Veertig jaar heeft men de aardbol onveilig gemaakt, maar met de Epitaph tour komt er nu dan toch een einde aan Judas Priest live. Tilburg had afgelopen dinsdag de eer de plaats van aftrap van deze laatste grootse rondreis te zijn. Vanaf een met zware kettingen overwoekerd hoofdpodium van 013 trakteerden de Britse veteranen ons op een opeenstapeling van krakers uit hun illustere carrière.

Met het immense arsenaal aan nummers dat de band de voorbije decennia bij elkaar heeft gepend, is er natuurlijk geen behoefte aan een voorprogramma. Men start de avond dan ook zelf om half negen stipt met het Brits staalduo 'Rapid Fire' en 'Metal Gods'. Het meezinggehalte daarvan is (zoals bij bijna al het Priest materiaal uit de jaren tachtig) erg hoog, waardoor de stemming er in de overvolle zaal meteen goed in zit. De scheidende metalen goden kunnen vanavond bij het publiek eigenlijk sowieso niets fout doen en werken, begeleid door een sterke show, een set gevuld met krakers af. Bij het epische 'Victim Of Changes' komt bijvoorbeeld heel wat rook en vuur kijken en ook visuals en lasers vormen een integraal onderdeel van het optreden.

Dat is muzikaal niet het meest indrukwekkende van hun bestaan, maar bij een band met een leeftijd als deze verwacht je natuurlijk ook niet anders (en bovendien mist de band gitarist K.K. Downing). Opvallender dan de behoorlijke pauzes tussen nummers en de vrij kalme podiumpresentatie is echter dat Halford op de meest cruciale momenten nog steeds in staat blijkt tot zijn kenmerkende hoge krijs, die er met de jaren steeds rauwer op is geworden. Daarnaast biedt de set wat kleine verrassingen in de vorm van het weinig uitgevoerde 'Starbreaker', het van het tamelijk obscure debuutalbum afkomstige 'Never Satisfied' en een deels akoestisch uitgevoerd 'Diamonds And Rust' (dat daarmee het origineel van Joan Baez dichter dan ooit benaderd).

Ook het visuele deel van de performance kent enkele onverwachte momenten, zoals wanneer Halford tijdens 'Prophecy' (het enige nummer dat vanavond van het meest recente 'Nostradamus' album voorbijkomt) met een glimmende tovenaarsmantel en staf opkomt. Sowieso wisselt de frontman vaak van pak, maar hij is dan ook niet voor niets een heavy metal stijlicoon. Tijdens het daaropvolgende 'Night Crawler' komen er zowaar twee gigantische Priest kruizen/drietanden uit grote kokers omhoog, getooid met een twaalftal lichten. Nadat de band nog wat uitgesponnen stukken als 'Beyond The Realms Of Death' (ongetwijfeld de hoofdinspiratie voor Metallica's 'Fade To Black') en 'Blood Red Skies' heeft gespeeld, komt er met publieksfavorieten 'Breaking The Law' en 'Painkiller' een einde aan de reguliere set.

Bij een afscheidsconcert als dit betekent dat echter natuurlijk zeker niet het slot van het concert als zodanig en dus komt de band maar liefst drie keer terug. Eerst krijgen we het felle 'The Hellion/Electric Eye' voorgeschoteld. Daarna rijdt Halford - het moest er ook van komen - een blinkende motorfiets het podium op voor 'Hell Bent For Leather' en uiteindelijk kan iedereen nog een keer de longen uit zijn lijf schreeuwen bij 'You've Got Another Thing Comin''. Een fijn einde van een bevredigend optreden, dat alles bij elkaar genomen zeker een waardig Nederlands afscheid vormt van één van de beste en invloedrijkste groepen die de heavy metal rijk is.