat dit de hardste band van de dag zou moeten zijn, blijkt de groep in de praktijk de weekste, ook al door de gemakkelijk in het gehoor liggende, naar pop neigende liedstructuren. Heel bijzonder klinkt het welbeschouwd allemaal niet en hoewel het over het algemeen te prijzen valt om kleinere, onbekendere bands mee te nemen op tour, had men in dit geval beter kunnen kiezen voor het weglaten van de twee openingsacts ten gunste van langere speeltijden voor de andere drie.

Met het aantreden van Psychotic Waltz kent deze dag namelijk een grote sprong voorwaarts in muzikaal niveau. Sterker nog, de ijzersterke performance van deze progressieve metal band met cultstatus mag gerust het onverwachte hoogtepunt van de dag genoemd worden. Weliswaar zijn de Amerikanen al in de late jaren negentig uit elkaar gegaan en pas zeer onlangs weer herenigd, maar van die vele jaren in slaapstand hoor je vandaag werkelijk niets terug. Deze groep staat als een huis, net als de muziek, die allerminst belegen klinkt. Het bewijst de verbeeldingskracht en oorspronkelijkheid van deze ten onrechte slechts in undergroundkringen bekende groep. Vooral de van debuutalbum ‘A Social Grace’ afkomstige en ter afsluiting gespeelde trits ‘Halo Of Thorns’, ‘Nothing’ en ‘I Of The Storm’ smaakt naar meer en maakt onmiskenbaar duidelijk dat die plaat tot de klassiekers in het genre behoort. Het is dan ook heel goed om uit de mond van zanger Devon Graves (of Buddy Lackey, zoals zijn pseudoniem in deze band luidde) te horen dat de band weer nieuw materiaal gaat opnemen. Metal heeft groepen als deze hard nodig.

Daarna zijn we alweer aangeland bij de muzikale hoofdschotel (in twee gangen) van de dag, te beginnen met metalen instituut Nevermore. Zoals we van de heavy veteranen gewend zijn, verzorgen ze ook ditmaal een mooie performance waar weinig op aan te merken valt. Vaste bassist Jim Sheppard is vandaag vanwege een (naar verluidt gelukkig succesvol verlopen) hersenoperatie afwezig en vervangen door een vrouwelijke snarenplukker, maar daarmee houdt het voor wat betreft opvallende afwijkingen van de gebruikelijke gang van zaken wel op. De technisch ijzersterk onderlegde Amerikanen zijn zoals bekend heel goed in het schrijven van memorabele, op traditionele leest geschoeide nummers met duistere ondertoon en laten dat ook nu weer horen. Daarbij legt men logischerwijs de nadruk op recent werk, naast een gezonde portie liederen van de geweldige ‘Dead Heart In A Dead World’ schijf. Helaas grijpt men deze keer niet terug naar oudere favorieten als ‘Matricide’ of ‘The Politics Of Ecstasy’, maar de speelduur per band is nu eenmaal erg beperkt bij dit soort tours. Ook zonder dergelijke krakers blijft dit optreden echter een heel vertrouwd en aangenaam weerzien.

Muzikaal minder geslaagd is het slotconcert van Symphony X. Dat heeft vooral te maken met het opvallend magere geluid dat het publiek door de boxen bereikt, hetgeen in schril contrast staat met de moddervette klanken van de vorige band. Het symfonische gezelschap laat zich er echter niet door uit het veld slaan en maakt er het beste van. Aan het materiaal zal het in ieder geval niet liggen, want naast de ijzersterke eerste helft van het recente ‘Paradise Lost’ album trakteert het vijftal ons zowaar ook op een aantal verse nummers in de vorm van ‘End Of Innocence’ en ‘Dehumanized’. Door het beroerde zaalgeluid valt over deze nog te verschijnen nieuwelingen overigens inhoudelijk niet zoveel te zeggen, maar gezien de consistente klasse van deze groep zal het met de kwaliteit ervan wel goed zitten en het gebaar wordt hoe dan ook gewaardeerd. Op de set is ook verder, afgezien van het ontbreken van nummers van het epische ‘V’ album, nauwelijks iets af te dingen, maar gezien de onduidelijke vertolking is het eigenlijk beter deze performance te beschouwen als een rommelig feestje. Dat er op een gegeven moment drie nagenoeg naakte Finnen het podium op komen rennen, kan daarbij trouwens zeker geen kwaad. Uiteindelijk betreedt zelfs het merendeel van de uitvoerende artiesten de planken en met een zeer langgerekte uitvoering van ‘Sea Of Lies’, inclusief uitgebreide publieksdeelname, sluit de derde Amerikaanse groep op rij dit metalen festijn definitief af op de voor dit concert kenmerkende groezelige, maar ook gezellige manier. Een passend slotakkoord bij een gemoedelijk dagje metal.